Το μέγα πρόβλημα της χώρας είναι ότι η εκάστοτε Αντιπολίτευση, υποκύπτει στη λογική του πολιτικού κόστους και των μικροκομματικών συμφερόντων, και υπονομεύει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στο κράτος και την οικονομία..Όταν το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή υπέγραφε, παρόντος του Προέδρου της Κίνας Χου Τζιντάο, την 35ετή συμφωνία παραχώρησης του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων του Λιμένος Πειραιώς με την κινεζική κρατική εταιρεία Κόσκο, το ΠΑΣΟΚ τάχθηκε με όλες του τις... δυνάμεις εναντίον αυτής της συμφωνίας, αλλά και κάθε άλλης που θα προέβλεπε την παραχώρηση ελληνικών κρατικών εταιρειών σε ξένους.
Η ανακοίνωση του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ έλεγε χαρακτηριστικά:
“Σε μια στιγμή που σε όλες τις χώρες γίνονται συζητήσεις για τη διατήρηση ή την ένταξη εθνικών υποδομών στον έλεγχο του κράτους, στην Ελλάδα η κυβέρνηση επιλέγει να δώσει τις τηλεπικοινωνίες σε μια γερμανική εταιρεία, την Ολυμπιακή Αεροπορία σε Άραβες και τα λιμάνια σε μια κινεζική κρατική εταιρείας”.
Σήμερα, η Ολυμπιακή ανήκει σε ελληνικό επενδυτικό όμιλο, ενώ η κυβέρνηση ανήγγειλε με υπερηφάνεια την παραχώρηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στους Άραβες του Κατάρ. Σήμερα η πολιτική αυτή παρουσιάζεται ως σωτήρια για την οικονομία, ενώ τότε, η Αντιπολίτευση υπονόμευε με κάθε μέσο τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες της κυβέρνησης Καραμανλή.
Και η περίπτωση της Κόσκο αναδεικνύει την πολιτική υποκρισία του κυβερνώντος κόμματος, που ενώ τότε χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, κυρίως συνδικαλιστικά, για να υπονομεύσει τη συμφωνία με την Κίνα, σήμερα εμφανίζεται σχεδόν ως ο εμπνευστής της συμφωνίας με το Πεκίνο. Ευτυχώς όμως οι παροικούντες τη ναυτιλιακή Ιερουσαλήμ γνωρίζουν την πραγματικότητα και τη στάση του καθενός.
Σημασία έχει βέβαια ότι οι συμφωνίες, για το λιμάνι του Πειραιά, για τον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή ισχύουν και έχουν δώσει μια μικρή έστω ανάσα στη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία. Κάποια όμως πράγματα πρέπει να λέγονται ώστε να αναδεικνύονται οι πολιτικές αποφάσεις και τα ψέματα κάποιων, που έχουν εκθρέψει τον κομματισμό και τον κρατισμό που οδήγησε την ελληνική οικονομία στη χρεοκοπία.
Το μέγα πρόβλημα της χώρας είναι ότι η εκάστοτε Αντιπολίτευση, υποκύπτει στη λογική του πολιτικού κόστους και των μικροκομματικών συμφερόντων, και υπονομεύει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στο κράτος και την οικονομία.
Αν το ΠΑΣΟΚ είχε περιορίσει τη δράση των συνδικαλιστών, οι πρόσφατες διακρατικές συμφωνίες με την Κίνα θα μπορούσαν να είχαν υπογραφεί πολύ νωρίτερα, και σε συνδυασμό με την αγορά ελληνικών ομολόγων από το Πεκίνο, ίσως να είχαν αποτρέψει την επώδυνη προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η εξουσία όμως είναι πολύ γλυκιά, και σχεδόν πάντα θα βρεθεί κάποιος που την θεωρεί αυτοσκοπό και πολιτική δικαίωση, και θα την διεκδικήσει με κάθε τρόπο, έστω και εις βάρος των συμφερόντων της χώρας και των πολιτών.
Ίσως όμως το διαβόητο Μνημόνιο αναγκάσει τους αμετροεπείς πολιτικούς να εφαρμόσουν τις απαραίτητες για την οικονομία μεταρρυθμίσεις, και να πιούν το πικρό πολιτικό ποτήριον, ως νέμεση για τις αβλεψίες και τα λάθη του παρελθόντος.
