Ας δεχθούμε ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει σπουδάσει νομικά και, ως εκ τούτου, δεν υποχρεούται να γνωρίζει τον αστικό κώδικα. Πριν κάνει όμως λόγο για συνταγματική απαγόρευση της πώλησης δημόσιας γης, δεν μπορούσε τουλάχιστον να μιλήσει με έναν νομικό, είτε από το γραφείο του, είτε από την κυβέρνηση;..Θα μπορούσε, αλλά αυτό θα απαιτούσε έναν στοιχειώδη συντονισμό, τον οποίο η κυβέρνηση φαίνεται πλέον να μη διαθέτει.
Αν ο πρωθυπουργός είχε μιλήσει λοιπόν με έναν νομικό θα του είχε εξηγήσει ότι υπάρχουν δύο ειδών δημόσιες εκτάσεις: Αυτές που... το κράτος εποπτεύει και προστατεύει για λογαριασμό του κοινωνικού συνόλου - παραλίες, εθνικούς δρυμούς, αρχαιολογικούς χώρους, «λόγκους, βουνά, ραχούλες», κλπ. - οι οποίες εκ του νόμου δεν μπορούν ούτε τώρα να πωληθούν, οπότε δεν χρειάζεται σχετική απαγόρευση. Και τις δημόσιες εκτάσεις και περιουσίες, τις οποίες το κράτος διαχειρίζεται σαν να ήταν φυσικό πρόσωπο. Για τις δεύτερες, διερωτάται κανείς ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να πει στον πρωθυπουργό ότι η πώλησή τους ισοδυναμεί με μειοδοσία. Δηλαδή αν το κράτος έχει κατασχέσει ένα κτήμα από κάποιον οφειλέτη του, δεν είναι σωστό να το μεταπωλήσει; Και πρέπει ο φορολογούμενος να φορτώνεται εσαεί τις σχολάζουσες κληρονομίες, οι οποίες ρημάζουν; Και τα μυριάδες άρτια και οικοδομήσιμα ακίνητα που έχει, τι πρέπει να τα κάνει; Να τα αφήσει να καταπατούνται; Έλεος πια με τον λαϊκισμό!
Δύο είναι επομένως τα βασικά προβλήματα με την κυβερνητική θέση στο «μεγάλο ζήτημα» των τελευταίων ημερών και σε αυτά δεν περιλαμβάνεται η εθνική μειοδοσία. Πρώτον, ότι η κυβέρνηση δεσμεύθηκε για κάτι στην Τρόικα, το οποίο στη συνέχεια αναίρεσε υπό την πίεση συγκεκριμένου «δελτίου ειδήσεων», το οποίο δεν παρακολουθούν 9.500.000 Έλληνες πολίτες (και από το 1.000.000 πολίτες που το παρακολουθούν, ελάχιστοι παίρνουν πολιτική «γραμμή» από τους τηλευαγγελιστές). Το ίδιο ισχύει και για την αντιπολίτευση, η οποία επίσης έκανε κωλοτούμπα στο συγκεκριμένο ζήτημα και πάλι υπό την πίεση του «δελτίου».
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο κ. Παπανδρέου (και ο κ. Σαμαράς το περασμένο καλοκαίρι), έκαναν μία εξαγγελία, την οποία δεν μπορούν να υλοποιήσουν. Και δεν μπορούν να υλοποιήσουν διότι απλούστατα η Ελλάδα δεν έχει σύγχρονο κτηματολόγιο και δασολόγιο, το κράτος δεν γνωρίζει τι έχει και που το έχει και ο μηχανισμός δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί ακόμη και όσα γνωρίζει ότι έχει. Η διαδικασία εκσυγχρονισμού του κράτους που απαιτείται για να εξοικονομηθούν 50 δισεκατομμύρια λοιπόν από πωλήσεις δημοσίων κτημάτων θα διαρκέσει αρκετά χρόνια και θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα. Προς το παρόν, η Ελλάδα μπορεί να εξοικονομήσει μόνο χρήματα από αποκρατικοποιήσεις (που δεν προχωράνε), την πώληση ακινήτων που είναι μπροστά στη μύτη του, όπως το Ελληνικό (που σέρνεται), και από συμβάσεις παραχώρησης (που αμφισβητούνται). Εξ ου και κακώς έκανε λόγο για 50 δισεκατομμύρια.
Και τα δύο προβλήματα που ανέφερα σχετίζονται με την αξιοπιστία της χώρας και των δύο μεγάλων κομμάτων της. Και η αξιοπιστία τους βρίσκεται στο ναδίρ. Για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία κατάφερε να ρίξει το πλοίο στα βράχια και μετά δήλωσε ότι θα μηδενίσει 30 δισεκατομμύρια ευρώ έλλειμμα σε 18 μήνες, τα ξέραμε πως είναι τα πράγματα. Για το ΠΑΣΟΚ, όσοι του προσφέραμε κριτική στήριξη, επειδή θεωρούσαμε ότι οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις του Μνημονίου θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, το βρίσκουμε όλο και πιο δύσκολο να συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Μία κυβέρνηση η οποία σέρνεται πίσω από τους τηλευαγγελιστές, ανοίγει τα κλειστά επαγγέλματα χωρίς να τα ανοίγει, δεσμεύεται για πράγματα που δεν μπορεί να κάνει, αποδεικνύεται ανίκανη να συντονιστεί (π.χ. ημιυπαίθριοι) και ανεπαρκής στην απόδοση στοιχειώδους δικαιοσύνης στον επιμερισμό των βαρών, χάνει τη δυναμική της καθημερινά, αναλώνεται σε οικολογικούς ακτιβισμούς που πλήττουν καίρια την οικονομία και «εποπτεύεται» από έναν πρωθυπουργό δέσμιο του brainstorming, της «ταξιδομανίας» και των μεταμοντέρνων πριγκιπικών συμβούλων του, δεν αξίζει υποστήριξης. Γι’ αυτό και μέχρι στιγμής, την πολεμούσε μόνο η συντηρητική αριστερά και οι συντεχνιακές δυνάμεις του λαϊκισμού. Πλέον, χάνει και την προοδευτική αστική τάξη, τους μετριοπαθείς τους κέντρου και τους φιλελευθέρους. Είτε θα μαζευτεί, είτε θα καταρρεύσει μέσα στη σύγχυσή της και μάλιστα σύντομα. Και τότε θα δοκιμαστεί πραγματικά το κατά πόσον αληθεύει το αξίωμα «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
N.Mαλεβίτηs
Αν ο πρωθυπουργός είχε μιλήσει λοιπόν με έναν νομικό θα του είχε εξηγήσει ότι υπάρχουν δύο ειδών δημόσιες εκτάσεις: Αυτές που... το κράτος εποπτεύει και προστατεύει για λογαριασμό του κοινωνικού συνόλου - παραλίες, εθνικούς δρυμούς, αρχαιολογικούς χώρους, «λόγκους, βουνά, ραχούλες», κλπ. - οι οποίες εκ του νόμου δεν μπορούν ούτε τώρα να πωληθούν, οπότε δεν χρειάζεται σχετική απαγόρευση. Και τις δημόσιες εκτάσεις και περιουσίες, τις οποίες το κράτος διαχειρίζεται σαν να ήταν φυσικό πρόσωπο. Για τις δεύτερες, διερωτάται κανείς ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να πει στον πρωθυπουργό ότι η πώλησή τους ισοδυναμεί με μειοδοσία. Δηλαδή αν το κράτος έχει κατασχέσει ένα κτήμα από κάποιον οφειλέτη του, δεν είναι σωστό να το μεταπωλήσει; Και πρέπει ο φορολογούμενος να φορτώνεται εσαεί τις σχολάζουσες κληρονομίες, οι οποίες ρημάζουν; Και τα μυριάδες άρτια και οικοδομήσιμα ακίνητα που έχει, τι πρέπει να τα κάνει; Να τα αφήσει να καταπατούνται; Έλεος πια με τον λαϊκισμό!
Δύο είναι επομένως τα βασικά προβλήματα με την κυβερνητική θέση στο «μεγάλο ζήτημα» των τελευταίων ημερών και σε αυτά δεν περιλαμβάνεται η εθνική μειοδοσία. Πρώτον, ότι η κυβέρνηση δεσμεύθηκε για κάτι στην Τρόικα, το οποίο στη συνέχεια αναίρεσε υπό την πίεση συγκεκριμένου «δελτίου ειδήσεων», το οποίο δεν παρακολουθούν 9.500.000 Έλληνες πολίτες (και από το 1.000.000 πολίτες που το παρακολουθούν, ελάχιστοι παίρνουν πολιτική «γραμμή» από τους τηλευαγγελιστές). Το ίδιο ισχύει και για την αντιπολίτευση, η οποία επίσης έκανε κωλοτούμπα στο συγκεκριμένο ζήτημα και πάλι υπό την πίεση του «δελτίου».
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο κ. Παπανδρέου (και ο κ. Σαμαράς το περασμένο καλοκαίρι), έκαναν μία εξαγγελία, την οποία δεν μπορούν να υλοποιήσουν. Και δεν μπορούν να υλοποιήσουν διότι απλούστατα η Ελλάδα δεν έχει σύγχρονο κτηματολόγιο και δασολόγιο, το κράτος δεν γνωρίζει τι έχει και που το έχει και ο μηχανισμός δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί ακόμη και όσα γνωρίζει ότι έχει. Η διαδικασία εκσυγχρονισμού του κράτους που απαιτείται για να εξοικονομηθούν 50 δισεκατομμύρια λοιπόν από πωλήσεις δημοσίων κτημάτων θα διαρκέσει αρκετά χρόνια και θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα. Προς το παρόν, η Ελλάδα μπορεί να εξοικονομήσει μόνο χρήματα από αποκρατικοποιήσεις (που δεν προχωράνε), την πώληση ακινήτων που είναι μπροστά στη μύτη του, όπως το Ελληνικό (που σέρνεται), και από συμβάσεις παραχώρησης (που αμφισβητούνται). Εξ ου και κακώς έκανε λόγο για 50 δισεκατομμύρια.
Και τα δύο προβλήματα που ανέφερα σχετίζονται με την αξιοπιστία της χώρας και των δύο μεγάλων κομμάτων της. Και η αξιοπιστία τους βρίσκεται στο ναδίρ. Για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία κατάφερε να ρίξει το πλοίο στα βράχια και μετά δήλωσε ότι θα μηδενίσει 30 δισεκατομμύρια ευρώ έλλειμμα σε 18 μήνες, τα ξέραμε πως είναι τα πράγματα. Για το ΠΑΣΟΚ, όσοι του προσφέραμε κριτική στήριξη, επειδή θεωρούσαμε ότι οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις του Μνημονίου θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, το βρίσκουμε όλο και πιο δύσκολο να συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Μία κυβέρνηση η οποία σέρνεται πίσω από τους τηλευαγγελιστές, ανοίγει τα κλειστά επαγγέλματα χωρίς να τα ανοίγει, δεσμεύεται για πράγματα που δεν μπορεί να κάνει, αποδεικνύεται ανίκανη να συντονιστεί (π.χ. ημιυπαίθριοι) και ανεπαρκής στην απόδοση στοιχειώδους δικαιοσύνης στον επιμερισμό των βαρών, χάνει τη δυναμική της καθημερινά, αναλώνεται σε οικολογικούς ακτιβισμούς που πλήττουν καίρια την οικονομία και «εποπτεύεται» από έναν πρωθυπουργό δέσμιο του brainstorming, της «ταξιδομανίας» και των μεταμοντέρνων πριγκιπικών συμβούλων του, δεν αξίζει υποστήριξης. Γι’ αυτό και μέχρι στιγμής, την πολεμούσε μόνο η συντηρητική αριστερά και οι συντεχνιακές δυνάμεις του λαϊκισμού. Πλέον, χάνει και την προοδευτική αστική τάξη, τους μετριοπαθείς τους κέντρου και τους φιλελευθέρους. Είτε θα μαζευτεί, είτε θα καταρρεύσει μέσα στη σύγχυσή της και μάλιστα σύντομα. Και τότε θα δοκιμαστεί πραγματικά το κατά πόσον αληθεύει το αξίωμα «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
N.Mαλεβίτηs
