Υπάρχουν πολλοί που να πιστεύουν, σοβαρά, ότι η διάβρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας οφείλεται στις αυξήσεις μισθών και...ημερομισθίων στον ιδιωτικό τομέα; Οχι. Μάλιστα, είναι διακηρυγμένη η αντίθετη γνώμη των επιχειρηματικών φορέων και της σημερινής κυβέρνησης. Μήπως, όμως, έχει θέσει θέμα περικοπής 13ου και 14ου μισθού η τρόικα; Οχι. Ολοι γνωρίζουν ότι η συνεχής απώλεια ανταγωνιστικότητας οφείλεται κυρίως σε εκείνη την επιχειρηματικότητα που περιφρονεί το «τρίγωνο της γνώσης» και την καινοτομία, καθώς και στην άθλια ποιότητα θεσμών και δημόσιας διοίκησης.
Μήπως, εξάλλου, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι από εκλογές, σήμερα, υπάρχει περίπτωση να προκύψει μια σταθερότερη και με καλύτερα επεξεργασμένο σχέδιο κυβέρνηση; Μήπως υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα αν αντί για τον κ. Παπακωνσταντίνου πήγαινε στο Οικονομικών ο κ. Μυταράκης, αντί για τον κ. Λοβέρδο επέστρεφε στο Υγείας ο κ. Αβραμόπουλος και αντί για τον κ. Ρέππα επέστρεφε στο Μεταφορών εκείνος ο σεμνός πολιτευτής που ως υπουργός είχε υποχρεώσει τον ΟΣΕ να βάλει τρένα, άδεια, να κόβουν βόλτες στα χωριά του, στη Θράκη; Οχι. Πιστεύω ότι ουδείς θέλει εκλογές, το ΠΑΣΟΚ διότι δεν θα βγει ενισχυμένο ενώ καίει ένα χαρτί του, η τρόικα διότι εκλογές σημαίνει χαλάρωση, η Ν.Δ. διότι θα υποστεί νέα ήττα.
Εκλογές θα γίνουν μόνο αν δεν γίνεται να αποφευχθούν – δηλαδή, μόνο σε περίπτωση ακυβερνησίας. Και 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα θα περικοπούν μόνο αν αποτύχουμε και χρεοκοπήσουμε. Προς τι, λοιπόν, τέτοιου είδους παραφιλολογία; Ποιον συμφέρει; Σήμερα, βγαίνουν στο ξέφωτο οι πιο ξαναμμένοι τρόφιμοι του πελατειακού συστήματος, αυτοί που πράγματι «μαζί τα έφαγαν». Λέω ότι αυτούς συμφέρει η σύγχυση, αυτοί επιδιώκουν μια γενικότερη αναστάτωση.
Στην αρχή, νόμιζαν ότι οι μεταρρυθμίσεις θα ήταν περιορισμένες και θα έπλητταν μόνο «τους κάτω» (τη μισθωτή εργασία…) ενώ οι ίδιοι θα συνέχιζαν τις business as usual. Οτι μέλημα του Στρος-Καν και του Ζαν-Κλοντ Τρισέ θα ήταν να γίνει ελαστικότερη η αγορά εργασίας, να μειωθούν οι υψηλότερες συντάξεις και να περιοριστεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων – μόνο. Πίστευαν ότι δεν επρόκειτο να θιγεί η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, δεν θα άνοιγαν τα επαγγέλματα που ευημερούν χάρη στην κρατική προστασία.
Οταν, όμως, το κρατικοδίαιτο κατεστημένο και ο κοινωνικός παρασιτισμός άρχισαν να υποψιάζονται ότι τα συμφέροντά τους δεν θα τύχουν ασυλίας, πολύ περισσότερο όταν τα ανήθικα προνόμιά τους παίρνουν σειρά για κατεδάφιση, τότε ανακαλύπτουν τις «βλαβερές συνέπειες» του Μνημονίου. Ετσι, το πιο οκνηρό και κακομαθημένο κατεστημένο της χώρας έγινε «αντι-μνημονιακό». Και η Ν.Δ. σύρθηκε και πρόθυμα προσφέρθηκε να το εκφράσει πολιτικά.
Δεν είναι παράδοξο ότι η πιο σκληρή σύγκρουση διεξάγεται στο πεδίο της περίθαλψης, με διακύβευμα τα δισεκατομμύρια «μαύρα», την πιο χλιδάτη παραοικονομία που τροφοδοτείται από τη διαρκή ληστεία Ταμείων και φορολογουμένων. Ούτε είναι τυχαίο ότι με την αντίδραση (όπως και σε άλλες μάχες οπισθοφυλακών…) συμπαρατάσσεται η Ν.Δ., ως ο βασικός κορμός των ετερόκλητων συσπειρώσεων. Οι δυνάμεις του παρασιτισμού, κυρίαρχες στην ελληνική κοινωνία, πασχίζουν να ανακοπούν οι μεταρρυθμίσεις ώστε να διατηρήσουν την ευχέρεια, με την πρώτη ευκαιρία να γυρίσουν πίσω τους δείκτες του ρολογιού και να παλινορθώσουν το πελατειακό σύστημα.
Γι’ αυτό, σήμερα βγαίνουν στους «δρόμους του αγώνα». Οχι οι εργάτες, όχι οι χαμηλοσυνταξιούχοι, όχι η φτωχολογιά, ούτε οι πολίτες που ταπεινώνονται από τα άγρια χαράματα στις ουρές του ΙΚΑ ή κάθε πρωί στα αργόσυρτα βαγόνια του ΗΣΑΠ (αυτοί δεν έχουν ισχυρή φωνή…), αλλά εκείνες οι κοινωνικές ομάδες που ήταν οι μεγάλοι ευνοημένοι του οικονομικού μοντέλου που χρεοκόπησε και απειλεί να χρεοκοπήσει την Ελλάδα, όλοι εκείνοι που ήταν οι προνομιούχοι πελάτες του άδικου και σπάταλου κράτους. Αυτοί σηκώνουν τον μεγάλο θόρυβο – λίγο πριν ηττηθούν.
Άρθρο του κ. Κ.Καλίτση,
αναδημοσιεύεται από την Καθημερινή
Μήπως, εξάλλου, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι από εκλογές, σήμερα, υπάρχει περίπτωση να προκύψει μια σταθερότερη και με καλύτερα επεξεργασμένο σχέδιο κυβέρνηση; Μήπως υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα αν αντί για τον κ. Παπακωνσταντίνου πήγαινε στο Οικονομικών ο κ. Μυταράκης, αντί για τον κ. Λοβέρδο επέστρεφε στο Υγείας ο κ. Αβραμόπουλος και αντί για τον κ. Ρέππα επέστρεφε στο Μεταφορών εκείνος ο σεμνός πολιτευτής που ως υπουργός είχε υποχρεώσει τον ΟΣΕ να βάλει τρένα, άδεια, να κόβουν βόλτες στα χωριά του, στη Θράκη; Οχι. Πιστεύω ότι ουδείς θέλει εκλογές, το ΠΑΣΟΚ διότι δεν θα βγει ενισχυμένο ενώ καίει ένα χαρτί του, η τρόικα διότι εκλογές σημαίνει χαλάρωση, η Ν.Δ. διότι θα υποστεί νέα ήττα.
Εκλογές θα γίνουν μόνο αν δεν γίνεται να αποφευχθούν – δηλαδή, μόνο σε περίπτωση ακυβερνησίας. Και 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα θα περικοπούν μόνο αν αποτύχουμε και χρεοκοπήσουμε. Προς τι, λοιπόν, τέτοιου είδους παραφιλολογία; Ποιον συμφέρει; Σήμερα, βγαίνουν στο ξέφωτο οι πιο ξαναμμένοι τρόφιμοι του πελατειακού συστήματος, αυτοί που πράγματι «μαζί τα έφαγαν». Λέω ότι αυτούς συμφέρει η σύγχυση, αυτοί επιδιώκουν μια γενικότερη αναστάτωση.
Στην αρχή, νόμιζαν ότι οι μεταρρυθμίσεις θα ήταν περιορισμένες και θα έπλητταν μόνο «τους κάτω» (τη μισθωτή εργασία…) ενώ οι ίδιοι θα συνέχιζαν τις business as usual. Οτι μέλημα του Στρος-Καν και του Ζαν-Κλοντ Τρισέ θα ήταν να γίνει ελαστικότερη η αγορά εργασίας, να μειωθούν οι υψηλότερες συντάξεις και να περιοριστεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων – μόνο. Πίστευαν ότι δεν επρόκειτο να θιγεί η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, δεν θα άνοιγαν τα επαγγέλματα που ευημερούν χάρη στην κρατική προστασία.
Οταν, όμως, το κρατικοδίαιτο κατεστημένο και ο κοινωνικός παρασιτισμός άρχισαν να υποψιάζονται ότι τα συμφέροντά τους δεν θα τύχουν ασυλίας, πολύ περισσότερο όταν τα ανήθικα προνόμιά τους παίρνουν σειρά για κατεδάφιση, τότε ανακαλύπτουν τις «βλαβερές συνέπειες» του Μνημονίου. Ετσι, το πιο οκνηρό και κακομαθημένο κατεστημένο της χώρας έγινε «αντι-μνημονιακό». Και η Ν.Δ. σύρθηκε και πρόθυμα προσφέρθηκε να το εκφράσει πολιτικά.
Δεν είναι παράδοξο ότι η πιο σκληρή σύγκρουση διεξάγεται στο πεδίο της περίθαλψης, με διακύβευμα τα δισεκατομμύρια «μαύρα», την πιο χλιδάτη παραοικονομία που τροφοδοτείται από τη διαρκή ληστεία Ταμείων και φορολογουμένων. Ούτε είναι τυχαίο ότι με την αντίδραση (όπως και σε άλλες μάχες οπισθοφυλακών…) συμπαρατάσσεται η Ν.Δ., ως ο βασικός κορμός των ετερόκλητων συσπειρώσεων. Οι δυνάμεις του παρασιτισμού, κυρίαρχες στην ελληνική κοινωνία, πασχίζουν να ανακοπούν οι μεταρρυθμίσεις ώστε να διατηρήσουν την ευχέρεια, με την πρώτη ευκαιρία να γυρίσουν πίσω τους δείκτες του ρολογιού και να παλινορθώσουν το πελατειακό σύστημα.
Γι’ αυτό, σήμερα βγαίνουν στους «δρόμους του αγώνα». Οχι οι εργάτες, όχι οι χαμηλοσυνταξιούχοι, όχι η φτωχολογιά, ούτε οι πολίτες που ταπεινώνονται από τα άγρια χαράματα στις ουρές του ΙΚΑ ή κάθε πρωί στα αργόσυρτα βαγόνια του ΗΣΑΠ (αυτοί δεν έχουν ισχυρή φωνή…), αλλά εκείνες οι κοινωνικές ομάδες που ήταν οι μεγάλοι ευνοημένοι του οικονομικού μοντέλου που χρεοκόπησε και απειλεί να χρεοκοπήσει την Ελλάδα, όλοι εκείνοι που ήταν οι προνομιούχοι πελάτες του άδικου και σπάταλου κράτους. Αυτοί σηκώνουν τον μεγάλο θόρυβο – λίγο πριν ηττηθούν.
Άρθρο του κ. Κ.Καλίτση,
αναδημοσιεύεται από την Καθημερινή
