Δέκα χρόνια μετά την ..επικείμενη αναδιάρθρωση.

Αν υποθέσουμε ότι αύριο γινόταν μια αναδιάρθρωση του χρέους, που θα είχε σαν συνέπεια τη δραστική μείωση του βάρους που έχει σήμερα η χώρα, τίποτε δεν θα είχε τελειώσει. Αργά ή γρήγορα θα ξαναβρισκόμασταν στην ίδια κατάσταση, η αγωνία θα επανερχόταν και το χάος θα απειλούσε να μας καταπιεί...

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι δομές της, που δημιουργήθηκαν κυρίως κατά τη Μεταπολίτευση και αποδείχτηκαν αδύναμες να τη.. στηρίξουν στις δύσκολες περιστάσεις. Η διαφθορά έπνιξε τα πάντα και μια ολόκληρη χώρα δούλευε με πρότυπο την αρπαχτή, την αδιαφορία για το γενικότερο συμφέρον και με το όνειρο του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού.

Το δημόσιο χρέος των 350 δισ. ευρώ στη δική μας περίπτωση είναι το σύμπτωμα μιας ύπουλης ασθένειας, που δεν πολεμιέται εύκολα. Υπό την έννοια αυτή αν αύριο γινόταν ένα θαύμα και το χρέος διαγραφόταν, το πιθανότερο είναι ότι μεθαύριο θα ξαναδημιουργούνταν με όλες τις γνωστές συνέπειες.

Τα δύο μεγάλα κόμματα ανταλλάσσουν σήμερα στατιστικά επιχειρήματα, ρίχνοντας το ένα το φταίξιμο στο άλλο. Αμφότερα όμως γνωρίζουν ότι κυβέρνησαν αδιαφορώντας για το δημόσιο χρήμα, το οποίο χρησιμοποίησαν για την εξαγορά ψήφων.

Η Αριστερά που ήταν εκτός κυβερνητικού νυμφώνος, ουδέποτε στάθηκε κριτικά απέναντι στο φαινόμενο κατασπατάλησης των πόρων. Οι ιδεολογικές αναφορές της στους κακούς καπιταλιστές που απομυζούν το λαϊκό εισόδημα, αποτελούσαν στην ουσία το πρόσχημα, στο οποίο στηρίζονταν τα κόμματα εξουσίας για να διασπαθίζουν τους εθνικούς πόρους.

Δείτε για παράδειγμα τις ΔΕΚΟ. Πότε η Αριστερά έθεσε ζήτημα κακοδιαχείρισης και ελλειμμάτων; Ποτέ! Όσο καλύπτονταν τα ελλείμματα από τον προϋπολογισμό, οι πάντες ήταν ευχαριστημένοι και όλα έβαιναν καλώς. Όταν τέθηκε θέμα να σταματήσει εδώ και τώρα το όργιο που γινόταν παντού σ’ αυτή τη χώρα, οι πρώτοι που διαμαρτυρήθηκαν από κεκτημένη ταχύτητα ήταν οι αριστεροί.

Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι ότι έλκη όπως η σπατάλη των πόρων, η φοροδιαφυγή και άλλα πολλά, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν. Οι ΔΕΚΟ των συγκοινωνιών συνεχίζουν να δημιουργούν χρέη, η απελευθέρωση στα φορτηγά και στα κλειστά επαγγέλματα ποτέ δεν έγινε και, βέβαια, είναι αμφίβολο αν μπορεί να γίνει από πολιτικά πρόσωπα που δεν πιστεύουν στις αλλαγές αυτές.

Πριν από ένα χρόνο, όταν ξεκίνησε το μνημόνιο, οι πρώτες αλλά και τελευταίες ενέργειες (όπως φαίνεται σήμερα), που έγιναν προς εφαρμογή του, ήταν οι περικοπές στους μισθούς και στα επιδόματα και η στάση πληρωμών του κράτους προς όλους εκείνους, στους οποίους χρωστάει.

Η δεύτερη φάση που, υποτίθεται, θα ήταν οι αλλαγές στις δομές του κράτους, ουδέποτε υλοποιήθηκε. Πολλοί λένε ότι οι υπουργοί δεν μπορούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος... Επιχειρήματα για την αδυναμία να προχωρήσουν οι αλλαγές ακούγονται πολλά. Σε κάθε περίπτωση αυτό που μετρά είναι ότι οι αλλαγές δεν γίνονται, με αποτέλεσμα η χώρα καθημερινά να εισέρχεται όλο και βαθύτερα σε τέλμα.

Η δεκαετία του 2000 πέρασε με τις κυβερνήσεις να βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι διαθέτουμε ισχυρή οικονομία. Τόσο ισχυρή, που κατέληξε τελικά (εντός της ίδιας δεκαετίας) στη χρεοκοπία! Θα ήταν τραγικό και η νέα δεκαετία να περάσει με τις κυβερνήσεις να ερίζουν για λύσεις που ποτέ δεν εφαρμόζονται, ενώ η χώρα διατηρείται στην τεχνητή αναπνοή του μνημονίου..

Δ.Γ.Παπαδοκωστόπουλος