Τα μυστήρια της ελληνικής πραγματικής οικονομίας…

Αναμφίβολα, τα πράγματα, εκτός από μαύρα, είναι και πολύ μπερδεμένα στην ελληνική πραγματική οικονομία.

Οι αριθμοί λένε ότι βρισκόμαστε σε ύφεση και μάλιστα βαθιά, που πάει να γίνει βαθύτερη και ταυτόχρονα η ανεργία ανεβαίνει, από την άλλη πλευρά τα νησιά και τα παράλια βούλιαξαν και φέτος, ίσως περισσότερο από πέρυσι, από τους έλληνες κατά το...δίμηνο Ιουλίου και Αυγούστου και σε αυτό προσθέτω και την προσωπική μου μαρτυρία. Πιθανώς να μην ξοδεύουν όπως άλλες χρονιές, αλλά και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό με δεδομένες τις κακές και πανάκριβες υπηρεσίες που συνεχίζουν να τους προσφέρουν οι απανταχού «ντόπιοι», μαζί με τους «ξένους» (δηλαδή από άλλα μέρη της Ελλάδας) καλοκαιρινούς επιχειρηματίες.

Παράλληλα, τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται η ανάπτυξη ενός περίεργου «κινήματος», ίσως και ανταρσίας, πολύπαθων και βασανισμένων μικρομεσαίων που στόχο έχει να εκλογικεύσει την άρνησή τους να πληρώσουν, φόρους, εργασιακές εισφορές, δόσεις δανείων και ΦΠΑ (αυτόν τον τελευταίο τον εισπράττουν μάλιστα από τους καταναλωτές). Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο. Πάντα αθροιστικά η μεγάλη φοροδιαφυγή προερχόταν από τους μικρομεσαίους σε αυτή τη χώρα. Στην επαρχία δε, οι νόμοι και οι κανόνες δεν λειτουργούν εδώ και πολλά χρόνια σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της φοροδιαφυγής που συνεχίζεται απτόητη. Να θυμηθούμε και την ιστορία της Λήμνου πέρυσι, όπου οι αδούλωτοι ντόπιοι κυνήγησαν και έδιωξαν από το νησί τους υπαλλήλους του ΣΔΟΕ που είχαν πάει για έλεγχο. Με την ίδια έννοια εξαπλώθηκε πριν από ένα χρόνο και η άρνηση της αποπληρωμής των δανείων στις τράπεζες, γνωρίζω δε την περίπτωση ανθρώπου που ψήφισε ΠΑΣΟΚ νομίζοντας ότι θα του χάριζε τα δάνεια!

Το καινούργιο είναι ότι αρχίζει σταδιακά να θεσμοποιείται η άποψη του «αντάρτικου» των μικρομεσαίων, που βέβαια και αυτοί στενάζουν όπως και η υπόλοιπη χώρα. Βγήκε ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ και υπέρμαχος του οικονομικού φιλελευθερισμού, αν κρίνουμε από τη σύντομη πολιτική θητεία του, ο Μίχαλος (σαν άλλος Σαμαράς) ζήτησε επιτακτικά να τροποποιηθούν οι κανόνες του μνημονίου για να διευκολυνθούν οι έμποροι, οι βιομήχανοι και προφανώς και οι βιοτέχνες, λες και είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο έτσι εύκολα. Ταυτόχρονα δόθηκε στη δημοσιότητα έρευνα της ΓΣΒΕΕ που μιλάει για απειλή (που δεν αποκλείεται να είναι και πραγματική) 175.000 λουκέτων στην αγορά.
Εφημερίδα ή και εφημερίδες εξηγούν ότι οι μικρομεσαίοι δεν αποδίδουν τώρα το ΦΠΑ γιατί το χρησιμοποιούν ως κεφάλαιο κίνησης, αφού υπάρχει έλλειψη ρευστότητας, λες και το απέδιδαν οι περισσότεροι όταν υπήρχε άφθονη ρευστότητα. Και από δίπλα αρθρογράφοι υποστηρίζουν ότι όσο μεγαλώνουν οι φόροι και οι εισφορές, τόσο το κράτος θα αδυνατεί να εισπράξει, αλλά δεν εξηγούν γιατί και στην περίοδο των παχιών αγελάδων το κράτος δεν μπορούσε να εισπράξει και η φοροδιαφυγή ήταν εκτεταμένη.

Ο ισχυρισμός με όλα αυτά δεν είναι ότι όσα περιλαμβάνει το μνημόνιο είναι καλά και άγια, ούτε ότι υπάρχει εμπιστοσύνη στο αλάθητο της συνταγής της Τρόϊκα, ούτε τέλος ότι καλά κάνει η κυβέρνηση και ανεβάζει τους έμμεσους φόρους και το ΦΠΑ. Όμως, δεν είναι δυνατόν να ξεχνάμε στο άψε-σβήσε ότι η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και η μη απόδοση του ΦΠΑ ήταν εξαιρετικά εκτεταμένες σε εποχές που το χρήμα (το δανεικό) έρρεε προς όλες τις κατευθύνσεις. Ούτε μπορούμε να παραβλέπουμε την πραγματικότητα που λέει ότι εξακολουθούμε να είμαστε επί ξύλου κρεμάμενοι, ότι οι τράπεζες συνεχίζουν να μην έχουν πρόσβαση στη διεθνή αγορά και ότι αν μας κοπεί ο δανεισμός από την Τρόϊκα και οι διευκολύνσεις από την ΕΚΤ, χαθήκαμε.

Φυσικά, σε όλα αυτά υπάρχει και μία απορία.
Που βλέπουν οι Ρεν, Σόϊμπλε και το ΔΝΤ ότι πάμε μια χαρά και ότι οι αγορές αρχίζουν να μας εμπιστεύονται όταν τα spreads και τα ασφάλιστρα κινδύνου βρίσκονται πάλι στον πολύ μακρινό Θεό και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση του χρέους. Μήπως απλά μας δίνουν όσο μπορούν κουράγιο για να πληρώνουμε (όσο μπορούμε και εμείς) τα δάνειά μας στις τράπεζές τους; Και μήπως θέλουν με αυτό τον τρόπο να στηρίξουν την μεθοδολογία που ακολουθούν στη στήριξη μίας καταρρέουσας οικονομίας, όπως η ελληνική, ενώ πιθανώς να υπήρχαν και άλλοι δρόμοι, που όμως θα απαιτούσαν την διοχέτευση άφθονων κονδυλίων;

Όλα αυτά θα φανούν στο τέλος και ας ελπίσουμε όχι στη νεκροψία, αλλά στο μεταξύ μήπως η κυβέρνηση θα έπρεπε να ψάξει για να βρεθεί τρόπος να πέσουν θεαματικά τα ενοίκια, πριν τα ρίξει η αγορά, όταν όμως θα είναι πλέον αργά;
Αγγ.Στάγκος
















reporter.gr