είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για την αποφυγή της χρεοκοπίας.Ο "ελέφαντας στο δωμάτιο" πάντως ,τον οποίο συχνά αγνοούμε,ήταν και παραμένει η ανεργία..
Τα θετικά αποτελέσματα της άτυπης Συνόδου της Παρασκευής αποτελούν μία μεγάλη ανάσα για τη χώρα μας – πολύ μεγαλύτερη ίσως απ' ότι πολλοί από εμάς έχουμε αντιληφθεί.
Στην ουσία, οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας μειώνονται στο μισό κατά τα κρίσιμα έτη αμέσως μετά το...τέλος του Μνημονίου, γεγονός που σημαίνει ότι δεν θα βγούμε στις δύσπιστες αγορές ζητώντας λαγούς με πετραχήλια. Επίσης, η μείωση του επιτοκίου σημαίνει και έκπτωση στον τελικό λογαριασμό που θα κληθούμε να πληρώσουμε για τα λάθη του παρελθόντος.
Ωστόσο, η ουσιαστική επί τα βελτίω αναθεώρηση του Μνημονίου που επιτεύχθηκε την Παρασκευή είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Εξίσου αναγκαία είναι και η επιτάχυνση (επιτέλους!) των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για τις οποίες έχει δεσμευθεί η κυβέρνηση και οι οποίες καρκινοβατούν εδώ και έξι μήνες. Εξάλλου, από το κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου, καθίσταται σαφές σε όλους τους τόνους ότι η επιπλέον βοήθεια δίνεται υπό τον απαράβατο όρο της κατά γράμμα εφαρμογής του Μνημονίου, αλλά και της εκμετάλλευσης δημόσιας περιουσίας μέχρι του ποσού των 50 δισεκατομμυρίων. Μια ματιά στην πορεία των εσόδων, το πρώτο δίμηνο του έτους, αλλά και των δράσεων του Μνημονίου που εκκρεμούν, αρκεί για να πείσει ακόμη και τους αθεράπευτα αισιόδοξους ότι όλα όσα επιτεύχθηκαν στις Βρυξέλλες θα αποδειχθούν δώρον άδωρον, αν, για παράδειγμα, η παραλυσία της κυβέρνησης και η αδυναμία της κοινωνίας οδηγήσουν τους εταίρους μας στην άρνηση καταβολής της επόμενης δόσης από τα χρήματα του μηχανισμού στήριξης.
Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι – και λόγω των εσωτερικών πιέσεων που δέχονται – οι Βορειοευρωπαίοι δεν θα διστάσουν να “δαγκώσουν τη σφαίρα”, αφήνοντας την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, σε περίπτωση που η τελευταία δεν τηρήσει το δικό της μέρος της συμφωνίας. Σε μία τέτοια περίπτωση, τα χρήματα που θα έδιναν σε εμάς, θα τα δώσουν απλώς στις εκτεθειμένες σε ελληνικά ομόλογα τράπεζές τους.
Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ, αφού ούτε η βελτίωση των όρων του Μνημονίου, αλλά ούτε και η αφύπνιση της κυβέρνησης αρκούν για την επιτυχία της προσπάθειας.
Ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο, τον οποίο συχνά αγνοούμε, είναι η ανεργία.
Όσο αυτή καλπάζει, η χώρα θα ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Ακόμη και αν η ανάκαμψη του τουρισμού και των εξαγωγών καταφέρουν, καλώς εχόντων των υπολοίπων πραγμάτων που προανέφερα, να μας βγάλουν από την ύφεση προς το τέλος του τρέχοντος έτους, η ανεργία θα κρατά καθηλωμένο τον πιο σημαντικό δείκτη του ΑΕΠ μας, δηλαδή την ιδιωτική κατανάλωση. Επιπλέον, οι κοινωνικές αναταραχές θα κλιμακώνονται, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν για να σβήσει το φιτίλι; Η επιστροφή σε αναπτυξιακούς ρυθμούς δεν αρκεί. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι πάντα υπάρχει ένα κενό ανάμεσα στο χρονικό σημείο της εξόδου από την ύφεση και το χρονικό σημείο από το οποίο οι εταιρείες αρχίζουν να ξαναπροσλαμβάνουν κόσμο. Στόχος της υπουργού εργασίας θα όφειλε να είναι η διαμόρφωση τέτοιων προϋποθέσεων, ούτως ώστε να μειωθεί αυτό το κενό. Αν η ίδια νομίζει ότι κοροϊδεύοντας την Τρόικα, συμβάλλει προς αυτήν την κατεύθυνση, πλανάται. Μια ματιά και μόνο στα στοιχεία της Eurostat, θα την έπειθε ότι καμία – μα καμία – από τις χώρες που είχαν θεσμοθετήσει ανυπέρβλητα εμπόδια για την απόλυση ή την αλλαγή εργασιακών σχέσεων ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων δεν απέφυγε τη δραματική αύξηση της ανεργίας. Απλώς την πλήρωσαν όσοι εργάζονταν με συμβάσεις έργου, μεροκάματα και συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Επιπλέον, η στρέβλωση της ύπαρξης δύο κατηγοριών εργαζομένων εμπόδισε την προσαρμογή των οικονομιών αυτών στις νέες συνθήκες. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Ισπανία, όπου η ανεργία ξεπέρασε το 20%, χωρίς μάλιστα να γνωρίσει ανάλογη ύφεση με την ελληνική.
Οι “ελιγμοί” της κυρίας Κατσέλη λοιπόν, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να μας κάνουν Ισπανία: οι κατηγορίες εργαζομένους τις οποίες εκπροσωπούν οι εργατοπατέρες θα διατηρήσουν το καθεστώς ασυλίας τους μέσα στην ύφεση και οι υπόλοιποι – όσοι μπορούν να απολυθούν – θα απολυθούν. Επιπλέον, ακόμα και όταν βγούμε από την ύφεση καμία εταιρεία δεν θα προσλαμβάνει εργαζομένους με καθεστώς “γάμου”. Θα αυγατίσει, απλώς, η μαύρη εργασία. Μόνη λύση είναι να δοθεί σήμα στις εταιρείες ότι μπορούν να προσλαμβάνουν εργαζομένους, χωρίς να τους παντρεύονται. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της μείωσης της προστασίας στους προνομιούχους, την προώθηση ευέλικτων μορφών εργασιακών σχέσεων, της γενίκευσης των επιχειρησιακών συμβάσεων και της έμφασης στην επιδότηση της εργασίας, αντί στην επιδότηση της ανεργίας.
Όσες χώρες προώθησαν τέτοιου είδους μέτρα, είδαν τα ποσοστά ανεργίας τους να μένουν σταθερά ή ελεγχόμενα μέσα στην οικονομική κρίση. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορούμε να ακολουθήσουμε και εμείς. Άλλωστε, στόχος είναι να μπει μπροστά η μηχανή της ανάπτυξης. Όταν μπει, και οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα βελτιωθούν και οι όροι εργασίας θα γίνουν καλύτεροι.
Αυτό τουλάχιστον λέει η λογική..
N.Mαλεβίτηs
