Περί απεργιών, ισολογισμών και μπακαλιάρων...

Η εύνοια του κράτους υπήρξε ανέκαθεν το πρωτόλειο για τη δημιουργία περιουσιών και κατεστημένων δομών σε αυτή τη χώρα. Οι δημοσιογράφοι χαίρουν καταπληκτικής υγειονομικής περίθαλψης επειδή υπάρχει το αγγελιόσημο. Οι οικονομικές εφημερίδες ζουν χάριν της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών

Πηγή:www.capital.gr

Η εύνοια του κράτους υπήρξε ανέκαθεν το πρωτόλειο για τη δημιουργία περιουσιών και κατεστημένων δομών σε αυτή τη χώρα. Οι δημοσιογράφοι χαίρουν καταπληκτικής υγειονομικής περίθαλψης επειδή υπάρχει το αγγελιόσημο. Οι οικονομικές εφημερίδες ζουν χάριν της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών

Πηγή:www.capital.gr

Η εύνοια του κράτους υπήρξε ανέκαθεν το πρωτόλειο για τη δημιουργία περιουσιών και κατεστημένων δομών σε αυτή τη χώρα.
Οι δημοσιογράφοι χαίρουν καταπληκτικής υγειονομικής περίθαλψης επειδή υπάρχει το αγγελιόσημο. Οι οικονομικές εφημερίδες ζουν χάριν της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών.

..Όπως συνέβη και με τον μπακαλιάρο! Το 1962 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έδωσε στην οικογένεια Διαμαντή την αποκλειστικότητα της εισαγωγής του μπακαλιάρου. Κι έτσι δημιουργήθηκε η πανίσχυρη εφοπλιστική οικογένεια Διαμαντή, ελέω μπακαλιάρου...
Ο οποιοσδήποτε από εμάς..
θα μπορούσε να γίνει πάμπλουτος και ισχυρός αν τύγχανε της σκανδαλώδους εύνοιας του «μεγάλου αδελφού», του κράτους. Είναι φυσικό οι ευνοούμενοι να διαμαρτύρονται και να υψώνουν ψηλά το δάκτυλό τους, απειλώντας οποιονδήποτε τους βγάλει από τη βόλεψή τους, αλλά αυτό δεν μπορεί να παραχαράξει την αλήθεια.

Ο χώρος του Τύπου υπήρξε ανέκαθεν ο αγαπημένος της εξουσίας και οι λόγοι είναι προφανείς: Ο έλεγχος της πληροφόρησης είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουν στα χέρια του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού. Το ίδιο το κράτος, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία, δεν θα ήθελε απέναντί του έναν σοβαρό αντίπαλο που να το ελέγχει. Προτιμά τις σχέσεις διαπλοκής.

Η αγαθοσύνη αυτή του κράτους βρήκε φιλόξενη υποδοχή από τον εκδοτικό κόσμο της χώρας. Είναι πιο εύκολο να διεκδικεί κανείς μερίδιο στην εξουσία στηριζόμενος στην κρατική διαφήμιση και στην υποχρεωτική δημοσίευση των ισολογισμών από το να αναζητά καινοτόμες λύσεις για να παρουσιάσει στο κοινό του ένα καλύτερο προϊόν.

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στο σημείο που από καιρό είχαν ορίσει οι μοίρες: Ο Τύπος απαξιώθηκε στα μάτια των αναγνωστών του και οι εκδοτικές επιχειρήσεις βιώνουν το κραχ. Ενώ σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο η ενασχόληση με τα Μέσα Ενημέρωσης είναι μία κερδοφόρος δραστηριότητα, στην Ελλάδα οι εκδοτικές επιχειρήσεις, στην πλειονότητά τους, οφείλουν χρήματα σε όποιον ομιλεί την ελληνική...

Να τα πάρουμε, όμως, ένα – ένα. Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο, είναι πολλά τα φίδια που κρύβονται στον κόρφο μας...

Η απεργία...

Τα σωματεία των εργαζομένων στον Τύπο αποφάσισαν την πραγματοποίηση δύο σαρανταοκτάωρων απεργιών, αρχής γενομένης από την ερχόμενη Πέμπτη. Τι ζητούν οι εργαζόμενοι; Αυτό που θα ζητούσε ο κάθε εργαζόμενος, τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Το ερώτημα είναι κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να συνεχιστεί η λειτουργία χρεοκοπημένων επιχειρήσεων. Για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας κάποιος θα πρέπει να πληρώσει...

Μέχρι πρόσφατα το πρόβλημα έβρισκε τη λύση του στην προθυμία του τραπεζικού συστήματος να συνδράμει στην ελευθεροτυπία. Τελευταίως οι τράπεζες αναθεώρησαν τη γενικότερη εμπορική πολιτική τους, κάνοντας αρχή από τις περικοπές κάθε είδους «χορηγίας». Τα προβλήματα στον τραπεζικό κλάδο καθιστούν αδύνατη τη δημιουργία νέων επισφαλειών και μάλιστα όταν οι τράπεζες βρίσκονται πλέον υπό την καθημερινή εποπτεία της ΕΚΤ. Η αμέσως επόμενη λύση που μένει είναι η παροχή έκτακτης βοήθειας από το κράτος. Μπορούμε να φανταστούμε, αγαπητοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι, πόσο προκλητικό θα ήταν κάτι τέτοιο για την υπόλοιπη κοινωνία;

Η απεργία που κήρυξε ο κλάδος δεν έχει ουσιαστικό αντικείμενο και στερεί από το κοινό το αγαθό της ενημέρωσης για τέσσερις ολόκληρες ημέρες, σε μία περίοδο κρίσιμη για τη χώρα. Η απεργία δεν μπορεί να απειλήσει τους εκδότες που βρίσκονται ένα βήμα πριν ζητήσουν τη βοήθεια των Δικαστηρίων έναντι των πιστωτών τους, αλλά απειλεί με τη δημιουργία πρόσθετων προβλημάτων τις επιχειρήσεις εκείνες που μέχρι σήμερα αντιστέκονται επιτυχώς στη λαίλαπα της κρίσης. Εκτός κι αν ο στόχος είναι αυτός...

Οι δημοσιογράφοι εμφανίζονται επίσης κάθετα αντίθετοι στην προοπτική κατάργησης του αγγελιόσημου. Είναι ένας φόρος υπέρ τρίτων που σήμερα εξασφαλίζει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των εργαζομένων στον Τύπο. Πόσο δίκαιο είναι να πληρώνουν οι «άλλοι» για μας; Εκτός κι αν θεωρούμε όλους τους άλλους Έλληνες κορόιδα και θεωρούμε τους εαυτούς μας τους μόνους έξυπνους.

Ο δημοσιογραφικός κόσμος αφυπνίστηκε με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών. Θα έπρεπε να είναι η φωτεινή εκείνη πρωτοπορία που θα απαιτούσε το κόψιμο του ομφάλιου λώρου με το κράτος και όχι να αναζητά σήμερα σωτηρία μέσω της εξασφάλισης προνομίων που αποτελούν πρόκληση για την υπόλοιπη κοινωνία...

Περί ισολογισμών...

Οι οικονομικές εφημερίδες ζουν χάριν της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών. Αν σταματήσουν οι ισολογισμοί οι περισσότερες απ’ αυτές θα κλείσουν. Με το επιχείρημα της αύξησης της ανεργίας στο χώρο των εκδόσεων ο επιχειρηματικός κόσμος έχει επωμιστεί το βάρος της διατήρησης της λειτουργίας των οικονομικών εφημερίδων.

Λέγεται ότι αυτό συμβαίνει για λόγους διαφάνειας, την οποία, δήθεν, το Internet δεν μπορεί να τη διασφαλίσει, επειδή δεν υπάρχει, κατά τους εμπνευστές αυτής της επιχειρηματολογίας, σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Προφανώς οι κάτοικοι αυτών των περιοχών σπεύδουν στα περίπτερα των κοντινότερων πόλεων για να αγοράσουν οικονομικές εφημερίδες και για να ενημερωθούν για τον ισολογισμό μιας εταιρείας που βρίσκεται στην άλλη άκρη της χώρας. Σε μία τέτοια περίπτωση οι οικονομικές εφημερίδες θα είχαν μία αξιοσημείωτη κυκλοφορία και μάλιστα στην επαρχία, αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει...

Είναι παρήγορο ότι οι ίδιοι οι εκδότες (όπως φάνηκε στην ολοσέλιδη απάντηση της Ναυτεμπορικής) αποδέχονται ότι υπάρχουν στρεβλώσεις. Είναι κι αυτό μία αρχή. Βέβαια, τις στρεβλώσεις τις αναζητούν αλλού, ας πούμε στον επαρχιακό Τύπο. Η ουσία, πάντως, παραμένει: Η δημοσίευση των ισολογισμών αποτελεί έμμεση κρατική βοήθεια προς τις επιχειρήσεις του Τύπου κι ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όλα τα υπόλοιπα λέγονται για να διατηρηθεί αυτό το προνόμιο όσο περισσότερο χρόνο είναι αυτό δυνατό.

Οι εκδότες και οι δημοσιογράφοι έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικεί ο καθένας για τον εαυτό του εκείνα που θεωρούν ως «δίκαια». Ας έχουν όμως υπόψη τους ότι ένας ολόκληρος λαός αυτή την στιγμή υποφέρει, δίχως να έχει τύχει μέχρι σήμερα της προκλητικής εύνοιας από το κράτος, όπως έχει συμβεί επί σειρά δεκαετιών με όλους τους ανθρώπους του Τύπου...

'Aρθρο Θ. Μαυρίδης
Πηγή capital.gr