Κομματικός αυτισμός..

Οι διεθνείς αγορές και οι δανειστές μας σε Ευρώπη και Αμερική ακόμα αδυνατούν να καταλάβουν έναν πρωθυπουργό που προκειμένου να συσπειρώσει την κομματική του βάση, λίγο έλειψε να πάρει στην πλάτη της ελληνικής οικονομίας ένα ρίσκο πολιτικής αστάθειας για τη χώρα..

Δεν είναι τυχαίος ο λόγος που η αποχή στις χθεσινές αυτοδιοικητικές εκλογές ξεπέρασε κάθε αρνητικό ρεκόρ των τελευταίων δεκαετιών από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Υπάρχουν συγκεκριμένες αιτίες που απέτρεψαν τους πολίτες να πάνε αυτή τη φορά σε τόσο μεγάλο ποσοστό στις... κάλπες. Οι δημοσκόποι και οι εκλογολόγοι, καθώς και τα επιτελεία κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων, έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους για να τις αναλύσουν. Εγώ θα σταθώ σε έναν μόνο από αυτούς τους λόγους που πιστεύω ότι πυροδότησαν την οργή του κόσμου, αποπροσανατόλισαν την κοινή γνώμη από αυτό που ήταν το πραγματικό διακύβευμα των χθεσινών εκλογών και σε τελική ανάλυση διαστρέβλωσαν το περιεχόμενο του μηνύματος που θέλησαν να στείλουν οι πολίτες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη σαρωτική αποχή από τις κάλπες χρεώνεται- σχεδόν εξ ολοκλήρου- στα δύο μεγάλα κόμματα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μετέτρεψαν αυτές τις αυτοδιοικητικού χαρακτήρα εκλογές σε δημοψηφισματικό πολιτικό ντέρμπι για το ποιος τελικά έχει την πολιτική ηγεμονία στη χώρα. Το μεν κυβερνών κόμμα με την απειλή του πρωθυπουργού περί πρόωρων εκλογών αναλόγως του εκλογικού αποτελέσματος, που επανέφερε την Ελλάδα στο επίκεντρο αρνητικής δημοσιότητας στις διεθνείς αγορές. Το δε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που με όχημα μία ατέρμονη και αδιέξοδη αντι-μνημονιακή ρητορική έφθανε στο σημείο να παίζει με τη φωτιά του λαϊκισμού εγκλωβισμένο μάλλον σε εκθέσεις ιδεών παρά σοβαρές προτάσεις για το πώς θα βγούμε από τη κρίση.
Και τα δύο μεγάλα κόμματα ορκίζονταν προεκλογικά στην αποστολή τους να βγάλουν τη χώρα μία ώρα νωρίτερα από την ασφυκτική και αντιαναπτυξιακή εποπτεία του Μνημονίου. Στην πραγματικότητα, όμως, την ίδια ακριβώς στιγμής υποθήκευαν με τη στρατηγική και τα λεγόμενά τους αυτόν ακριβώς το σκοπό που υπό άλλες συνθήκες θα απαιτούσε συνεννόηση, συναίνεση και κυρίως λογική πολιτικού ρεαλισμού.
Οι διεθνείς αγορές και οι δανειστές μας σε Ευρώπη και Αμερική ακόμα αδυνατούν να καταλάβουν έναν πρωθυπουργό που προκειμένου να συσπειρώσει την κομματική του βάση, λίγο έλειψε να πάρει στην πλάτη της ελληνικής οικονομίας ένα ρίσκο πολιτικής αστάθειας για τη χώρα. Αδυνατούν επίσης να κατανοήσουν πώς αντί για συναίνεση τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιμένουν σε ένα αδιέξοδο αντιμνημονιακό δόγμα.

Στην ουσία οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στα δύο μεγάλα κόμματα, και εξ ολοκλήρου στο πολιτικό μας σύστημα. Γιατί, κατά την άποψή μου, έχουν αντιληφθεί ότι δυστυχώς ακόμα και σε τούτη την κρίσιμη για τη χώρα συγκυρία, τα πολιτικά κόμματα- και κυρίως τα δύο μεγαλύτερα- αρέσκονται να επιδίδονται σε ένα παιχνίδι πολιτικών λεονταρισμών, κομματικής εκμετάλλευσης των πάντων και παρωχημένων τακτικισμών που μας θυμίζουν δεκαετίες του παρελθόντος.
Οι εκλογές αυτές θα έπρεπε- έστω κι αν ακούγεται σήμερα κλισέ- να είναι πραγματική «γιορτή». Δυστυχώς από «γιορτή της αυτοδιοίκησης», ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μετέτρεψαν για ακόμα μία φορά αυτές τις εκλογές σε μία αναμέτρηση για το ποιος μπορεί να παρατάξει καλύτερα τον κομματικό του στρατό.

Δυστυχώς και για τους δύο τα υψηλά ποσοστά αποχής καθώς και η ικανοποιητική εκλογική παρουσία ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων έξω από κομματικά στεγανά- όσο κι αν δεν το παραδέχονται ανοιχτά- διέψευσαν τις προσδοκίες τους.
Με καθένα από τα δύο κόμματα και τους πολιτικούς αρχηγούς τους να προσπαθούν να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν το εκλογικό αποτέλεσμα είτε ως επιβεβαίωση της μέχρι σήμερα πολιτικής κατά τον κ. Παπανδρέου είτε ως ολική επαναφορά της ΝΔ κατά τον κ. Σαμαρά, πολύ φοβάμαι ότι τα πράγματα τα κάνουν πολύ χειρότερο από ό,τι είναι σήμερα. Και στην προκειμένη περίπτωση δε ξέρουμε τι από τα δύο συμβαίνει: ή βρίσκονται βαθιά βυθισμένα στο τέλμα ενός πολιτικού αυτισμού ή πολύ απλά επιμένουν να βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του μικροκομματικού τους φακού.

Η επόμενη μέρα που ξεκινάει διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσον και σε ποιο σημείο ακριβώς θα είναι διαφορετική. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε πολύ αισιόδοξοι ότι ακόμα και αυτή η δυσθεώρητη αποχή είναι ικανή να κάνει τα δύο μεγάλα κόμματα να ξυπνήσουν από τη χειμερία νάρκη που έχουν βυθιστεί τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια.
Το ότι κλείνει, όπως λένε, «ο κύκλος της μεταπολίτευσης και ότι πρέπει να αλλάξουμε» είναι επίσης μία φράση κλισέ που την ακούμε από τα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων εξίσου τόσα χρόνια αντίστοιχα. Μόνο που τώρα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Περιθώρια δεν υπάρχουν.
Αυτό τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται οι πάντες.
Ακόμα και εκείνοι που επιμένουν να σφυρίζουν αδιάφορα...
Θ.Δημάδης















skai