"είναι τόσο τυχαίο ότι επελέγη ένας εκπρόσωπος των ΜΜΕ, ο οποίος όμως παράλληλα είχε μια ισχυρή παρουσία -γενική και ιδεολογική ισχυρίζονται από το blog- στη νέα και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μορφή της ενημέρωσης των bloggers;Είναι σύμπτωση ή μήπως είναι “μήνυμα” προς τη νέα “φυλή” δημοσιολογούντων με τη μορφή της ανώνυμης ανάρτησης στο διαδίκτυο ότι καλό είναι να “προσέχουν”; Και γιατί ενοχλεί τους τρομοκράτες η φυλή των bloggers..;"
Άρθρο της κ.Μ.Πυργιώτη,
αναδημοσιεύεται απ΄την εφημερίδα Μακεδονία:
Είναι τόσο τυχαίο ότι επελέγη ένας εκπρόσωπος των ΜΜΕ, ο οποίος όμως παράλληλα είχε μια ισχυρή παρουσία -γενική και ιδεολογική ισχυρίζονται από το blog- στη νέα και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μορφή της ενημέρωσης των bloggers; Είναι σύμπτωση ή μήπως είναι “μήνυμα” προς τη νέα “φυλή” δημοσιολογούντων με τη μορφή της ανώνυμης ανάρτησης στο διαδίκτυο ότι καλό είναι να “προσέχουν”; Και γιατί ενοχλεί τους τρομοκράτες η φυλή των bloggers;
Η αποκάλυψη από την αστυνομία ότι τα δύο όπλα, με τα οποία οι δράστες κυριολεκτικά γάζωσαν το ανυποψίαστο θύμα τους, έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από την τρομοκρατική οργάνωση “Σέχτα Επαναστατών” προκαλεί τεράστια ερωτήματα, ίσως μεγαλύτερα και πιο δύσκολα να απαντηθούν από ό,τι αν ίσχυε η αρχική εκτίμηση: Μαφιόζικου τύπου χτύπημα -εκτέλεση συμβολαίου για λογαριασμό κάποιου “θιγόμενου” από την αποκαλυπτική- ερευνητική δουλειά του Σωκράτη Γκιόλια…
Εξηγούμαι: Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η δολοφονία ενός “ενοχλητικού” σε κάθε λογής συμφέροντα δημοσιογράφου μπορεί να γίνει έτσι “απλά” σε μια ευνομούμενη χώρα μέλος της Ε.Ε. Αυτές οι δολοφονίες είναι δυστυχώς συχνές σε χώρες με άλλα καθεστώτα και άλλες δομές, όπου ο υπόκοσμος και μερίδα της πολιτικής-επιχειρηματικής διαπλοκής πολλές φορές συνεργούν σε βάρος των πολιτών και των νόμων. Αν αυτό ή παρόμοιας υφής έγκλημα εισαγόταν στη χώρα μας, τότε μετά το αρχικό σοκ όλων η συνέχεια θα μπορούσε να είναι μια κάθετη συλλογική αντίδραση αρχών, πολιτών και επιχειρηματικού κόσμου, ένα αποφασιστικό “ξερίζωμα” πριν να προλάβει αυτό το σαπρόφυτο να απλωθεί. Και, χωρίς να είμαι ειδικός στο θέμα, εκτιμώ ότι αυτό το άνανδρο, ύπουλο και συγκλονιστικής ωμότητας χτύπημα που έκοψε το νήμα της ζωής του Σωκράτη Γκιόλια θα εξιχνιαζόταν πολύ σύντομα….
Το εύχομαι -όπως όλοι- ολόψυχα και τώρα, τώρα που στη δολοφονία το “χέρι” έχει κωδικό τρομοκρατών, αλλά είμαι πολύ λιγότερο αισιόδοξη. Κατ’ αρχήν, η παραδοξότητα του χτυπήματος είναι ακόμη μεγαλύτερη κι από εκείνη στην υπόθεση του συχωρεμένου του Παύλου Μπακογιάννη, που ας μην ξεχνάμε, πέρα από την πολιτική του ταυτότητα, είχε “κατηγορηθεί” και σαν δημοσιογράφος… του Κοσκωτά από τα “παλικάρια” της “17Ν”.
Αμέτρητα "γιατί"
Ο Σωκράτης Γκιόλιας-νεκρός δεν αντιστοιχεί σημειολογικά σε καμία “λαϊκή επαναστατική προπαγάνδα” ούτε συνάδει με το “προφίλ” που πάντα φιλοτεχνούν οι δράστες με τις προκηρύξεις τους, για να δικαιολογήσουν την εγκληματική δράση τους. Άρα το πρώτο ερώτημα είναι τι στην ευχή σκέφτονταν όταν επέλεξαν αυτόν σαν “στόχο”, δεδομένης της εντελώς αντίθετης δημόσιας εικόνας του. Ούτε τηλεαστέρας ούτε μεγαλοδημοσιογράφος, ούτε ταυτισμένος με κυβερνητικές θέσεις των νυν ή των προηγούμενων…
Μήπως δεν σκέφτονταν λοιπόν “έτσι” αλλά διαφορετικά; Μήπως το χτύπημά τους έχει μια νέα λογική, την οποία θα επιχειρήσουν προφανώς να αναπτύξουν στο άμεσο μέλλον με μια ακόμη πολυσέλιδη προκήρυξη; Ή μήπως θα θελήσουν να σπιλώσουν και αυτόν τον νεκρό όχι σαν πρόσωπο -όπως έκαναν δηλαδή με τον συχωρεμένο αστυνομικό Νεκτάριο Σάββα- αλλά σαν εκφραστή, σαν όργανο των μισητών ΜΜΕ; Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει καμία αντιστοίχηση ούτε στα πιο ακραία τμήματα της κοινωνίας μας, κι αυτό είναι πολύ περίεργο…
Ερωτήματα όμως προκαλεί και το τρομοκρατικό χτύπημα σε έναν “ενοχλητικό” για -έστω- μέρος του συστήματος δημοσιογράφο. Είναι τόσο τυχαίο ότι επελέγη ένας εκπρόσωπος των ΜΜΕ, ο οποίος όμως παράλληλα είχε μια ισχυρή παρουσία -γενική και ιδεολογική ισχυρίζονται από το blog- στη νέα και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μορφή της ενημέρωσης των bloggers; Είναι σύμπτωση ή μήπως είναι “μήνυμα” προς τη νέα “φυλή” δημοσιολογούντων με τη μορφή της ανώνυμης ανάρτησης στο διαδίκτυο ότι καλό είναι να “προσέχουν”; Και γιατί ενοχλεί τους τρομοκράτες η φυλή των bloggers; Κανονικά θα έπρεπε να είναι όχι απλά υποστηρικτές αλλά fun μιας τέτοιας ελευθερίας που δημιουργεί αντισυστημικά “κύτταρα” στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, ακόμη κι αν ιδεολογικοπολιτικά διαφωνούσαν με το 99% των αναρτήσεων ή ακόμη κι αν διέκριναν πίσω από κάποιες από αυτές, άλλες σκοπιμότητες.
Μήπως οι τρομοκράτες αποφάσισαν ότι είναι καιρός να τρομοκρατήσουν και δημοσιογράφους αλλά και -ή κυρίως- τους διαδικτυακούς τολμηρούς, οι οποίοι σιγά σιγά αποκτούν σημαντική θέση στον δημόσιο διάλογο…
Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, το μεγάλο ερώτημα που προσωπικά με βασανίζει, είναι γιατί τώρα… Τώρα που έχουν ανοίξει δεκάδες σφραγισμένες ή παγωμένες σκανδαλώδεις υποθέσεις, τώρα που το νερό δείχνει να μπαίνει με κόπο στο αυλάκι, ονόματα αποκαλύπτονται, πολιτικοί χλομιάζουν, επιχειρηματίες κλονίζονται, μάσκες πέφτουν και η δημοσιογραφία -αρέσει δεν αρέσει στους κατ’ επάγγελμα μηδενιστές- όχι απλά δεν συγκαλύπτει, αλλά διερευνά και πιέζει παράλληλα με εξεταστικές και δικαιοσύνη. Τώρα που η ανάγκη και η χρεοκοπία συμπαρέσυρε και πολλά άλλα μαζί της. Αυτό είναι το πιο ύποπτο από όλα… Και ο Σωκράτης Γκιόλιας επιλέχθηκε για να δοθεί όσο πιο ηχηρά και πολυεπίπεδα το “μήνυμα”…. Δυστυχώς!
