Μία, δύο, τρεις αποστασίες...

Η λέξη «αποστασία» έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα δραματικά γεγονότα του 1965.
Κι επειδή αυτά είναι πολύ μακρινά -και ίσως άγνωστα, ιδίως στους νεότερους- τα θυμίζουμε εν συντομία:

Τότε ανατράπηκε η εκλεγμένη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου (πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου), αφού έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όταν αποχώρησε (αποστάτησε) μια συμπαγής ομάδα βουλευτών. Ως ιθύνων νους της κίνησης αυτής θεωρήθηκε ο Κ. Μητσοτάκης και η ρετσινιά τον κυνηγάει ώς σήμερα.
Το 1985 ο, πρώην κεντρώος, Μητσοτάκης έγινε αρχηγός του κόμματος της Δεξιάς (Ν.Δ.) και το 1990 έγινε και πρωθυπουργός. Υστερα από δύο χρόνια, η σύγκρουσή του με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντ. Σαμαρά οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησής του. Ο Μητσοτάκης κατηγόρησε τον Σαμαρά για αποστασία!
17 χρόνια μετά, ο Σαμαράς γίνεται αρχηγός του κόμματος από το οποίο έφυγε το 1993 και διαγράφει την Ντόρα Μπακογιάννη. Η Ντόρα ιδρύει δικό της κόμμα, στο οποίο αρχίζουν να προσχωρούν βουλευτές του κόμματός του. Τι κάνει ο Σαμαράς; Το αναμενόμενο: τους κατηγορεί για αποστασία! Τι σχόλιο να κάνει κανείς; Το έχει κάνει πριν από σχεδόν ενάμιση αιώνα ο Μαρξ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά ως τραγωδία. Τη δεύτερη ως φάρσα».