Προσκολλημένοι σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και με απλή διαχείριση των προβλημάτων δεν καταφέρνουμε τίποτα. Απλά γυρίζουμε γύρο γύρο στον πάτο του βαρελιού που όντας σάπιο κινδυνεύει να διαλυθεί...
Είμαστε σχεδόν δύο χρόνια μετά την "ελληνική κρίση" που κόντεψε να στείλει την χώρα στον αγύριστο και μαζί και όλους εμάς, και οι πολιτικοί ταγοί εξακολουθούν να μην εννοούν να κάνουν ούτε ένα βήμα προς μία συναίνεση προσπαθώντας ακόμη και στην πλέον επικίνδυνη για την επιβίωση της χώρας στιγμή, ό ένας να τα φορτώνει στον άλλο, λες και...δεν κυβέρνησαν αυτή τη χώρα εναλλάξ από την μεταπολίτευση και μετά. Από την άλλη πλευρά, μπορεί κάποιος να αντιτάξει πως η κυβέρνηση προσπαθεί και πως η αντιπολίτευση κυρίως η Αξιωματική ασκεί τον ρόλο της μη αποδεχόμενη κάτι που θεωρεί λάθος, οπότε για λόγους αρχής αρνείται να συμβιβαστεί.
Θα μπορούσε να ήταν έτσι αν όλα έβαιναν καλώς. Αν τα ταμεία ήταν γεμάτα, αν το χρέος ήταν διαχειρίσιμο, αν τα ελλείμματα κυρίως το εμπορικό έδειχνε σημάδια βελτίωσης. Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Τα μεγέθη συνεχώς επιδεινώνονται με αποκορύφωμα το -6.6% της ύφεσης και το 13.5% της ανεργίας, και οι προοπτικές για το έτος είναι ακόμη χειρότερες. Η περιβόητη ανάπτυξη εξακολουθεί να είναι ένα νεφελώδες μόρφωμα, οι τράπεζες μας είναι στον κόσμο τους αρνούμενες να συνεργαστούν για να ισχυροποιηθού , η γραφειοκρατία ανέπαφη, και η κοινωνία σε βαθύ σκοτάδι καθώς πορεύεται με ότι ακούει στα παράθυρα από τους μαθητευόμενους μάγους.
Αντί λοιπόν να κάτσουν στο τραπέζι να συμφωνήσουν σε μία εθνική στρατηγική για το πως θα βγεί η χώρα από την κρίση, εξακολουθούν να αντιπαλεύουν εντείνοντας τα αδιέξοδα. Αντίθετα, με περισσό πατριωτισμό εξανίστανται για το ότι η Τρόϊκα κάνει κουμάντο, δίνοντας είτε συνεντεύξεις, είτε γυρίζοντας πίσω νομοθετήματα ως μη συνάδοντα στα συμφωνηθέντα. Ποιός φταίει όμως γιαυτό;
Φταίει όμως η Τρόϊκα, που δεν υπάρχει συναίνεση και δεν υπάρχει μία εθνική στρατηγική; Φταίει η Τρόϊκα που τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας αρνούνται να συνεργαστούν, όποτε αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στους δανειστές να επιβάλουν τους όρους τους; Φταίει η Τρόϊκα που δεν υπάρχει ούτε καν ελάχιστη συμφωνία στα πιο βασικά, μεταξύ όλων των εμπλεκομένων δηλαδή Πολιτείας, Πολιτικών κομμάτων, Εργοδοτικών φορέων, Κοινωνικών φορέων και Κοινωνίας;
Μπορεί η κυβέρνηση να προσπαθεί, αλλά δυστυχώς αυτό δεν επαρκεί. Απαιτείται συστράτευση. Η χώρα δεν σώζεται ούτε με την πράσινη ανάπτυξη ούτε με το Ελληνικό, ούτε καν με τις επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας. Αυτά είναι κάστρα κτισμένα στην άμμο, όσο δεν υπάρχει συνεννόηση, όσο τα δύο μεγάλα κόμματα δεν βγουν να συζητήσουν δημοσίως και να διαβουλευτούν χωρίς ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις, όπως έκαναν οι Ισπανοί ή οι Πορτογάλοι.
Αν δεν βγουν δημοσίως να συζητήσουν ανοικτά για το πού βλέπουν την χώρα σε 20-30 χρόνια και όχι μόνο ως το 2015 δεν κάνουν τίποτα. Αυτό θα πει εθνική στρατηγική και σχέδιο για την επιβίωση της χώρας. Στρατηγική για το πως βλέπουν την χώρα στην Ευρώπη και πως θα το επιτύχουν. Στρατηγική για το πως βλέπουν την χώρα στην ΝΑ Ευρώπη και πως θα το επιτύχουν. Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν μιλάμε για έαν στατικό περιβάλλον αλλά για έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
Ηδη το τοπίο στον Μουσουλμανικό Κόσμο αλλάζει όποτε ανατρέπονται και οι ισορροπίες με τον δυτικό κόσμο. Ηδη το παγκόσμιο αναπτυξιακό βάρος μετατοπίζεται στην Ασία από την οποία εξαρτάται όλο και περισσότερο η Δύση η οποία σημειωτέον γηράσκει. Αλήεθεια σκέφτεται κανείς που θα είναι η Τουρκία σε 20-30 χρόνια; Σε αυτό το περιβάλλον καλείται να κινηθεί η χώρα τα επόμενα 40 χρόνια. Ελπίζουμε κάποιος να ασχολείται με αυτό το θέμα. Δεν είναι άσχετα με τον μέλλον της Ευρώπης στην οποία ανήκουμε ούτως ή άλλως.
Μόνο αν υπάρχει μακροπρόθεσμός σχεδιασμός και κοινή απόφαση για το που θέλουμε να πάει η χώρα, μόνο τότε μπορούμε να βρούμε τα εργαλεία και την μέθοδο να την οδηγήσουμε προς τα εκεί. Μόνο έτσι θα αποφασίσουμε αν θα αναβιώσουμε για παράδειγμα την γεωργία μας, ή αν θα στραφούμε στον τουρισμό. Θα αναλογιστεί κανένας τις επιπτώσεις της κλιματολογικής αλλαγής στην χώρα; Μήπως τελικά είναι οικονομικότερο και πιο αποδοτικό να γίνουμε Μαϊάμι της Ευρώπης αντί να προσπαθούμε να γίνουμε Silicon Valley;
Προσκολλημένοι σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και με απλή διαχείριση των προβλημάτων δεν καταφέρνουμε τίποτα. Απλά γυρίζουμε γύρο γύρο στον πάτο του βαρελιού που όντας σάπιο κινδυνεύει να διαλυθεί.
Υπάρχει χρόνος να γίνουν όλα αυτά αρκεί να υπάρχει βούληση. Στο κάτω κάτω και η Ευρώπη τώρα ψάχνει τον βηματισμό της. Όσο χρονικό διάστημα διαβουλεύεται εκείνη για το μέλλον της ας κάτσουμε και εμείς κάτω να συζητήσουμε για το δικό μας. Τα δύο μεγάλα κόμματα που τα τελευταία τριάντα χρόνια μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, έχουν τουλάχιστον ηθική υποχρέωση να συνενοηθούν το συντομότερο δυνατόν για το πως η χώρα θα υπάρχει τα επόμενα τριάντα χρόνια. Για να έχουμε μέλλον πρέπει κάποιος να ασχοληθεί και με αυτό πέραν της διαχείρησης του παρόντος...
Τ. Λαϊνάς
Είμαστε σχεδόν δύο χρόνια μετά την "ελληνική κρίση" που κόντεψε να στείλει την χώρα στον αγύριστο και μαζί και όλους εμάς, και οι πολιτικοί ταγοί εξακολουθούν να μην εννοούν να κάνουν ούτε ένα βήμα προς μία συναίνεση προσπαθώντας ακόμη και στην πλέον επικίνδυνη για την επιβίωση της χώρας στιγμή, ό ένας να τα φορτώνει στον άλλο, λες και...δεν κυβέρνησαν αυτή τη χώρα εναλλάξ από την μεταπολίτευση και μετά. Από την άλλη πλευρά, μπορεί κάποιος να αντιτάξει πως η κυβέρνηση προσπαθεί και πως η αντιπολίτευση κυρίως η Αξιωματική ασκεί τον ρόλο της μη αποδεχόμενη κάτι που θεωρεί λάθος, οπότε για λόγους αρχής αρνείται να συμβιβαστεί.
Θα μπορούσε να ήταν έτσι αν όλα έβαιναν καλώς. Αν τα ταμεία ήταν γεμάτα, αν το χρέος ήταν διαχειρίσιμο, αν τα ελλείμματα κυρίως το εμπορικό έδειχνε σημάδια βελτίωσης. Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Τα μεγέθη συνεχώς επιδεινώνονται με αποκορύφωμα το -6.6% της ύφεσης και το 13.5% της ανεργίας, και οι προοπτικές για το έτος είναι ακόμη χειρότερες. Η περιβόητη ανάπτυξη εξακολουθεί να είναι ένα νεφελώδες μόρφωμα, οι τράπεζες μας είναι στον κόσμο τους αρνούμενες να συνεργαστούν για να ισχυροποιηθού , η γραφειοκρατία ανέπαφη, και η κοινωνία σε βαθύ σκοτάδι καθώς πορεύεται με ότι ακούει στα παράθυρα από τους μαθητευόμενους μάγους.
Αντί λοιπόν να κάτσουν στο τραπέζι να συμφωνήσουν σε μία εθνική στρατηγική για το πως θα βγεί η χώρα από την κρίση, εξακολουθούν να αντιπαλεύουν εντείνοντας τα αδιέξοδα. Αντίθετα, με περισσό πατριωτισμό εξανίστανται για το ότι η Τρόϊκα κάνει κουμάντο, δίνοντας είτε συνεντεύξεις, είτε γυρίζοντας πίσω νομοθετήματα ως μη συνάδοντα στα συμφωνηθέντα. Ποιός φταίει όμως γιαυτό;
Φταίει όμως η Τρόϊκα, που δεν υπάρχει συναίνεση και δεν υπάρχει μία εθνική στρατηγική; Φταίει η Τρόϊκα που τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας αρνούνται να συνεργαστούν, όποτε αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στους δανειστές να επιβάλουν τους όρους τους; Φταίει η Τρόϊκα που δεν υπάρχει ούτε καν ελάχιστη συμφωνία στα πιο βασικά, μεταξύ όλων των εμπλεκομένων δηλαδή Πολιτείας, Πολιτικών κομμάτων, Εργοδοτικών φορέων, Κοινωνικών φορέων και Κοινωνίας;
Μπορεί η κυβέρνηση να προσπαθεί, αλλά δυστυχώς αυτό δεν επαρκεί. Απαιτείται συστράτευση. Η χώρα δεν σώζεται ούτε με την πράσινη ανάπτυξη ούτε με το Ελληνικό, ούτε καν με τις επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας. Αυτά είναι κάστρα κτισμένα στην άμμο, όσο δεν υπάρχει συνεννόηση, όσο τα δύο μεγάλα κόμματα δεν βγουν να συζητήσουν δημοσίως και να διαβουλευτούν χωρίς ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις, όπως έκαναν οι Ισπανοί ή οι Πορτογάλοι.
Αν δεν βγουν δημοσίως να συζητήσουν ανοικτά για το πού βλέπουν την χώρα σε 20-30 χρόνια και όχι μόνο ως το 2015 δεν κάνουν τίποτα. Αυτό θα πει εθνική στρατηγική και σχέδιο για την επιβίωση της χώρας. Στρατηγική για το πως βλέπουν την χώρα στην Ευρώπη και πως θα το επιτύχουν. Στρατηγική για το πως βλέπουν την χώρα στην ΝΑ Ευρώπη και πως θα το επιτύχουν. Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν μιλάμε για έαν στατικό περιβάλλον αλλά για έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
Ηδη το τοπίο στον Μουσουλμανικό Κόσμο αλλάζει όποτε ανατρέπονται και οι ισορροπίες με τον δυτικό κόσμο. Ηδη το παγκόσμιο αναπτυξιακό βάρος μετατοπίζεται στην Ασία από την οποία εξαρτάται όλο και περισσότερο η Δύση η οποία σημειωτέον γηράσκει. Αλήεθεια σκέφτεται κανείς που θα είναι η Τουρκία σε 20-30 χρόνια; Σε αυτό το περιβάλλον καλείται να κινηθεί η χώρα τα επόμενα 40 χρόνια. Ελπίζουμε κάποιος να ασχολείται με αυτό το θέμα. Δεν είναι άσχετα με τον μέλλον της Ευρώπης στην οποία ανήκουμε ούτως ή άλλως.
Μόνο αν υπάρχει μακροπρόθεσμός σχεδιασμός και κοινή απόφαση για το που θέλουμε να πάει η χώρα, μόνο τότε μπορούμε να βρούμε τα εργαλεία και την μέθοδο να την οδηγήσουμε προς τα εκεί. Μόνο έτσι θα αποφασίσουμε αν θα αναβιώσουμε για παράδειγμα την γεωργία μας, ή αν θα στραφούμε στον τουρισμό. Θα αναλογιστεί κανένας τις επιπτώσεις της κλιματολογικής αλλαγής στην χώρα; Μήπως τελικά είναι οικονομικότερο και πιο αποδοτικό να γίνουμε Μαϊάμι της Ευρώπης αντί να προσπαθούμε να γίνουμε Silicon Valley;
Προσκολλημένοι σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και με απλή διαχείριση των προβλημάτων δεν καταφέρνουμε τίποτα. Απλά γυρίζουμε γύρο γύρο στον πάτο του βαρελιού που όντας σάπιο κινδυνεύει να διαλυθεί.
Υπάρχει χρόνος να γίνουν όλα αυτά αρκεί να υπάρχει βούληση. Στο κάτω κάτω και η Ευρώπη τώρα ψάχνει τον βηματισμό της. Όσο χρονικό διάστημα διαβουλεύεται εκείνη για το μέλλον της ας κάτσουμε και εμείς κάτω να συζητήσουμε για το δικό μας. Τα δύο μεγάλα κόμματα που τα τελευταία τριάντα χρόνια μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, έχουν τουλάχιστον ηθική υποχρέωση να συνενοηθούν το συντομότερο δυνατόν για το πως η χώρα θα υπάρχει τα επόμενα τριάντα χρόνια. Για να έχουμε μέλλον πρέπει κάποιος να ασχοληθεί και με αυτό πέραν της διαχείρησης του παρόντος...
Τ. Λαϊνάς
