Υπάρχουν αυτή τη στιγμή υπουργοί στην κυβέρνηση, οι οποίοι ειλικρινώς δεν συμμερίζονται την ανάγκη εφαρμογής των μέτρων που προβλέπει το Μνημόνιο. Ωστόσο, υποκρίνονται ότι τα αποδέχονται μόνο και μόνο για να μην βγουν έξω από το παιχνίδι της εξουσίας, μόνο και μόνο δηλαδή για να μείνουν υπουργοί..
Είναι φανερό από τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, όμως, ότι προσπαθούν να τη...βγάλουν όσο μπορούν καθαρή, αρνούμενοι να επωμιστούν το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η παραμονή τους στην κυβέρνηση.
Υπάρχουν, από την άλλη πλευρά, και βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι είναι βέβαιο πως θεωρούν αναγκαίο το μνημόνιο, είτε για ιδεολογικούς λόγους, είτε επειδή διετέλεσαν υπουργοί και γνωρίζουν ποια είναι η κατάσταση. Εντούτοις, δεν το παραδέχονται δημοσίως, για να μην βγουν και αυτοί έξω από το παιχνίδι της εξουσίας, να μη διαγραφούν δηλαδή από το κόμμα που κάποια στιγμή θα γίνει κυβέρνηση. Είναι φανερό από τη σιωπή τους σε οικονομικά θέματα όμως, ότι άλλα πιστεύουν και άλλα δεν λένε.
Κοινή συνισταμένη και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις είναι ότι μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου ενδιαφέρεται περισσότερο για το μέσο (δηλαδή την άσκηση εξουσίας), παρά για την υποτιθέμενη ουσία (δηλαδή την προσπάθεια να εφαρμόσει κανείς όσα πιστεύει στο δημόσιο βίο, μέσω των πολιτικών διαδικασιών). Η επανεκλογή και η καρέκλα έχει προ πολλού γίνει αυτοσκοπός. “Ένα δαχτυλίδι τους κυβερνάει όλους, ένα δαχτυλίδι τους βρίσκει, ένα δαχτυλίδι τους συγκεντρώνει όλους και να τους δένει με μαύρα μάγια”, έγραφε ο μεγάλος Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, αναφερόμενος στην σαγήνη της εξουσίας. Αναρωτιέμαι μήπως οι στίχοι αυτοί, γραμμένοι στη σκοτεινή γλώσσα της Μόρντορ, όπως ακριβώς και στο μνημειώδες έργο Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, θα έπρεπε να αναρτηθούν κάπου έξω από τη Βουλή, για να υπενθυμίζουν στο πολιτικό μας προσωπικό που έχει καταντήσει...
Εξάλλου, πολλοί από τους βουλευτές και τους υπουργούς μας βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, λόγω των “παρασήμων” που μάζεψαν σε κομματικές νεολαίες και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Άλλες έχουν δουλέψει μόνο σε γραφεία πολιτικών πριν γίνουν και οι ίδιες πολιτικοί. Περισσότεροι απ' όσοι νομίζουμε, δεν έχουν βγάλει ούτε ένα μεροκάματο στη ζωή τους εκτός πολιτικής. Καλούνται να λύσουν ή να τοποθετηθούν επί θεμάτων που αφορούν την αγορά και τον κόσμο της εργασίας, που όμως τους είναι άγνωστες έννοιες. Δεν έχουν ίδια πείρα. Είναι βουλευτές από τότε που ήταν εικοσάρηδες, ορισμένοι και γιοι, ανιψιοί ή εγγονοί πολιτικών. Δεν ανησύχησαν ποτέ μήπως απολυθούν, δεν διεκδίκησαν ποτέ μία θέση στον ιδιωτικό τομέα με μόνο όπλο το βιογραφικό τους, δεν αντιμετώπισαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας επιχειρηματίας για να επιβιώσει. Πρώην ΠΑΣΠίτες και ΟΝΝΕΔίτες, συναντιούνται κάθε τόσο με τους “συντρόφους” τους από τα παλιά και διηγούνται “ένδοξες” ιστορίες για το παρελθόν, αντί να ντρέπονται που οι νεολαίες αυτές έφεραν τα πανεπιστήμια εκεί που τα έφεραν. Και βέβαια, διερωτάται κανείς πως είναι δυνατόν να αναμορφώσουν το δημόσιο σχολείο άνθρωποι που δεν πάτησαν ποτέ σε δημόσιο σχολείο. Παραμένουν επί δεκαετίες στις θέσεις τους μέσω του συστήματος πελατειακών σχέσεων που έχουν δημιουργήσει, έχοντας διορίσει συγγενείς και φίλους στη Βουλή και ψηφοφόρους στο δημόσιο.
Είναι βέβαιο λοιπόν ότι μέρος της λύσης στο πρόβλημα της χώρας είναι και να μας αδειάσει τη γωνιά το ένα τρίτο περίπου (αν όχι περισσότερο) των βουλευτών. Και αφού οι κύριοι Παπανδρέου και Σαμαράς συμφώνησαν για αναθεωρητική Βουλή, ας συμφωνήσουν επίσης να μπει στο Σύνταγμα όριο θητείας δώδεκα ετών τόσο για τις βουλευτικές, όσο και για τις υπουργικές και πρωθυπουργικές θέσεις. Έτσι, δεν θα καταγραφεί μόνο στο Σύνταγμα αυτό που όλοι οι πολιτισμένοι λαοί γνωρίζουν, ότι δηλαδή η μακρόχρονη παραμονή στην εξουσία διαφθείρει. Θα γίνει επίσης υποχρεωτική η τακτική ανανέωση του πολιτικού κόσμου και θα εκλείψει το είδος των “πολιτικών καριέρας”, οι οποίοι τίποτε άλλο δεν έχουν κάνει στη ζωή τους εκτός από το να κυβερνούν και να αντιπολιτεύονται. Με αυτόν τον τρόπο θα μπαίνουν αναγκαστικά στον πολιτικό στίβο και άνθρωποι από τον κόσμο της εργασίας, οι οποίοι, κατά τεκμήριο, κάτι παραπάνω γνωρίζουν για το ποια πράγματα δεν λειτουργούν σε αυτή τη χώρα.
Η θεσμοθέτηση συνταγματικού ορίου για τους αιρετούς, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, καθώς και το σπάσιμο της Β' Αθηνών και των άλλων μεγάλων περιφερειών είναι οι σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που μακροπρόθεσμα έχει ανάγκη η χώρα, προκειμένου να αποκατασταθεί το κύρος και η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και να μην παρακμάσει οριστικά η δημοκρατία μας. Χορτάσαμε πια από άρχοντες των δαχτυλιδιών...
N.Mαλεβίτηs
Είναι φανερό από τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, όμως, ότι προσπαθούν να τη...βγάλουν όσο μπορούν καθαρή, αρνούμενοι να επωμιστούν το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η παραμονή τους στην κυβέρνηση.
Υπάρχουν, από την άλλη πλευρά, και βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι είναι βέβαιο πως θεωρούν αναγκαίο το μνημόνιο, είτε για ιδεολογικούς λόγους, είτε επειδή διετέλεσαν υπουργοί και γνωρίζουν ποια είναι η κατάσταση. Εντούτοις, δεν το παραδέχονται δημοσίως, για να μην βγουν και αυτοί έξω από το παιχνίδι της εξουσίας, να μη διαγραφούν δηλαδή από το κόμμα που κάποια στιγμή θα γίνει κυβέρνηση. Είναι φανερό από τη σιωπή τους σε οικονομικά θέματα όμως, ότι άλλα πιστεύουν και άλλα δεν λένε.
Κοινή συνισταμένη και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις είναι ότι μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου ενδιαφέρεται περισσότερο για το μέσο (δηλαδή την άσκηση εξουσίας), παρά για την υποτιθέμενη ουσία (δηλαδή την προσπάθεια να εφαρμόσει κανείς όσα πιστεύει στο δημόσιο βίο, μέσω των πολιτικών διαδικασιών). Η επανεκλογή και η καρέκλα έχει προ πολλού γίνει αυτοσκοπός. “Ένα δαχτυλίδι τους κυβερνάει όλους, ένα δαχτυλίδι τους βρίσκει, ένα δαχτυλίδι τους συγκεντρώνει όλους και να τους δένει με μαύρα μάγια”, έγραφε ο μεγάλος Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, αναφερόμενος στην σαγήνη της εξουσίας. Αναρωτιέμαι μήπως οι στίχοι αυτοί, γραμμένοι στη σκοτεινή γλώσσα της Μόρντορ, όπως ακριβώς και στο μνημειώδες έργο Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, θα έπρεπε να αναρτηθούν κάπου έξω από τη Βουλή, για να υπενθυμίζουν στο πολιτικό μας προσωπικό που έχει καταντήσει...
Εξάλλου, πολλοί από τους βουλευτές και τους υπουργούς μας βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, λόγω των “παρασήμων” που μάζεψαν σε κομματικές νεολαίες και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Άλλες έχουν δουλέψει μόνο σε γραφεία πολιτικών πριν γίνουν και οι ίδιες πολιτικοί. Περισσότεροι απ' όσοι νομίζουμε, δεν έχουν βγάλει ούτε ένα μεροκάματο στη ζωή τους εκτός πολιτικής. Καλούνται να λύσουν ή να τοποθετηθούν επί θεμάτων που αφορούν την αγορά και τον κόσμο της εργασίας, που όμως τους είναι άγνωστες έννοιες. Δεν έχουν ίδια πείρα. Είναι βουλευτές από τότε που ήταν εικοσάρηδες, ορισμένοι και γιοι, ανιψιοί ή εγγονοί πολιτικών. Δεν ανησύχησαν ποτέ μήπως απολυθούν, δεν διεκδίκησαν ποτέ μία θέση στον ιδιωτικό τομέα με μόνο όπλο το βιογραφικό τους, δεν αντιμετώπισαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας επιχειρηματίας για να επιβιώσει. Πρώην ΠΑΣΠίτες και ΟΝΝΕΔίτες, συναντιούνται κάθε τόσο με τους “συντρόφους” τους από τα παλιά και διηγούνται “ένδοξες” ιστορίες για το παρελθόν, αντί να ντρέπονται που οι νεολαίες αυτές έφεραν τα πανεπιστήμια εκεί που τα έφεραν. Και βέβαια, διερωτάται κανείς πως είναι δυνατόν να αναμορφώσουν το δημόσιο σχολείο άνθρωποι που δεν πάτησαν ποτέ σε δημόσιο σχολείο. Παραμένουν επί δεκαετίες στις θέσεις τους μέσω του συστήματος πελατειακών σχέσεων που έχουν δημιουργήσει, έχοντας διορίσει συγγενείς και φίλους στη Βουλή και ψηφοφόρους στο δημόσιο.
Είναι βέβαιο λοιπόν ότι μέρος της λύσης στο πρόβλημα της χώρας είναι και να μας αδειάσει τη γωνιά το ένα τρίτο περίπου (αν όχι περισσότερο) των βουλευτών. Και αφού οι κύριοι Παπανδρέου και Σαμαράς συμφώνησαν για αναθεωρητική Βουλή, ας συμφωνήσουν επίσης να μπει στο Σύνταγμα όριο θητείας δώδεκα ετών τόσο για τις βουλευτικές, όσο και για τις υπουργικές και πρωθυπουργικές θέσεις. Έτσι, δεν θα καταγραφεί μόνο στο Σύνταγμα αυτό που όλοι οι πολιτισμένοι λαοί γνωρίζουν, ότι δηλαδή η μακρόχρονη παραμονή στην εξουσία διαφθείρει. Θα γίνει επίσης υποχρεωτική η τακτική ανανέωση του πολιτικού κόσμου και θα εκλείψει το είδος των “πολιτικών καριέρας”, οι οποίοι τίποτε άλλο δεν έχουν κάνει στη ζωή τους εκτός από το να κυβερνούν και να αντιπολιτεύονται. Με αυτόν τον τρόπο θα μπαίνουν αναγκαστικά στον πολιτικό στίβο και άνθρωποι από τον κόσμο της εργασίας, οι οποίοι, κατά τεκμήριο, κάτι παραπάνω γνωρίζουν για το ποια πράγματα δεν λειτουργούν σε αυτή τη χώρα.
Η θεσμοθέτηση συνταγματικού ορίου για τους αιρετούς, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, καθώς και το σπάσιμο της Β' Αθηνών και των άλλων μεγάλων περιφερειών είναι οι σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που μακροπρόθεσμα έχει ανάγκη η χώρα, προκειμένου να αποκατασταθεί το κύρος και η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και να μην παρακμάσει οριστικά η δημοκρατία μας. Χορτάσαμε πια από άρχοντες των δαχτυλιδιών...
N.Mαλεβίτηs
