Ποιός θα καλύψει το κενό;

Καθώς το Δημόσιο βγαίνει από το παιχνίδι και υποβάλλεται σε αυστηρή και εξαντλητική δίαιτα, το κενό που προκύπτει «παγώνει» την αγορά. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτό το νέο πρότυπο ανάπτυξης που χρειαζόμαστε δεν δείχνει να βρίσκεται ούτε καν στο στάδιο του πειστικού σχεδιασμού..

Είναι προφανές πως, όταν καίγεται το σπίτι σου, το πρώτο που σε ενδιαφέρει είναι να σταματήσεις τη φωτιά. Δεν ψάχνεις να βρεις τι χρειάζεται για να το κάνεις καλύτερο, πιο ισχυρό και ανθεκτικό.
Εκτός αν ο λόγος που εύκολα παραδίδεται στην πυρά έχει να κάνει με...αυτήν ακριβώς την έλλειψη αντοχής του.
Οποτε, για να μην αναζητάς συνεχώς νερό και πυροσβέστες, θα πρέπει σταδιακά να το ενισχύσεις. Ο λόγος που θυμηθήκαμε εικόνες πυρκαγιάς στο μέσον του χειμώνα και ενώ βρισκόμαστε ακόμη σε απόσταση ασφαλείας από το «ύποπτο» καλοκαίρι, έχει να κάνει με την ανακοίνωση των στοιχείων του Προϋπολογισμού.
Μετά τις αρκετά αγχώδεις ευρωπαϊκές ώρες που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, με τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης να δείχνει ότι τρίζει και τη συνέχιση της κοινοτικής στήριξης προς τη χώρα μας να γίνεται αντικείμενο συζήτησης και αμφισβήτησης από διάφορες πλευρές, δύσκολα θα τολμήσουμε να αμφισβητήσουμε την προτασσόμενη ανάγκη συνέχισης της εξυγίανσης, που μεταφράζεται σε επιπλέον φόρους γύρω στα 6,3 δισ. ευρώ και περικοπές δαπανών ύψους μεγαλύτερου των 2,6 δισ. ευρώ.
Ομως δεν μπορούμε παρά να σταθούμε και πάλι με έντονο προβληματισμό απέναντι στην έλλειψη ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου, που θα πάρει τη θέση αυτού που έχει καταρρεύσει. Το ελληνικό Δημόσιο ήταν άκριτα σπάταλο, απολύτως κακοδιαχειριζόμενο, αντιπαραγωγικό, με υπερβάλλον και δυσανάλογο κόστος ως προς τις παραγόμενες υπηρεσίες.
Γι' αυτό και οδηγήθηκε στη χρεοκοπία. Παρά τα μεγάλα προβλήματά του, όμως, κρατούσε ρόλο κεντρικού ρυθμιστή της οικονομίας. Και αυτό γιατί απασχολούσε και εξακολουθεί να απασχολεί άμεσα ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού παραγωγικού δυναμικού, ενώ έμμεσα συντηρούσε την απασχόληση ευρύτερου μέρος της παραγωγικής μηχανής, προσφέροντας πόρους σε ικανό τμήμα της επιχειρηματικής δραστηριότητας, αυτό που ήταν εξαρτημένο από τα χρήματα που ξόδευε το δημόσιο πορτοφόλι.
Καθώς το Δημόσιο, λοιπόν, βγαίνει από το παιχνίδι και υποβάλλεται σε αυστηρή και εξαντλητική δίαιτα, το κενό που προκύπτει «παγώνει» την αγορά. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτό το νέο πρότυπο ανάπτυξης που χρειαζόμαστε δεν δείχνει να βρίσκεται ούτε καν στο στάδιο του πειστικού σχεδιασμού.
N.Φρατζής














naftemporiki