Από το "Θα" ...στο "Ναι μεν αλλά"

Παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων και συναντήσεις κυβερνητικών στελεχών με παραγωγικούς φορείς εν όψει της ΔΕΘ. Το τι συζητείται σε αυτές είναι γνωστό και αυτονόητο..

Τα προβλήματα της οικονομίας, τα προβλήματα του εμπορίου, της γεωργίας, του τουρισμού και πολλά άλλα προβλήματα μικρά και μεγάλα.
Αναρωτιέμαι όμως ποιός...ακούει ποιόν σε αυτές τις συναντήσεις και ως εκ τούτου αν πρόκεται γι' αυτό που λέμε διάλογος για το διάλογο και ουσιαστικό αποτέλεσμα μηδέν.
Το τι θέλουν οι επιμέρους παραγωγικοί φορείς είναι γνωστό. Φωνάζουν εδώ μήνες μήνες. Άλλοτε με στοιχεία, άλλοτε με συνθηματολογία. Στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, στον Τύπο. Συνεχώς όλο και κάποιο Προεδρείο θα μιλήσει, όλο και κάποια επιστολή θα σταλεί με προτάσεις, και εμπεριστατωμένα επιχειρήματα.
Από την άλλη έχεις μία Κυβέρνηση, η οποία διαβάζοντας τα όσα γράφονται και λέγονται, και έχοντας ήδη κάνει αλλεπάλληλες συναντήσεις με τους παραγωγικούς φορείς, γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα. Γνωρίζει δε και το πως κάποια από αυτά να μπορούν να επιλυθούν με τον καλύτερο και λιγότερο επώδυνο τρόπο. Τόσο για τους παραγωγικούς κλάδους όσο και για την ίδια αφού το ταμείο είναι μείον.
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι, τι άλλαξε σε αυτές τις συναντήσεις από αυτές που έγιναν ένα μήνα πριν για παράδειγμα. Τι καινούργιο προέκυψε, πέρα από τα στατιστικά στοιχεία για την ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας;
Πρόκειται λοιπόν για συναντήσεις για το θεαθήναι; ή έστω και την τελευταία στιγμή όλο και κάποια σύγκλιση απόψεων θα υπάρξει για κάποια ζητήματα;
Μήπως ξαφνικά η Κυβέρνηση άρχισε επιτέλους να ακούει την αγορά; Και σε ποιο βαθμό μπορεί να αποδειχθεί ευήκοη σε κάποια αιτήματα όταν κόβει για παράδειγμα συνεχώς τις δημόσιες δαπάνες, απειλώντας ακόμη και αυτότοο ίδιο το ΕΣΠΑ που απορροφάται με το σταγονόμετρο;
Προς το παρόν δεν υπάρχουν σίγουρες απαντήσεις. Θα τις μάθουμε με την ομιλία του Πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη και εκεί θα καταλάβουμε προς τα πού οδεύουμε.
Γιατί αν αυτή τη φορά ακούσουμε αντί για θα έστω και Ναι μεν αλλά... τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε.
Τ.Λαϊνάς














reporter.gr