Ο μεγάλος διάλογος για τα εργασιακά άνοιξε χθες αλλά μάλλον πρόκειται για έναν διάλογο ο οποίος ούτε το όνομά του δικαιολογεί ούτε αντικείμενο συζήτησης διαθέτει.Απέχει πολύ από το να δικαιολογεί το όνομα του αφού δεν συμμετέχουν όλες οι ομάδες που θα διασφάλιζαν ότι θα κατέληγε σε κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα ενώ σε ό,τι αφορά το περιεχόμενό του δεν δίνει περιθώρια συζητήσεων.
Και αυτό γιατί είναι ...σαφές ότι όλες οι αλλαγές που θα υιοθετηθούν στις εργασιακές μας σχέσεις αποτελούν τμήμα του μνημονίου που έχουμε υπογράψει με τους δανειστές μας, είναι δηλαδή υποχρεώσεις τις οποίες οφείλουμε να τηρήσουμε, όχι μόνο τιμώντας τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει αλλά και αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο διακοπής χρηματοδότησης στην αντίθετη περίπτωση.
Δεν θα αναζητήσουμε τις ευθύνες που υπάρχουν για την ελλιπή σύνθεση με την οποία οι κοινωνικοί φορείς προσήλθαν στο διάλογο.
Ούτε θα σχολιάσουμε το αν τα μέτρα που συμφωνήθηκαν και περιλαμβάνονται στο μνημόνιο ήταν απαραίτητα ή αν θα αποτελέσουν τη λύση για τα μεγάλα προβλήματά μας. Αυτό που έχει σημασία σε αυτή την περίοδο είναι η επόμενη ημέρα μετά την υιοθέτηση των μέτρων. Η εικόνα που θα δούμε να διαμορφώνεται τα επόμενα χρόνια σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Η ελληνική κοινωνία με τη σημερινή της σύνθεση ήταν απροετοίμαστη για τις μεγάλες αλλαγές που έχουν συμβεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ζούσε κατά ένα μέρος της σε περιβάλλον ευδαιμονίας χωρίς να νοιάζεται για το «ποιος πληρώνει το λογαριασμό». Γιατί κανένας από τους ηγέτες της δεν τόλμησε να την προετοιμάσει.
Ο πρώτος άξονας των μέτρων, που αφορά τους εισοδηματικούς περιορισμούς -άμεσους και έμμεσους- έχει μόλις τώρα αρχίσει να αγγίζει την πραγματικότητα.
Ο δεύτερος, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό βρίσκεται στο στάδιο της αποτίμησης.
Ο τρίτος, οι μεταβολές στο εργασιακό καθεστώς θα δείξει ως πού θα φθάνουν οι μεταβολές σε όσα κανείς θεωρούσε δεδομένα εδώ και δεκαετίες.
Είναι συνετό λοιπόν να ελπίζουμε ότι οι αλλαγές δεν θα υπερβούν τις υποχρεώσεις μας έναντι του μνημονίου και των δανειστών μας. Για να διατηρήσουμε -αν αυτό είναι πλέον εφικτό- μια κοινωνική ισορροπία...
naftemporiki
