Τα σχέδια για την τοποθέτηση φράκτη σε τμήμα της ελληνοτουρκικής μεθορίου, στον Έβρο, αποτελούν συμπτωματολογική «θεραπεία» ενός φαινομένου που επί δύο δεκαετίες έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε αποσπασματικά.Από επιχειρησιακής απόψεως, ενδεχομένως να μειώσει, κατά τι, τη ροή παράνομων μεταναστών, αν και όσοι επικαλούνται το «επιτυχημένο» παράδειγμα της Ισπανίας συγκρίνουν ανόμοια πράγματα, αφού...η Θέουτα και η Μελίγια είναι δύο απομονωμένοι θύλακοι στη Βόρεια Αφρική, οι οποίοι είναι σχετικά εύκολο να περικλειστούν. Αντίθετα, στη περίπτωση μακρών χερσαίων συνόρων (ΗΠΑ-Μεξικό), ο φράκτης κατάφερε μία τρύπα στο νερό.
Το τακτικό και επιχειρησιακό σκέλος όμως είναι δευτερεύον, αφού ούτε και ο πιο ενθουσιώδης οπαδός του Χρήστου Παπουτσή δεν μπορεί να πιστεύει ότι ένας φράκτης θα λύσει το πρόβλημα. Δυστυχώς δε, η συζήτηση γύρω από το προκείμενο, δηλαδή το θέμα της μετανάστευσης συνολικά, μονοπωλείται από δύο ιδεολογικά στρατόπεδα, από τα οποία δεν λείπει ούτε ο στρουθοκαμηλισμός, ούτε η υποκρισία.
Από τη μία πλευρά, η αριστερά του Κολωνακίου και των Β.Π (η λεγόμενη Gauche caviar) αδυνατεί να καταλάβει για ποιο λόγο η μετανάστευση αποτελεί πρόβλημα και κατηγορεί για ρατσισμό όποιον θεωρεί ότι κινείται εκτός των ορίων του πολιτικώς ορθού. Ο λόγος είναι φυσικά ότι οι θιασώτες της δεν έχουν κατέβει ποτέ στην Πατησίων και την Αχαρνών (oh mon dieu!), ενώ η μόνη επαφή που έχουν με λαθρομετανάστες είναι η κυρία που τους καθαρίζει το σπίτι και ο κύριος που τους προσέχει τον κήπο του εξοχικού. Από την άλλη, οι κατʼ επάγγελμα πατριώτες βολεύονται να αποδίδουν την απόσταση ανάμεσα στην εικόνα της Ελλάδας των μεγαλοϊδεατικών ονειρώξεων τους και την πραγματική Ελλάδα, στους μετανάστες, τους γκέι, τις ξένες δυνάμεις, τους Σιωνιστές, τους εξωγήινους, τα Νεφελίμ και σε άλλες φαντασιακές οντότητες. Γιʼ αυτούς, το μεγαλείο που ονειρεύονται είναι ζήτημα τεστοστερόνης και φυλετικών φαινοτύπων και όχι φαιάς ουσίας, προφανώς επειδή τους λείπει η τελευταία.
Πρώτη προϋπόθεση για να προσεγγίσουμε με νηφαλιότητα το ζήτημα της μετανάστευσης λοιπόν είναι να υπερβούμε το δίλημμα εθνικισμός/κοσμοπολιτισμός. Επίσης, οφείλουμε να προσθέσουμε ορισμένες κρίσιμες παραμέτρους: η βασική εξ αυτών είναι ότι είναι αδύνατον να σταματήσει η μετανάστευση, παράνομη ή μη. Εδώ και χιλιετηρίδες, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τόπους με περιορισμένους πόρους και κινούνται μαζικά προς περιοχές, οι οποίες θα μπορούσαν δυνητικά να τους συντηρήσουν. Τίποτε δεν κατάφερε ποτέ να τους σταματήσει. Στο εξαιρετικό του βιβλίο “Μικρή Ιστορία του Κόσμου”, ο Ernst Gombrich περιγράφει την ιστορία του ανθρώπινου γένους, ως ιστορία των μεταναστεύσεων. Η μετανάστευση δημιούργησε αυτοκρατορίες (ΗΠΑ) και κατέστρεψε άλλες (Ρώμη). Ακόμη και σύγχρονα Ευρωπαϊκά έθνη δημιουργήθηκαν από την εγκατάσταση μεταναστών από την Ασία, τον Μεσαίωνα (Ουγγαρία), ενώ και ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός ήταν το αποτέλεσμα μεταναστευτικών ροών στο τέλος της δεύτερης χιλιετηρίδας π.Χ.
Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν η ανακοπή της μετανάστευσης (κάτι αδύνατον), αλλά η επιτυχής διαχείρισή της, ώστε τα αποτελέσματά της να μην είναι καταστροφικά. Εξάλλου, ακόμη και αν ήταν δυνατή η πλήρης περίφραξη ολόκληρης της ηπείρου μας, δεν θα ήταν τίποτε λιγότερο από ταφόπλακα για την Ευρώπη. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, γερνάμε με ταχύτατους ρυθμούς, η επικείμενη συνταξιοδότηση της μεταπολεμικής γενιάς αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του κράτους πρόνοιας και οι δημογραφικές τάσεις που παρατηρούνται σήμερα προμηνύουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, το τέλος της Δύσης. Είναι επομένως μείζονος σημασίας ζήτημα για την επιβίωσή μας η επιτυχημένη ενσωμάτωση μεταναστών και ο εξευρωπαϊσμός τους.
Επειδή όμως ο αριθμός των ανθρώπων που επιχειρούν να μεταναστεύσουν είναι τεράστιος, η διαχείριση απαιτεί σημαντικούς πόρους από την Ε.Ε, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων θα πρέπει να διατεθεί στην Ελλάδα – και δευτερευόντως στην Ιταλία και την Ισπανία. Πως όμως θα διαθέσουμε αυτούς τους πόρους; Οι φράκτες είναι ένα καλό μπάλωμα της κατάστασης. Είναι αμφίβολο όμως ότι με αυτούς θα κάμψουμε την αποφασιστικότητα ανθρώπων που περπάτησαν από το Αφγανιστάν μέχρι τον Έβρο για να εισέλθουν στη χώρα μας. Πίσω τους βρίσκεται μία ζωή χωρίς ελπίδα, μπροστά τους, το όνειρο του “Παράδεισου στη Δύση”. Γι' αυτό και κάθε χρόνο συλλαμβάνονται χιλιάδες στα σύνορά μας. Το ερώτημα είναι επομένως τι κάνουμε με αυτά τα ανθρώπινα ποτάμια.
Το παράδειγμα της Αυστραλίας είναι το πιο χρήσιμο για να το απαντήσουμε. Αν επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών της χώρας, θα δείτε ότι έχουν δημιουργήσει μία ηλεκτρονική βάση δεδομένων με όλες τις ανάγκες που έχουν σε εργατικό δυναμικό, ειδικευμένο ή μη. Η βάση περιλαμβάνει από εργάτες γης, μέχρι μετεωρολόγους. Ανάλογα με τις ανάγκες, παρέχονται και βίζες. Όλοι οι υπόλοιποι απελαύνονται. Ανάλογη βάση θα μπορούσε να δημιουργηθεί και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να διοχετεύονται οι συλληφθέντες από τα “Κέντρα Υποδοχής” της Ελλάδας στην υπόλοιπη Ε.Ε. Βασική προϋπόθεση για να λειτουργήσει αυτή η βάση είναι η ειλικρίνεια των κρατών-μελών της Ε.Ε. Υποψιάζομαι για παράδειγμα ότι η Ελλάδα θα πει ότι δεν χρειάζεται καμία ειδικότητα, παρότι έχει τη χειρότερη αναλογία εργαζομένων και συνταξιούχων στην Ευρώπη. Αν όμως δεν χρειάζεται κανέναν, τότε γιατί έχουν δουλειά χιλιάδες παράνομες οικιακές βοηθοί, εργάτες γης, καθαρίστριες και καθαριστές, ακόμη και ειδικευμένοι επαγγελματίες στον τομέα των κατασκευών και των υπηρεσιών;
Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι χρειαζόμαστε κάθε χρόνο χιλιάδες άτομα για να καλύψουν τη γήρανση του ελληνικού πληθυσμού και την απροθυμία των νέων Ελλήνων να κάνουν χειρωνακτικές δουλειές. Απλώς η Πολιτεία υποδύεται τη στρουθοκάμηλο, λόγω του φόβου του πολιτικού κόστους. Αφήνει τους μετανάστες να δουλεύουν παράνομα, τους εξαθλιώνει, οδηγώντας τους έτσι στο έγκλημα, ενώ δημιουργεί και συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού με τους Έλληνες, αφού οι “χωρίς χαρτιά” δεν χρειάζεται να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές και δέχονται να εργάζονται με εξευτελιστικά ημερομίσθια. Στην ουσία, το κράτος ρίχνει λάδι στη φωτιά του ρατσισμού, χάνοντας παράλληλα δισεκατομμύρια ευρώ από διαφυγόντες φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, που θα μπορούσε να παίρνει από νομίμως εργαζόμενους μετανάστες.
Όσο για τους “ανησυχούντες πολίτες”; Μήπως είναι οι ίδιοι που νοικιάζουν τα σπίτια τους στον Αγ. Παντελεήμονα, γνωρίζοντας ότι μέσα σε ένα δυάρι ζουν στοιβαγμένα 20 άτομα; Μήπως είναι οι ίδιοι που αγοράζουν φτηνά αγαθά από μετανάστες μικροπωλητές, οι οποίοι ανταγωνίζονται αθέμιτα τους Έλληνες εμπόρους; Μήπως είναι οι ίδιοι που απασχολούν λαθρομετανάστη μπογιατζή για το σπίτι τους, και λαθρομετανάστρια βοηθό για να προσέχει τη γιαγιά στο σπίτι; Μήπως είναι οι αγρότες της Νέας Μανωλάδας; Ας βγάλουμε επιτέλους το κεφάλι από την άμμο και ας παραδεχθούμε ότι μας βόλευε μέχρι σήμερα η κατάσταση χάους, ώστε να κάνουμε τις δουλειές μας φθηνά.
Τώρα όμως, η κρίση αλλάζει τα δεδομένα.
Αν δεν ενταχθεί στη συντεταγμένη κοινωνία μέρος των ανθρώπων που εργάζονται στην Ελλάδα, τότε σίγουρα θα έχουμε κοινωνική έκρηξη, είτε από τους ιδίους, είτε από τους νεόπτωχους Έλληνες, είτε και από τους δύο. Πώς θα ενταχθούν όμως; Πέρα από τη νομική διάσταση του πράγματος, υπάρχει και η πολιτισμική. Οι εντάσεις τροφοδοτούνται εν μέρει από τις πολιτισμικές διαφορές. Η παροχή βίζας θα πρέπει επομένως να εξαρτάται από την υποχρεωτική εγγραφή και παρακολούθηση σχολής ελληνικών, την υποχρέωση (αυτ)ασφάλισης και υποβολής δήλωσης φόρου εισοδήματος, την υποβολή ενοικιαστηρίου συμβολαίου στις αρχές και τον όρκο σεβασμού του ελληνικού συντάγματος, συμπεριλαμβανομένης ρητώς και της αναγνώρισης της ισότητας ανδρών και γυναικών. Σε περίπτωση άρνησης, ή παραβίασης οποιασδήποτε από τις παραπάνω υποχρεώσεις, η βίζα θα ανακαλείται και η απέλαση θα είναι άμεση.
Όσο για την Ε.Ε, αν δεν δεχθεί να επωμιστεί μέρος του κόστους της απέλασης, όσο και το βάρος της υποδοχής των μεταναστών που συλλαμβάνονται στα σύνορά μας, μέσα από ένα ενιαίο, αντικειμενικό, ηλεκτρονικό σύστημα προώθησής τους, τότε υπάρχει πάντα και η λύση της χαλάρωσης των ελέγχων στα δυτικά και βόρεια σύνορά μας...
Ν.Μαλεβίτης
reporter
