Η τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup ανέτρεψε κάθε προσδοκία που καλλιεργούσε στους Έλληνες, το σύστημα εξουσίας και διακυβέρνησης. Οι θεωρίες περί ευρωομολόγου, περί αλλαγής στάσης της Γερμανίας, περί μηχανισμού στήριξης , στη βάση της Αλληλεγγύης, φυσικά και έπεσαν στο κενό.Ο λόγος είναι απλός.
Δεν είχαν καμία βάση ρεαλισμού.
Δεν υπήρξαν αποτέλεσμα καμιάς ουσιαστικής διαβούλευσης είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε διεθνές επίπεδο. Δεν...υπήρξε στην διαδικασία κανένα «μέτωπο» ανατροπής των δεδικασμένων που θέτει η Γερμανία.
Στη σύγχρονη ιστορία κανείς Λαός, πολύ περισσότερο Έθνος δεν έδειξε την εθελοδουλία των σημερινών Ελλήνων. Δεν είναι αυτοί που κάθονται στα καφενεία και δηλώνουν χαρούμενοι από τη ζωή τους και την οικογένεια τους που έκαναν τη ζημιά. Είναι αυτοί οι άλλοι οι τάχα εκσυγχρονιστές, οι τάχα δημοκρατικοί, οι τάχα ανανεωτικοί και μετριοπαθείς έναντι όλων , που οργάνωσαν την ήττα.
Σήμερα με κυρίαρχη λογική την διαχειριστική , με αναμνήσεις υπερκαταναλωτισμού και συλλογικού νεοπλουτισμού, είναι φυσικό ότι διέξοδος δεν μπορεί να βρεθεί. Η Ελλάδα μπορεί και στις παρούσες συνθήκες να έχει διεξόδους, να μπορεί να οργανώσει συμμαχίες , που θα τη στηρίξουν στο να βρει διέξοδο στο οικονομικοκοινωνικό και πολιτειακό της αδιέξοδο.
Μπορεί πολύ εύκολα να αποκτήσει έναν εμπράγματο στρατηγικό σχεδιασμό. Αλλά για να συμβεί το οτιδήποτε θα πρέπει να αφήσει πίσω της τις χαμένες προσδοκίες.Τις επίκτητες προσδοκίες που της συγκρότησαν οι φραγκολεβαντίνοι και οι νέο-οθωμανοί τη δεκαετία 1998-2008 και της τις σέρβιραν στο πιάτο ως επόμενο βήμα, ως μια επίκληση ενός Ελ Ντοράντο.
Η απόλυτη και χυδαία ματαιότητα, των κερδοσκόπων με Ελληνικές ταυτότητες, που ανοίγουν τώρα με Μνημόνια την κερκόπορτα της μόνιμης εξαθλίωσης στους αλλότριους εξουσιαστές.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες απολύτως συκοφαντημένοι, σε ένα ολέθριο ολοκαύτωμα, είναι αυτοί που μπορούν να αναζητήσουν ένα νέο όραμα για τον εαυτό τους και την πατρίδα τους. Όχι σε μια μοναχική πορεία, αλλά σε μια νικηφόρα πορεία. Για να συμβεί αυτό , τη φορά αυτή δεν χρειάζεται πολεμικό προσκλητήριο, αλλά μια εμπεδωμένη αντίληψη για τη ζωή και τη δημιουργία. Η λύση όσο και αν αυτό ξενίζει στην πρώτη ανάγνωση, δεν είναι στα spreads, αλλά σε μια ανάμνηση πολιτισμού που κουβαλάμε μέσα μας.
Σε ένα συλλογικό «εγώ», που έκανε πολλούς ξένους να πολεμήσουν στο πλευρό μας απέναντι στους άλλους ξένους, που ονειρευόντουσαν ή εμπέδωναν τον εξανδραποδισμό μας.
Οι μητροπόλεις του Βορρά είναι παγωμένες και αφιλόξενες, η νέα λίστα του Σίντλερ, με τα ελληνικά ονοματεπώνυμα γραμμένη, ελάχιστος ο χρόνος για να ανατρέψουμε την πορεία των πραγμάτων. Ας αποτρέψουμε τη ματιά μας από το έρεβος και την άβυσσο , που κινδυνεύει να μας καταπιεί. Ας πετάξουμε στον Καιάδα τον Παπακωσταντίνου και τους ομοίους του.
Οι υποτακτικοί, ασχέτως απόχρωσης και ιδεολογικής επικάλυψης, δεν θα μας δώσουν τη λύση. Ο δρόμος είναι μέσα μας και η πορεία εκεί μακριά στη γραμμή του ορίζοντα, στο απέραντο γαλάζιο της ισχύος του «θέλω» μας. Θέλουμε νέους συμμάχους και νέους ηγέτες. Όχι χθες ευτυχώς. Αλλά σήμερα.
Το πολύ αύριο το πρωί…
Μ.Τασιόπουλος
Στη σύγχρονη ιστορία κανείς Λαός, πολύ περισσότερο Έθνος δεν έδειξε την εθελοδουλία των σημερινών Ελλήνων. Δεν είναι αυτοί που κάθονται στα καφενεία και δηλώνουν χαρούμενοι από τη ζωή τους και την οικογένεια τους που έκαναν τη ζημιά. Είναι αυτοί οι άλλοι οι τάχα εκσυγχρονιστές, οι τάχα δημοκρατικοί, οι τάχα ανανεωτικοί και μετριοπαθείς έναντι όλων , που οργάνωσαν την ήττα.
Σήμερα με κυρίαρχη λογική την διαχειριστική , με αναμνήσεις υπερκαταναλωτισμού και συλλογικού νεοπλουτισμού, είναι φυσικό ότι διέξοδος δεν μπορεί να βρεθεί. Η Ελλάδα μπορεί και στις παρούσες συνθήκες να έχει διεξόδους, να μπορεί να οργανώσει συμμαχίες , που θα τη στηρίξουν στο να βρει διέξοδο στο οικονομικοκοινωνικό και πολιτειακό της αδιέξοδο.
Μπορεί πολύ εύκολα να αποκτήσει έναν εμπράγματο στρατηγικό σχεδιασμό. Αλλά για να συμβεί το οτιδήποτε θα πρέπει να αφήσει πίσω της τις χαμένες προσδοκίες.Τις επίκτητες προσδοκίες που της συγκρότησαν οι φραγκολεβαντίνοι και οι νέο-οθωμανοί τη δεκαετία 1998-2008 και της τις σέρβιραν στο πιάτο ως επόμενο βήμα, ως μια επίκληση ενός Ελ Ντοράντο.
Η απόλυτη και χυδαία ματαιότητα, των κερδοσκόπων με Ελληνικές ταυτότητες, που ανοίγουν τώρα με Μνημόνια την κερκόπορτα της μόνιμης εξαθλίωσης στους αλλότριους εξουσιαστές.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες απολύτως συκοφαντημένοι, σε ένα ολέθριο ολοκαύτωμα, είναι αυτοί που μπορούν να αναζητήσουν ένα νέο όραμα για τον εαυτό τους και την πατρίδα τους. Όχι σε μια μοναχική πορεία, αλλά σε μια νικηφόρα πορεία. Για να συμβεί αυτό , τη φορά αυτή δεν χρειάζεται πολεμικό προσκλητήριο, αλλά μια εμπεδωμένη αντίληψη για τη ζωή και τη δημιουργία. Η λύση όσο και αν αυτό ξενίζει στην πρώτη ανάγνωση, δεν είναι στα spreads, αλλά σε μια ανάμνηση πολιτισμού που κουβαλάμε μέσα μας.
Σε ένα συλλογικό «εγώ», που έκανε πολλούς ξένους να πολεμήσουν στο πλευρό μας απέναντι στους άλλους ξένους, που ονειρευόντουσαν ή εμπέδωναν τον εξανδραποδισμό μας.
Οι μητροπόλεις του Βορρά είναι παγωμένες και αφιλόξενες, η νέα λίστα του Σίντλερ, με τα ελληνικά ονοματεπώνυμα γραμμένη, ελάχιστος ο χρόνος για να ανατρέψουμε την πορεία των πραγμάτων. Ας αποτρέψουμε τη ματιά μας από το έρεβος και την άβυσσο , που κινδυνεύει να μας καταπιεί. Ας πετάξουμε στον Καιάδα τον Παπακωσταντίνου και τους ομοίους του.
Οι υποτακτικοί, ασχέτως απόχρωσης και ιδεολογικής επικάλυψης, δεν θα μας δώσουν τη λύση. Ο δρόμος είναι μέσα μας και η πορεία εκεί μακριά στη γραμμή του ορίζοντα, στο απέραντο γαλάζιο της ισχύος του «θέλω» μας. Θέλουμε νέους συμμάχους και νέους ηγέτες. Όχι χθες ευτυχώς. Αλλά σήμερα.
Το πολύ αύριο το πρωί…
Μ.Τασιόπουλος
