«Ελλάδα: η νόσος της ατιμωρησίας»

Η ελληνική δικαιοσύνη σήμερα στο μικροσκόπιο του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel.Η περίπτωση Νίκου Κανελλόπουλου, τα νομικά 'παραθυράκια' και η δυσκίνηση δικαιοσύνη.

Τα παρακάτω αποσπάσματα του άρθρου μεταδίδει τώρα η Nτόιτσε Βέλλε:
«Η νίκη στον δεύτερο γύρο ενισχύει τον πρωθιερέα της... εξυγίανσης Παπανδρέου.
.
Ο πρωθυπουργός αγωνίζεται με γενναιότητα κατά της χρεοκοπίας αλλά δεν συστρατεύονται όλες οι υπηρεσίες. Η δικαιοσύνη αρνείται να καταθέσει αγωγές σε περιπτώσεις διαφθοράς.»

Το ρεπορτάζ επικεντρώνεται στην περίπτωση του πρώην διευθυντή του ΥΠΠΟ Νίκου Κανελλόπουλου για να αναλύσει το φαινόμενο της ‘ατιμωρησίας’.

«Η υπόθεση Κανελλόπουλου ισχύει αυτή την εποχή σαν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ελληνικής νόσου της ατιμωρησίας. Ο κ. Κανελλόπουλος είναι σε όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε μια χρονική στιγμή που ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου αγωνίζεται σε όλα τα μέτωπα κατά της απειλής της χρεοκοπίας. Ο πρωθυπουργός πρέπει όχι μόνον να αλλάξει ριζικά τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας του, αλλά και να διαπαιδαγωγήσει έναν ολόκληρο λαό. Παρά τις πολλές γενικές απεργίες αύξησε τη φορολογία, επέβαλε ένα ριζοσπαστικό πακέτο εξυγίανσης και περιόρισε τον διογκωμένο δημόσιο τομέα.»

Το περιοδικό αναφέρεται στη διοικητική μεταρρύθμιση ‘Καλλικράτης’ και την σύμπτυξη των δήμων και κοινοτήτων από 1074 σε 325 και των νομαρχιών από 52 σε 13. Και σημειώνει: «Για να επιβάλει αυτές τις αντιλαϊκές αποφάσεις της η κυβέρνηση Παπανδρέου έπρεπε να αντέξει την απώλεια ψήφων στις περιφερειακές εκλογές. Ασφαλώς ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την περίπτωση Κανελλόπουλου και να προπαγανδίσει τον αγώνα του κατά της διαφθοράς λέγοντας προς τον λαό: ‘κοιτάξτε τι ανατριχιαστικές περιπτώσεις κακοδιοίκησης αντιμετωπίζουμε και εξιχνιάζουμε’. Είναι όμως τα πράγματα όντως έτσι;»
«Η περίπτωση Κανελλόπουλου ανήκει στο φαινόμενο που ο ελληνικός λαός ονομάζει ‘ατιμωρησία’ και το οποίο απειλεί σοβαρά τις απαραίτητες αλλαγές στη χώρα….Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, εδώ και χρόνια καταγγέλλεται ότι η ποινική δικαιοσύνη εργάζεται αργά και αναποτελεσματικά, χάνει έγγραφα και κωλυσιεργεί. 340 φορές το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα γι’ αυτό τον λόγο.
Επίσης εδώ και πολλά χρόνια λέγεται δημόσια ότι οι νόμοι αφήνουν πολλά ‘παραθυράκια’. Π.χ. στην περίπτωση Κανελλόπουλου η εφορία κατέληξε στο καταπληκτικό συμπέρασμα ότι δεν είναι δυνατή η εκ των υστέρων φορολόγηση των ιδιαίτερα υψηλών εισοδημάτων του, επειδή η προέλευσή των χρημάτων ‘δεν συνδέεται με την εξάσκηση του επαγγέλματός του’. Έτσι τα χρήματα αυτά ‘δεν υπόκεινται σε φορολογία, έστω και αν αποκτήθηκαν με παράνομο τρόπο’.»

Τέλος το περιοδικό αναφέρεται στις κατηγορίες του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή και στις γραπτές του καταγγελίες προς τη δικαιοσύνη για σκάνδαλα σε δημόσια έργα και νοσοκομεία και καταλήγει με το επιμύθιο του επιθεωρητή Ρακιντζή: «Συχνά είναι σαν να μην υπάρχει δικαιοσύνη. Η ίδια η δικαιοσύνη είναι στην πραγματικότητα ο μεγάλος ασθενής.»