Χαρακτηριστικότερες ήταν η αλλαγή του
κόμματος που κυβερνά και η αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.Στάθηκε αφορμή, επίσης, για να ακούσουμε διαφορετικές απόψεις εντός της Αριστεράς για τον τρόπο που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με το...δημόσιο χρέος. Κάποιοι πρότειναν την έξοδο από το ευρώ και άλλοι αναφέρθηκαν σε μερική ή συνολική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, προτείνοντας παράλληλα εθνικοποίηση των τραπεζών. Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα για τη διάσπαση του ΣΥΝ.
Συνέπεια της κρίσης ήταν η αμφισβήτηση του συνόλου των κομμάτων. Δηλαδή, όχι μόνον εκείνων που εξουσιάζουν τα τελευταία 35 χρόνια, αλλά και εκείνων που τους ασκούν κριτική για την πολιτική που ακολούθησαν, οδηγώντας τη χώρα στη σημερινή ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Η δυσαρέσκεια και η καχυποψία που καταγράφονται απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. δεν μετατρέπονται σε εμπιστοσύνη προς κάποιο άλλο κόμμα. Παραμένει κάτι αυτόνομο, που εκφράζεται ως αποχή από την εικονική κάλπη, ή σαν «λευκό ή άκυρο».
Αυτό που απασχολεί πολλούς πλέον είναι τι θα συμβεί το επόμενο διάστημα. Εάν δηλαδή ο κόσμος που σταδιακά συσσωρεύει τα προβλήματα ξεσπάσει κάποια στιγμή και βγει στους δρόμους, οδηγώντας σε κοινωνικές εκρήξεις. Κάποιοι περιμένουν με ανυπομονησία αυτή την πιθανότητα, προσδοκώντας εξελίξεις σε πολλά επίπεδα και κυρίως αλλαγή συσχετισμών στις δυνάμεις των κομμάτων. Ομως προσδοκία σε «εκρήξεις», επένδυση δηλαδή στο «μπάχαλο» μήπως και ενισχυθεί η θέση μου στο πολιτικό σύστημα, δεν σημαίνει τίποτα άλλο από αδυναμία να πείσω για όσα πιστεύω και προωθώ ως ιδέες.
Ομως αν τα πλήθη βγουν στους δρόμους -λέμε αν- για ν' αντιδράσουν, να διαδηλώσουν ή να τα σπάσουν, δεν θα το κάνουν υπέρ ή κατά κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας εξουσίας. Θα στραφούν εναντίον όλων εκείνων που καθημερινά τους βομβαρδίζουν με προτάσεις για έξοδο από την κρίση, θεωρώντας τους εξίσου υπεύθυνους. Είτε είναι εντός κυβέρνησης είτε εκτός. Είτε είναι δεξιοί είτε είναι αριστεροί. Θα στραφούν κατά δικαίων και αδίκων. Θα ξεσπάσουν κατά της «νέας μεταπολίτευσης» που προτείνουν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς, κατά των συντεχνιών που διεκδικούν τη διατήρηση κεκτημένων μόνο για τον εαυτό τους και των πελατειακών σχέσεων «δώσε μου για να σε στηρίξω» και το αντίθετο, κατά εκείνων που δηλώνοντας αριστεροί μάς προτείνουν έξοδο από το ευρώ λες και έχουν μαγικές συνταγές για να ξεπεραστεί η κρίση, κατά εκείνων που με αφορμή την κρίση αναζητούν ρόλο στο πολιτικό σύστημα όπως αυτό τείνει να διαμορφωθεί.
Οσο γρηγορότερα αντιληφθούν όσοι επενδύουν στην «κοινωνική έκρηξη» ότι η κριτική θα αφορά το πολιτικό και οικονομικό σύστημα συνολικά, άρα και τους ίδιους, τόσο το καλύτερο. Δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αναδειχτεί σε Τσε του 2010 και ηγέτης κάποιου είδους επανάστασης όποιος έχει τέτοιες προσδοκίες.
Αναγκαίο λοιπόν είναι όλοι να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Οχι χρησιμοποιώντας ο καθένας την κρίση για επωφεληθεί. Οι επιχειρηματίες να κάνουν απολύσεις και να κλείνουν επιχειρήσεις και η κυβέρνηση να αποφασίζει να περικόψει συντάξεις από ανθρώπους που εργάστηκαν 40 και 50 χρόνια, πολλές φορές σε άθλιες συνθήκες. Οι εκπρόσωποι του πολιτικού και οικονομικού συστήματος έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για όσα καλά ή κακά θα ακολουθήσουν. Από διαπιστώσεις προφανώς ο κόσμος έχει χορτάσει. Συγκεκριμένες κινήσεις προς όφελός του θέλει να δει. Οσο θα συνεχίζεται η δύσκολη αυτή κατάσταση, τόσο οι άνθρωποι θα απομυθοποιούν, θα αδιαφορούν και θα κλείνονται στον εαυτό τους, αρνούμενοι να συνεισφέρουν σε μια κοινή προσπάθεια. Γιατί θα αισθάνονται ότι μόνο εκείνοι προσφέρουν χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα.
Δεν είναι ακόμη πολύ αργά για να δούμε την κρίση σαν μια ευκαιρία. Για να μπουν οι βάσεις για κάτι νέο και διαφορετικό από ό,τι ζούμε μέχρι σήμερα. Εστω και την ύστατη στιγμή.
θ.Τσάτσης
enet.gr
