Το σύνθημα των Τουρκοκυπρίων διαδηλωτών, «Άγκυρα πάρε τα χέρια σου από πάνω μας», ακούστηκε πολύ δυνατά, σχεδόν απειλητικά, στο γραφείο του Ρ. Τ. Ερντογάν.Ήταν το δεύτερο μαζικό συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε στα Κατεχόμενα την προηγούμενη εβδομάδα, εναντίον των μέτρων λιτότητας ή για την ακρίβεια, με αφορμή τα μέτρα λιτότητας.
Στην πραγματικότητα, οι φτωχοί και θυμωμένοι πολίτες του ψευδοκράτους..(«ξεδιάντροπους» τους είχε χαρακτηρίσει στην πρώτη διαδήλωση της 28ης Ιανουαρίου ο Τούρκος πρωθυπουργός), ζητούν να απαλλαγούν από το σφιχταγκάλιασμα της Τουρκίας, που κοντεύει να τους πνίξει.
Είναι η πρώτη φορά μετά την εισβολή που η τουρκοκυπριακή κοινωνία διεκδικεί δυναμικά την αυτονόμησή της, γεγονός που έχει προκαλέσει εκνευρισμό και αμηχανία στο σύστημα εξουσίας της εγγυήτριας δύναμης και μητέρας πατρίδας.
Οι διαμαρτυρίες δεν έχουν κομματικό χρώμα ούτε ηγεσία. Δεν υπάρχει καθοδήγηση ούτε διάβρωση από εγκάθετους. Είναι πολύχρωμες και εντελώς ανεξάρτητες από τα εξεγερσιακά φαινόμενα που εκδηλώνονται στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Είναι, δηλαδή, δύσκολες στην ερμηνεία και την ανάλυσή τους. Τι δουλειά είχε στο συλλαλητήριο η μητέρα του Ραούφ Ντενκτάς; Και γιατί απουσίαζε ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ; Η κυρία Αϊντίν ήταν εκεί γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης (πολιτικός αρχηγός είναι και ο γιος της) προσπαθούν να καβαλήσουν το κύμα της διαμαρτυρίας. Και ο πρώην «πρόεδρος» του ψευδοκράτους δεν ήταν εκεί γιατί φιλοδοξεί να είναι ξανά υποψήφιος και διεκδικεί τις ευλογίες του Ρ. Τ. Ερντογάν, δίνοντας εξετάσεις συμμόρφωσης. Το αυθόρμητο ξέσπασμα ενός καταπιεσμένου λαού που αγωνιά για το μέλλον του, απασχολεί ήδη ξένες κυβερνήσεις που, για την ώρα, αποφεύγουν το σχολιασμό και τις προβλέψεις. Θα περιμένουν να βγάλουν ασφαλέστερα συμπεράσματα από την έκβαση αυτής της αναταραχής και να καταλάβουν προς τα πού φυσά ο άνεμος.
Γιατί οι διαδηλώσεις θα συνεχιστούν, όπως τουλάχιστον δηλώνουν στα τουρκοκυπριακά ΜΜΕ εκπρόσωποι εργαζομένων, ενώ προγραμματίζονται ήδη απεργιακές κινητοποιήσεις.
Παύση του εποικισμού
Την προηγούμενη Τετάρτη 50.000 περίπου άνθρωποι με σφυρίχτρες και βουβουζέλες, διατύπωσαν το αίτημα της αυτοδιοίκησης. Ζήτησαν συνταγματική αναθεώρηση, αλλαγή οικονομικής πολιτικής και παύση του εποικισμού. Κατήγγειλαν το «νεοφιλελεύθερο πακέτο λιτότητας» που προωθείται και φώναξαν την ανάγκη τους να αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους, χωρίς την υψηλή προστασία της Άγκυρας. Στα πανό δέσποζε -με αρνητικό τρόπο- η φωτογραφία του Ρ. Τ. Ερντογάν και τα περισσότερα συνθήματα έδειχναν τη συλλογική επιθυμία για απαγκίστρωση από το τουρκικό κυβερνών κόμμα του πολιτικού Ισλάμ. Αν και κάποιοι μίλησαν για επανάληψη του φαινομένου του 2003-4, όταν είχαν πραγματοποιηθεί ογκώδη φιλοευρωπαϊκά συλλαλητήρια, υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά που έχει να κάνει με τη διαπίστωση ότι τώρα δεν κυριαρχεί ένα καθολικό μήνυμα υπέρ της επανένωσης του νησιού. Το κίνημα «Γιασεμί» που προτάσσει τη λύση του Κυπριακού δεν είναι πολυπληθές ούτε αντιπροσωπευτικό των ρευμάτων που κινούνται στο εσωτερικό της τουρκοκυπριακής κοινωνίας. Μέλη του πορεύτηκαν προς το χώρο της διαδήλωσης με σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας τις οποίες αφαίρεσε η αστυνομία του ψευδοκράτους, όχι χωρίς βία..
Αγ.Σπανού
