Παραδοσιακά, η περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς υπήρξε συνώνυμη της ελπίδας, της ανανέωσης, της ξεκούρασης και των ευχών. Ανήκε πρωτίστως στα παιδιά, που συμβολίζουν το καινούριο και ανοίγουν το παράθυρο στο μέλλον.. Οι στολισμένες πόλεις συμπλήρωναν το γιορτινό σκηνικό και οι γεμάτες αγορές έκρυβαν, έστω για λίγο, τα... οικονομικά προβλήματα της καθημερινότητας. Φέτος, όμως, είναι φανερό ότι κάτι έχει αλλάξει.
Σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και όλου του κόσμου, οι εκφράσεις στα πρόσωπα και οι εικόνες από τις πλατείες και τους δρόμους, διαφέρουν αισθητά.
Η μελαγχολία είναι ιδιαιτέρως αισθητή και στην Ελλάδα.
Για τους περισσότερους είναι βέβαιο πως δεν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι φέτος ήταν πολύ λιγότερες οι παρέες των παιδιών που χτυπούσαν τα κουδούνια των σπιτιών και έμπαιναν στα μαγαζιά για να πουν τα κάλαντα. Ισως, επειδή πολλά από τα λόγια μοιάζουν εντελώς αταίριαστα με τα όσα ζούμε και τα όσα μας περιμένουν -κάτι που τα ίδια τα παιδιά, με το αλάνθαστο ένστικτό τους, καταλαβαίνουν καλύτερα από τον καθένα.
Εχοντας δει το τραπέζι να γίνεται πιο φτωχό, τους γονείς να μένουν χωρίς δουλειά και να τσακώνονται διαρκώς, τη σχολική τσάντα να είναι συχνά άδεια από κολατσιό και τις βιτρίνες με τα παιχνίδια να βρίσκονται πολύ... ψηλά, είναι απολύτως φυσικό να μην τους περισσεύει διάθεση για ευχές.
Αφήστε που και οι μεγάλοι δεν έχουν πολλά στην τσέπη για φιλοδωρήματα..
Αργά ή γρήγορα, όμως, θα ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας.
Και επειδή η ενέργεια δεν χάνεται ποτέ, τα παιδιά -που ξεχειλίζουν απ΄ αυτήν- θα βρουν δρόμους να τη διοχετεύσουν και να την εκτονώσουν. Και τότε, αλί σε πολλούς...
Σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και όλου του κόσμου, οι εκφράσεις στα πρόσωπα και οι εικόνες από τις πλατείες και τους δρόμους, διαφέρουν αισθητά.
Η μελαγχολία είναι ιδιαιτέρως αισθητή και στην Ελλάδα.
Για τους περισσότερους είναι βέβαιο πως δεν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι φέτος ήταν πολύ λιγότερες οι παρέες των παιδιών που χτυπούσαν τα κουδούνια των σπιτιών και έμπαιναν στα μαγαζιά για να πουν τα κάλαντα. Ισως, επειδή πολλά από τα λόγια μοιάζουν εντελώς αταίριαστα με τα όσα ζούμε και τα όσα μας περιμένουν -κάτι που τα ίδια τα παιδιά, με το αλάνθαστο ένστικτό τους, καταλαβαίνουν καλύτερα από τον καθένα.
Εχοντας δει το τραπέζι να γίνεται πιο φτωχό, τους γονείς να μένουν χωρίς δουλειά και να τσακώνονται διαρκώς, τη σχολική τσάντα να είναι συχνά άδεια από κολατσιό και τις βιτρίνες με τα παιχνίδια να βρίσκονται πολύ... ψηλά, είναι απολύτως φυσικό να μην τους περισσεύει διάθεση για ευχές.
Αφήστε που και οι μεγάλοι δεν έχουν πολλά στην τσέπη για φιλοδωρήματα..
Αργά ή γρήγορα, όμως, θα ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας.
Και επειδή η ενέργεια δεν χάνεται ποτέ, τα παιδιά -που ξεχειλίζουν απ΄ αυτήν- θα βρουν δρόμους να τη διοχετεύσουν και να την εκτονώσουν. Και τότε, αλί σε πολλούς...
