"Ψάχνοντας" το αυτονόητο..

Πολλή φαιά ουσία κατανάλωσαν χθες τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, για να (μη) διαπιστώσουν το πασιφανές: ότι έτσι όπως είναι σήμερα το νομικό πλαίσιο, είναι εξαιρετικά δύσκολο, μάλλον αδύνατο, να φτάσει κάποιος υπουργός στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αν δεν το θέλει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση.

Αποδείχτηκε αυτό περίτρανα πριν από...είκοσι μήνες, τον Μάιο του 2009, όταν ο Κώστας Καραμανλής έκανε μια πολύ απλή κίνηση: έκλεισε τη Βουλή. Ηξερε πολύ καλά (είχε καλούς νομικούς η κυβέρνησή του) ότι αυτό σημαίνει αυτομάτως παραγραφή των όποιων αδικημάτων των υπουργών του.
Η σημερινή κυβέρνηση διακηρύσσει urbi et orbi ότι δεν σκοπεύει να καλύψει κανέναν. Και μολονότι δεν είναι σωστό να κάνουμε δίκη προθέσεων, θα μπορέσουμε να διαπιστώσουμε την ειλικρίνειά της αν και όταν κάποιος δικός της υπουργός βρεθεί στη θέση που βρίσκονται σήμερα πρώην υπουργοί και των δύο μεγάλων κομμάτων.
Ομως, ο νόμος δεν πρέπει να εξαρτάται από την προαίρεση των κυβερνήσεων. Διότι μέχρι σήμερα αποδείχτηκε ότι δεν ήταν καλή. Στη συγκάλυψη απέβλεπαν. Και μέχρι να γίνουν οι αναγκαίες ουσιώδεις αλλαγές (δεν μπορούν να γίνουν τώρα, το απαγορεύει το Σύνταγμα) θα περάσουν χρόνια. Δεν είναι προτιμότερο να το πουν καθαρά;