"People Demand Removal of the Regime"
δηλαδή: "Ο Λαός ζητά να φύγει το Καθεστώς".
Δεν είναι η Δημοκρατία αυτό που ζητούν, ή τουλάχιστον δεν το λένε. Και είναι απίθανο να ζητάνε κάτι άλλο απο αυτό που λένε όταν απευθύνονται στην κοινή γνώμη της Δύσης.Αν ήθελαν Δημοκρατία θα το έλεγαν.
Θέλουν άλλο καθεστώς - ίσως με το περίβλημα της Δημοκρατίας, όπως αυτό που είχαν μέχρι... σήμερα. Απλώς δεν θέλουν πιά τον Μουμπάρακ. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Αίγυπτο, αλλά ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο. Δυο εκδοχές έχει η πολιτική κατάσταση του Αραβικού κόσμου: Είτε κάποια μορφή Δικτατορίας - Μοναρχίας - Τυραννίας ή Χάος.
Στις περισσότερες Αραβικές χώρες - σχεδόν σε όλες - οι εκλογές είναι εικονικές, οι ηγέτες εκλέγονται με ποσοστά άνω του 80%, πολλά πολιτικά κόμματα είναι παράνομα ενώ σε κάποιες απαγορεύονται τα πολιτικά κόμματα και οι εκλογές.
Στις περισσότερες απο αυτές ισχύει ο ισλαμικός νόμος παράλληλα με εθνικούς νόμους που είναι προσαρμοσμένοι απο τις ευρωπαικές νομοθεσίες.
Ελάχιστες είναι οι χώρες που δέχονται τα διεθνή δικαστήρια, ενώ οι οικονομίες τους είναι σε σαρωτικό ποσοστό κρατικές. Ή μάλλον προσωπικές, αφού οι επιχειρήσεις ελέγχονται απο τους ηγέτες, τις οικογένειες και τους φίλους τους.
Η έννοια της Δημοκρατίας με τη δυτική έννοια του όρου ουσιαστικά δεν υφίσταται και δεν είναι και αυτό που φαίνεται να ζητούν οι λαοί με τις επαναστάσεις τους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αγανακτισμένους πολίτες που δεν αντέχουν άλλο την καταπίεση, τη φτώχεια και τη διαφθορά των ηγετών τους και ζητούν αλλαγή του καθεστώτος χωρίς να έχουν την πολιτική συγκρότηση για να προτείνουν κάτι άλλο.
Στο μεταξύ η Δύση η οποία πολύ ενδιαφέρεται και ανησυχεί για τις εξελίξεις αυτές, στήριξε και στηρίζει ακόμη ολα αυτά τα αυταρχικά καθεστώτα. Τα στηρίζει διότι της προσφέρουν τη δυνατότητα συνδιαλλαγής και επειδή κρατάνε μακριά τις εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις.
Και η μεγάλη ανησυχία της Δύσης σήμερα είναι τι θα γίνει αν απο τς επαναστάσεις προκύψουν ισλαμιστικές ηγεσίες. Προκειμένου να αποφύγει αυτό το πραγματικά καταστροφική για την παγκόσμια ειρήνη σενάριο, η Δύση παρεμβαίνει στις εξελίξεις. Προωθεί “δικούς της” υποψήφιους για τη διαδοχή, “συμβουλεύει” τους αυταρχικούς ηγέτες να προσποιηθούν οτι αλλάζουν για να διατηρηθούν στην εξουσία, ή στην εσχάτη περίπτωση, όταν πιά αυτοί δεν μπορούν να παραμείνουν, τους εγκαταλείπει κατά τρόπο απαράδεκτο και χυδαίο – όπως εγκαταλείπει σήμερα η Αμερική τον μέχρι χθές αξιόπιστο και εκλεκτό σύμμαχο Μουμπάρακ – και μεθοδεύει μια φιλική διαδοχή.
Θα μου πείτε οτι έτσι είναι το παιχνίδι της διεθνούς διπλωματίας και των μυστικών υπηρεσιών. Πράγματι, αλλά το παιχνίδι αυτό δεν πετυχαίνει πάντα, αντίθετα μάλιστα, όπως φάνηκε σε πολλές περιπτώσεις τις τελευταίες δεκαετίες, το παιχνίδι κατέληξε εις βάρος της Δύσης.
Το ζήτημα είναι οτι οι αραβικοί λαοί, δεν φαίνεται οι ίδιοι να επιδιώκουν τη δημοκρατία Δυτικού τύπου, ίσως επειδή δεν την έχουν γνωρίσει ποτέ, ίσως επειδή δεν ταιριάζει στην ιστορία τους, τις παραδόσεις και τις θρησκευτικές τους πεπεοιθήσεις.
Σε κάθε περίπτωση πάντως καλό θα είναι οι παρεμβάσεις της Δύσης να είναι πιο διακριτικές και οι λαοί να αποφασίσουν για το μέλλον τους, διότι είναι πολύ εύκολο μια άστοχη παρέμβαση να καταλήξει σε ενα ισλαμικό καθεστώς, που θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε σήμερα ο Δυτικός κόσμος.
Ας δούμε τα αυταρχικά καθεστώτα που ελέγχουν τις Αραβικές χώρες και με τα οποία η Δύση έχει διπλωματικές τουλάχιστον, αν όχι άριστες σχέσεις:
Η Αίγυπτος είναι η δημοκρατικότερη χώρα του Αραβικού κόσμου και διοικείται τριάντα χρόνια απο τον Μουμπάρακ, ο οποίος πίσω απο ένα πέπλο ψευτοδημοκρατίας, ήταν ένα αυταρχικό και διεφθαρμένο καθεστώς. Ο Μουμπάρακ εξελέγει με εκλογές στις οποίες συγκέντρωσε το 88,6% των ψήφων το 2005. Πόσο αδιάβλητες ήταν αυτές οι εκλογές ουδείς γνωρίζει αλλά όλοι αντιλαμβάνονται απο το ποσοστό νίκης του.
Παρόλα αυτά, το καθεστώς Μουμπάρακ κατάφερε να έχει αξιοπρεπείς διεθνείς σχέσεις και να συνάψει συμφωνίες ειρήνης στην περιοχή. Η Αίγυπτος επι των ημερών του δεν πήγε πολύ μπροστά, αλλά ούτε έπεσε στο περιθώριο. Ο τουρισμός αναπτύχθηκε ώς μια πολύ βασική πηγή εισοδήματος και στη χώρα εγκαταστάθηκαν πολλές ξένες επενδύσεις ακόμη και ελληνικές. Σε κάθε περίπτωση πάντως ήταν αυταρχικό καθεστώς με επίφαση Δημοκρατίας.
Το Βασίλειο της Ιορδανίας. Εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η χώρα δεν λέγεται Δημοκρατία. Ο Βασιληάς Αμπντουλάχ Β' είναι απόλυτος άρχων και ώς τέτοιος, μόλις είδε την ανατραχή στην Αίγυπτο και την Τυνησία, άλαξε τον Πρωθυπουργό του ορίζοντας τον Αλ Μπακχί. Η αλλαγή προφανώς δεν ικανοποίησε διότι ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους ζητώντας ο Πρωθυπουργός να εκλέγεται απο τη Βουλή και να μην διορίζεται απο τον Βασιληά. Οι αναταραχές συνεχίζονται υπο το γενικό σύνθημα "Ημέρες Οργής" και με την ενεργή συμμετοχή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που όπως και στην Αίγυπτο είναι ισχυρή στην Ιορδανία.
Η Δημοκρατία του Λιβάνου. Πρόκειται πράγματι για Δημοκρατία, με κυβέρνηση συνασπισμού αλλά έχει μια σκοτεινή πλευρά. Οι κυβερνήσεις του Λιβάνου είναι δέσμιες της ισλαμικής οργάνωσης Χεζμπολάχ η οποία είναι ουσιαστικά κράτος εν κράτει στον Λίβανο.
Στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας κυβερνά ο Πρόεδρος Μπασαρ Αλ Ασαντ απο το 2000. Επανεξελέγη Πρόεδρος με δημοψήφισμα το 2007. Στο δημοψήφισμα συγκέντρωσε το 97,6% των ψήφων! Ο Πρόεδρος διορίζει την κυβέρνηση και το επόμενο δημοψήφισμα είναι το 2014. Στη Συρία υπάρχουν παρα πολλά μη νομιμοποιημένα αντιπολιτευόμενα κόμματα.
Για την Σαουδική Αραβία δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά: ως και το όνομα της χώρας ανήκει στην οικογένεια των Βασιλέων που κυβερνούν, τους Σαούντ. Ισλαμικός νόμος, φερετζές και μπούργκα, λιθοβολισμοί και πετρέλαιο. Η Δημοκρατία είναι αμφίβολο αν υπάρχει καν στο λεξιλόγιο τους.
Το Κουβέιτ είναι Εμιράτο αλλά με Σύνταγμα. Διοικείται απο τον Εμίρη που είναι σήμερα ο Αμίρ Σαμπάχ αλ Αχμαντ αλ Τζαμπίρ Αλ Σαμπαχ Αυτός διορίζει τον Πρωθυπουργό ο οποίος με τη σειρά του διορίζει την κυβέρνηση την οποία όμως πρέπει να εγκρίνει πρώτα ο Εμίρης. Η διαδοχή του Εμίρη είναι κληρονομική και εκλογές δεν γίνονται.
Για το Κατάρ η εικόνα είναι πιο σουρεαλιστική. Το Εμιράτο διοικείται απο τον Αμιρ Χαμαντ μπιν Χαλίφα, ο οποίος τον Ιούνιο του 1995 έδιωξε απο τον θρόνο τον πατέρα του, Αμιρ Χαλίφα μπιν Χαμαντ. Η διαδοχή φυσικά είναι κληρονομική και υλοποιείται ανάλογα με το πόσο βιάζεται ο διάδοχος.
Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα οι εκλογές απαγορεύονται. Αυτό φτάνει.
Στο Βασίλειο του Μπαχρέιν βασιλεύει ο Χαμάντ μπιν Ισα αλ Χαλίφα ο οποίος διορίζει την κυβέρνηση. Τα πολιτικά κόμματα απαγορεύονται.
Η Λιβύη: Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση "δημοκρατίας" η Jamahiria (Δημοκρατία της Μάζας ή λαική δημοκρατία) διοικείται από τον εξής έναν: τον Επαναστατικό Ηγέτη Μουαμάρ Αμπού Μινγιάρ αλ Καντάφι, ή "ο Λέων της Ερήμου", από το 1969. Ο Καντάφι δεν έχει επίσημο τίτλο στην κυβέρνηση.Είναι ένας ...απλός πολίτης.
Τυνησία. Από εκεί ξεκίνησε η επανάσταση του αραβικού κόσμου. Διοικείται απο τον Πρόεδρο Ζινέτ ελ Αμπιντίν Μπεν Αλί απο το 1987. Ο Πρόεδρος σάρωσε στις εκλογές του 2009 με ποσοστό 84,6%. Ήταν η πέμπτη εκλογή του. Δυο χρόνια μετά η χώρα τρίζει.
Μαρόκο: Κληρονομική Μοναρχία αλλά με Σύνταγμα και Πρωθυπουργό, τον Αμπάς ελ Φασσί, τον οποίο εκλέγει η Βουλή και διορίζει ο Βασιληάς Μοχάμεντ ο 6ος.
Η Λαική Δημοκρατία της Αλγερίας: Πρόεδρος (λέγεται Λαική αλλά είναι Προεδρική Δημοκρατία αφού ο Πρόεδρος είναι αρχηγός του κράτους αλλά και της κυβέρνησης) είναι ο "σοσιαλιστής" Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίγκα απο το 1999 που εξελέγει με ποσοστό 90,2% Το 2008 φρόντισε με αλλαγή του Συντάγματος να καταργήσει τον περιορισμό στον αριθμό των θητειών του Προέδρου.
Η Δημοκρατία της Υεμένης. Ο Πρόεδρος της χώρας Αλί Αμπντουλάχ Σαλχί εξελέγη με ποσοστό 77,2% στις προεδρικές εκλογές του 2006 για επτά χρόνια. Κυβερνάει φυσικά απο το 1990. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές έγιναν το 2003, ήταν να γίνουν τον Απρίλιο του 2009 και αναβλήθηκαν για 2 χρόνια. Και αυτός ο "δημοκράτης" Πρόεδρος, πιεζόμενος απο τις εξεγέρσεις στον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο δήλωσε οτι δεν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές.
Αυτά είναι τα καθεστώτα του Αραβικού κόσμου, πολλά απο τα οποία αμφισβητούνται απο τις επαναστάσεις και η αμφισβήτηση αυτή προκαλεί την έκδηλη ανησυχία της Δύσης, η οποία νοιώθει έντονη την ανάγκη να παρέμβει.
Ίσως όμως η παρέμβαση να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα απο αυτό που επιδιώκουν οι δυτικές κυβερνήσεις...
Γ.Νικολόπουλος
