Οι όροι της αλλαγής.

"Ενα κράτος δικαίου δεν νοείται χωρίς τιμωρία για τους παραβάτες.Η λειτουργία των νόμων δεν χρειάζεται πειθαναγκασμό μόνο σε κοινωνία φιλοσόφων.Και εμείς απέχουμε πολύ από την εξέλιξη αυτή.."
Άρθρο του κ.Θ.Βερεμή,
Προέδρου του ΕΣΥΠ.

Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή της εξέλιξής μας ως χώρας. Η χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία αποκάλυψε τις μεγάλες αδυναμίες του πολιτικού μας προσωπικού, της κοινωνικής μας συγκρότησης, καθώς και το έλλειμμα αρετής μας, απειλεί να μας υποβαθμίσει σε τριτοκοσμικούς υπηκόους των πιστωτών μας.
Οι ηγέτες μας, οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν επωφεληθεί από τις εκσυγχρονιστικές ευκαιρίες που προσέφερε τη δεκαετία του ογδόντα η είσοδος στην...Ε.Ε., μας εξέτρεψαν τότε σε βίο τρυφηλό, χτισμένο πάνω σε θαλασσοδάνεια. Η εικονική εκείνη ευημερία κατέστησε τους περισσότερους Ελληνες αμέριμνους καταναλωτές αγαθών χωρίς καμιά σκέψη για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των δικών τους προϊόντων.

Θυμάμαι τον καιρό αυτό όλο και πιο συχνά τον αείμνηστο Κώστα Καλλιγά με τις προφητικές του αποστροφές για τη μεταμόρφωση των συμπατριωτών μας σε «απελεύθερους» και την κοινωνία σε «ίζημα». Οι φίλοι του τον αποπαίρναμε ως υπερβολικά απαισιόδοξο και αυτός απαντούσε μελαγχολικά ότι, παρά τις δεινές διαπιστώσεις του, βρισκόταν «ένθεν της αληθείας».

Ο τελευταίος ανασχηματισμός της κυβέρνησης απογοήτευσε όσους είχαν ελπίσει ότι ο πρωθυπουργός θα επιχειρούσε την ανανέωση της πολιτικής ηγεσίας, που χρειάζεται το γρηγορότερο η χώρα. Κάτι δηλαδή σαν αυτό που πέτυχε ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1910 με εντυπωσιακά κατοπινά αποτελέσματα. Ο κ. Παπανδρέου αντιμετώπισε τον ανασχηματισμό σαν ευκαιρία να ενισχύσει τα κομματικά του νώτα μπροστά στις επερχόμενες φουρτούνες. Χαρακτηριστικό της λογικής αυτής είναι το παράδειγμα του δεύτερου υφυπουργού που απέκτησε ο κ. Παπακωνσταντίνου, αν και δεν ήταν ακριβώς αυτός που επιζητούσε. Είναι πρώην συνδικαλιστής με εκπεφρασμένη αντίθεση προς το Μνημόνιο.

Στην αρχή της κυβερνητικής του θητείας ο κ. Παπανδρέου επέλεξε εξωκοινοβουλευτικά στελέχη και συνεργάτες του για σημαντικές υπουργικές θέσεις. Αποτελούσε και αυτή η μέθοδος τρόπο ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού και απαλλαγής από στοιχεία του παλιού ΠΑΣΟΚ, που δεν διέθεταν εκτόπισμα και συνεπώς δυνάμεις αντίστασης στη φθορά της εξουσίας. Η παλινδρόμηση σε παλιές πρακτικές βολέματος στελεχών ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα εξασφαλίσει την κομματική ειρήνη που θα επιτρέψει την καλύτερη αντιμετώπιση της κρίσης.

Θεωρούμε πάντως ότι η υποστήριξη της υποψηφιότητας του Γιώργου Καμίνη για το αξίωμα του δημάρχου Αθηναίων τιμά τον πρωθυπουργό. Ο κ. Καμίνης εξάντλησε σχεδόν την ευδόκιμη θητεία του ως Συνήγορος του Πολίτη αποδεικνύοντας ότι είναι πολίτης που νοιάζεται για την αρετή της πολιτείας. Είναι ακόμα ένας τίμιος πανεπιστημιακός, με επαγγελματικά εχέγγυα, που ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Ανάλογα καλά θα μπορούσα να πω για τον Γιάννη Μπουτάρη που έχει την υποστήριξη του κ. Παπανδρέου για τον δήμο Θεσσαλονίκης, αλλά δεν θα το κάνω γιατί ξέρω ότι οι δημότες της συμπρωτεύουσας δεν αγαπούν τις παραινέσεις των Αθηναίων.

Η εντύπωση του γράφοντος είναι ότι οι περισσότεροι Ελληνες, παρά τις φορολογικές θυσίες στις οποίες υποβάλλονται, αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των καιρών και ότι το Μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο. Αμφιβάλλουν ωστόσο για την αξιοπιστία των κρατούντων και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση οφείλει τάχιστα να διευκολύνει το έργο της δικαιοσύνης ώστε να βρεθούν ενώπιόν της μερικά ιστορικά και λιγότερο ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ετσι θα γίνει αντιληπτό ότι κατανοεί τη μερίδα της ευθύνης που αναλογεί στο κόμμα αυτό. Απόρησα πραγματικά με τις αμετροεπείς δηλώσεις ενός συνήθως μετριοπαθούς πρωθυπουργού, όταν σε ομιλία του προς το ΠΑΣΟΚ απέδωσε ακέραιη την ευθύνη της σημερινής κρίσης στους προκατόχους ΤΟΥ της Ν.Δ. Η θωπεία των ημετέρων ενόχων το μόνο που θα καταφέρει είναι να πολλαπλασιάσει το θράσος τους.

Η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει έστω και τώρα να εγκαταλείψει τη λαϊκιστική απόρριψη του Μνημονίου που την εκθέτει στους Ευρωπαίους ομοίους της, αλλά και σε σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων. Οφείλουν έστω και τώρα να εγκαταλείψουν και οι δύο, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., τις αμοιβαίες καταγγελίες δήθεν αποκλειστικής ευθύνης για την κρίση, ώστε να αναγνωρίσουν ταπεινά τις αμαρτίες τους και να καταδείξουν τους υπευθύνους για όσα ταλανίζουν τουλάχιστον τρεις δεκαετίες τον δημόσιο βίο.

Η μεγάλη παράλειψη της κυβέρνησης βρίσκεται στον εκπαιδευτικό τομέα. Το ΥΠΕΠΘ θα πρέπει το γρηγορότερο να αναλάβει πρωτοβουλία με μακροπρόθεσμη απόδοση. Οφείλει να ασχοληθεί με την επανεκπαίδευση των Ελλήνων στους όρους της αλλαγής που πρέπει να συμβεί. Ενα «Εγκόλπιο του Πολίτη» το οποίο θα θέτει τις βάσεις της επιθυμητής αλλαγής πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο. Θα περιέχει κώδικα συμπεριφοράς του πολίτη και θα συνεισφέρει σταδιακά στη μετάλλαξη της κατακερματισμένης κοινωνίας μας σε κοινωνία πολιτών. Απαραίτητο στοιχείο στη διαπαιδαγώγηση αυτή θα είναι και η πάταξη της παραβατικότητας. Ενα κράτος δικαίου δεν νοείται χωρίς τιμωρία για τους παραβάτες. Η λειτουργία των νόμων δεν χρειάζεται πειθαναγκασμό μόνο σε κοινωνία φιλοσόφων. Και εμείς απέχουμε πολύ από την εξέλιξη αυτή.













kathimerini