"..σύντομα ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα περιλάβει στο δημόσιο χρέος των 320 δισ. ευρώ και ένα ακόμη «μικρό» κρυφό χρέος 4 δισ. ευρώ από τον ΕΛΓΑ.."Oυδείς γνωρίζει το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους, είπε πρόσφατα ο επικεφαλής της Eurostat.
Ουδείς εκπρόσωπος των κυρίαρχων ελίτ (πολιτικών και οικονομικών) στενοχωρήθηκε γι’ αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, καθώς το χρέος αντιμετωπιζόταν ως δεξαμενή, στην οποία πηγαίνουν τα πάντα, αλλά ποτέ κανείς δεν...ζητάει λογαριασμό.
Σύντομα πάντως ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα περιλάβει στο δημόσιο χρέος των 320 δισ. ευρώ και ένα ακόμη «μικρό» κρυφό χρέος 4 δισ. ευρώ από τον ΕΛΓΑ (Ελληνικός Οργανισμός Γεωργικών Ασφαλίσεων).
Το χρέος αυτό επί σειρά ετών κρυβόταν κάτω από το χαλί. Παρεχόταν έτσι η δυνατότητα στον πρώην υπουργό Σωτήρη Χατζηγάκη να δίνει προ διετίας στους αγρότες 500 εκατ. ευρώ, σώζοντας προσωρινά την παρτίδα για την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Εξυπακούεται ότι τα λεφτά που έδινε ο προαναφερθείς αλλά και συνάδελφοί του παλαιότερα, ήταν προϊόν δανεισμού από το εξωτερικό. Τραγική ειρωνεία: την ίδια στιγμή ο Κώστας Καραμανλής επιχειρηματολογούσε σε όλους τους τόνους υπέρ της ανάγκης σεβασμού στο δημόσιο χρήμα.
Τέτοια κρυφά χρέη υπάρχουν και σε άλλους τομείς, καθώς οι πολιτικοί είχαν μάθει να ασκούν κοινωνική πολιτική με δανεικά, χρεώνοντας τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Από το 1996 και μετά είχε αναχθεί σε επιστήμη στο Υπουργείο Οικονομικών η απόκρυψη στοιχείων και η παραπλάνηση των πολιτών, με αριθμούς «μαγειρεμένους» που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Αλληλέγγυα στην απόκρυψη των πραγματικών στοιχείων της οικονομίας ήταν επί σειρά ετών η Τράπεζα της Ελλάδος, που ουδέποτε στάθηκε στο ύψος της.
Η επιλογή των επικεφαλής του κεντρικού αυτού ιδρύματος με πολιτικά κριτήρια δεν άφηνε κανένα περιθώριο ανεξαρτησίας. Η κεντρική τράπεζα επικύρωνε είτε διά λόγων είτε διά των εγγράφων της τη δημιουργική λογιστική που ασκούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι υπουργοί Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Επί σειρά ετών το πολιτικό προσωπικό της χώρας διαχειριζόταν κατά το δοκούν τα δανεικά που παίρναμε από το εξωτερικό. Εξαγοράζονταν ψήφοι, δανειοδοτούνταν φίλοι και γενικά εξυπηρετούνταν καταστάσεις που καμία σχέση δεν είχαν με την οικονομική ανάπτυξη. Δείτε, για παράδειγμα, πώς ετρώθη θανάσιμα ο θεσμός του Χρηματιστηρίου στην Ελλάδα το 1999. Οι τεράστιες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου που έγιναν από τις επιχειρήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα να αντληθούν πολλά δισεκατομμύρια ευρώ. Σήμερα, 11 χρόνια μετά, πλανάται ακόμα το ερώτημα πού πήγαν εκείνα τα χρήματα.
Αν όντως είχαν εξυπηρετήσει ορθολογικές επιλογές (όπως διατείνονταν τα ενημερωτικά δελτία των εταιρειών), θα είχε συγκροτηθεί ισχυρή παραγωγική βάση, που σήμερα θα έδειχνε την αξία της. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα έγινε διασπάθιση των χρημάτων εκείνων. Και, όπως φαίνεται, απλώς μεγάλωσαν αρκετές προσωπικές περιουσίες. Ευθύνες γι’ αυτό δεν ζητήθηκαν ποτέ από κανένα, με αποτέλεσμα άλλη μια πληγή στο σώμα της ελληνικής οικονομίας να παραμένει χαίνουσα και πυορροούσα..
Δ.Παπαδοκωστόπουλος
isotimia
Σύντομα πάντως ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα περιλάβει στο δημόσιο χρέος των 320 δισ. ευρώ και ένα ακόμη «μικρό» κρυφό χρέος 4 δισ. ευρώ από τον ΕΛΓΑ (Ελληνικός Οργανισμός Γεωργικών Ασφαλίσεων).
Το χρέος αυτό επί σειρά ετών κρυβόταν κάτω από το χαλί. Παρεχόταν έτσι η δυνατότητα στον πρώην υπουργό Σωτήρη Χατζηγάκη να δίνει προ διετίας στους αγρότες 500 εκατ. ευρώ, σώζοντας προσωρινά την παρτίδα για την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Εξυπακούεται ότι τα λεφτά που έδινε ο προαναφερθείς αλλά και συνάδελφοί του παλαιότερα, ήταν προϊόν δανεισμού από το εξωτερικό. Τραγική ειρωνεία: την ίδια στιγμή ο Κώστας Καραμανλής επιχειρηματολογούσε σε όλους τους τόνους υπέρ της ανάγκης σεβασμού στο δημόσιο χρήμα.
Τέτοια κρυφά χρέη υπάρχουν και σε άλλους τομείς, καθώς οι πολιτικοί είχαν μάθει να ασκούν κοινωνική πολιτική με δανεικά, χρεώνοντας τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Από το 1996 και μετά είχε αναχθεί σε επιστήμη στο Υπουργείο Οικονομικών η απόκρυψη στοιχείων και η παραπλάνηση των πολιτών, με αριθμούς «μαγειρεμένους» που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Αλληλέγγυα στην απόκρυψη των πραγματικών στοιχείων της οικονομίας ήταν επί σειρά ετών η Τράπεζα της Ελλάδος, που ουδέποτε στάθηκε στο ύψος της.
Η επιλογή των επικεφαλής του κεντρικού αυτού ιδρύματος με πολιτικά κριτήρια δεν άφηνε κανένα περιθώριο ανεξαρτησίας. Η κεντρική τράπεζα επικύρωνε είτε διά λόγων είτε διά των εγγράφων της τη δημιουργική λογιστική που ασκούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι υπουργοί Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Επί σειρά ετών το πολιτικό προσωπικό της χώρας διαχειριζόταν κατά το δοκούν τα δανεικά που παίρναμε από το εξωτερικό. Εξαγοράζονταν ψήφοι, δανειοδοτούνταν φίλοι και γενικά εξυπηρετούνταν καταστάσεις που καμία σχέση δεν είχαν με την οικονομική ανάπτυξη. Δείτε, για παράδειγμα, πώς ετρώθη θανάσιμα ο θεσμός του Χρηματιστηρίου στην Ελλάδα το 1999. Οι τεράστιες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου που έγιναν από τις επιχειρήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα να αντληθούν πολλά δισεκατομμύρια ευρώ. Σήμερα, 11 χρόνια μετά, πλανάται ακόμα το ερώτημα πού πήγαν εκείνα τα χρήματα.
Αν όντως είχαν εξυπηρετήσει ορθολογικές επιλογές (όπως διατείνονταν τα ενημερωτικά δελτία των εταιρειών), θα είχε συγκροτηθεί ισχυρή παραγωγική βάση, που σήμερα θα έδειχνε την αξία της. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα έγινε διασπάθιση των χρημάτων εκείνων. Και, όπως φαίνεται, απλώς μεγάλωσαν αρκετές προσωπικές περιουσίες. Ευθύνες γι’ αυτό δεν ζητήθηκαν ποτέ από κανένα, με αποτέλεσμα άλλη μια πληγή στο σώμα της ελληνικής οικονομίας να παραμένει χαίνουσα και πυορροούσα..
Δ.Παπαδοκωστόπουλος
isotimia
