Kόσμος πάει κι έρχεται..

Έρχονται ,λέει, στην Αθήνα ο Βαν Ρομπάϊ και ο Τρισέ για να στηρίξουν τον αγώνα της σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας..

΄Εχουν έλθει ήδη ο Όλι Ρεν, ο Γιούνκερ και ο Ντομινίκ Στρος Καν και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή στο μέλλον να αριβάρει και ο Μπαρακ Ομπάμ αυτοπροσώπως, ακόμη και ο... Βλαντιμίρ Πούτιν αγκαλιά με τον Μεντβέντεφ, όλοι για τον ίδιο σκοπό: να δώσουν θάρρος στην κυβέρνηση, να δείξουν ότι στηρίζουν την πολιτική που προσπαθεί να εφαρμόσει, με περιορισμένη επιτυχία, είναι αλήθεια και να στείλουν το μήνυμα ότι δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος.

Άλλωστε, ό,τι και να τσαμπουνά ο Αντώνης Σαμαράς και διάφοροι άλλοι, όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι σε Ανατολή και Δύση, ασχέτως αν έχουν διαφορετικές απόψεις για την αντιμετώπιση της κρίσης (αν δηλαδή ο δρόμος είναι η δημοσιονομική λιτότητα και γενικά η λιτότητα ή η ενίσχυση της αγοράς με ρευστότητα και δημόσια έργα), όταν φτάνουν στο κεφάλαιο «Ελλάδα» λένε ότι η συγκεκριμένη περίπτωση διαφέρει. Δεν το συζητούν ότι πρέπει οπωσδήποτε να «ισιώσουν» πρώτα τα δημοσιονομικά μας και να αυξηθεί η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα, όποια πολιτική και να ακολουθηθεί. Έτσι θα προκύψει η περιβόητη ανάπτυξη και όχι με κυβερνητική απόφαση…

Η άλλη λύση που προτείνουν πάρα πολλοί από τους απανταχού ειδικούς είναι η αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά κάτι τέτοιο κρύβει μεγάλους κινδύνους, ιδιαίτερα αν δεν γίνει συντεταγμένα, χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ και δίχως προηγούμενη συνεννόηση με τους δανειστές μας. Γιατί πολύ απλά, η αναδιάρθρωση θα ταρακουνήσει πολλές τράπεζες της Ευρώπης, θα δημιουργήσει προηγούμενο, αλλά προ πάντων, θα τσακίσει τις δικές μας τράπεζες και τα δικά μας ασφαλιστικά ταμεία. Και άντε μετά να βρεις δανειστές. Ωστόσο, πρέπει μάλλον να θεωρείται βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να πάμε σε αναδιάρθρωση, μόνο που ακόμη δεν είναι κατάλληλη η συγκυρία.

Αυτό λοιπόν δεν θέλουν να συμβεί όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι τύποι που έρχονται και θα έλθουν στην Ελλάδα. Από μία πλευρά μας τρέμουν. Από την άλλη πλευρά δεν θέλουν την χρεοκοπία της Ελλάδας γιατί φοβούνται ακόμη τις επιπτώσεις στο σύστημα. Και από μία τρίτη πλευρά αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι κυβέρνηση, πολιτικό προσωπικό γενικότερα και κοινωνία στην Ελλάδα δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τις πρακτικές και το μοντέλο του παρελθόντος, που μας έφερε στην καταστροφή. Ανησυχούν πολύ, το δείχνουν, προσπαθούν να μας στηρίξουν στο πλαίσιο του δυνατού (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν και αυτοί να λογοδοτήσουν στη δική τους κοινή γνώμη), όχι γιατί μας αγαπούν, αλλά γιατί είμαστε μέρος του συστήματος. Αν κάποια στιγμή κατορθώσουμε (γιατί περί κατορθώματος θα πρόκειται) να οδηγηθούμε εκτός συστήματος, θα μας αφήσουν να γκρεμοτσακιστούμε, κάτι που ελάχιστοι έχουν πάρει χαμπάρι σε αυτή τη χώρα.
Περί αυτού πρόκειται λοιπόν και γι΄ αυτό έχουμε τόσες ενδιαφέρουσες επισκέψεις. Ό,τι και να κάνουν όμως αυτοί, αν η αφεντιά μας αρνείται να καταλάβει…
Άγ. Στάγκος