Το χάσμα μεταξύ ηγεσίας και ψηφοφόρων.

Η εξαγρίωση του πλήθους εκδηλώνεται γιατί ο λαός δεν πιστεύει στην λύση που η κυβέρνηση προσφέρει, και ταυτόχρονα και τραγικά, δεν βλέπει καμία άλλη πολιτική οντότητα να του εμπνέει εμπιστοσύνη.

Το κίνημα των αγανακτισμένων, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνει εμπράκτως και παραστατικότατα, το χάσμα που υπάρχει μεταξύ της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και του ελληνικού λαού.
Το κίνημα σηματοδοτεί, επίσης, τον πιο άμεσο, και πιο αυτοκαταστροφικό κίνδυνο που διατρέχει το έθνος, και ο... οποίος κίνδυνος είναι πολύ πιο δηλητηριώδης, και πιθανόν πιο θανατηφόρος, από την οικονομική χρεοκοπία. Αυτός ο κίνδυνος είναι η πολιτική, η θεσμική, και εν κατακλείδι, η πολιτισμική χρεοκοπία της Ελλάδας, το σωτήριον έτος 2011.
Ένεκα τούτου, η ανάγκη άμεσης διάσωσης της χώρας δεν έγκειται στην ασφαλή εκπόνηση δημοσιονομικών μέτρων, αλλά στην άμεση αναστύλωση, έστω και προσωρινά, της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού προς στην γενικότερη πολιτική ηγεσία, και ειδικότερα στην κυβερνητική ηγεσία, όποια αυτή και να είναι.

Δύο επαναλαμβανόμενα σχόλια γύρω από τις εκδηλώσεις των αγανακτισμένων είναι, πρώτον, ότι κανείς δεν είναι αναμάρτητος σε αυτήν την χώρα, (και ως εκ τούτου κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραπονείται), και, δεύτερον, ότι το αγανακτισμένο κίνημα δεν προσφέρει καμία συγκεκριμένη λύση, παρά απαιτεί μία χαοτική διάλυση των πάντων. Αυτά τα δύο σχόλια, και όλα τα άλλα αρνητικά σχόλια που έχουν ειπωθεί εναντίον των αγανακτισμένων, εθελοτυφλούν και δεν επισημαίνουν, ούτε καν αναγνωρίζουν, το ένα και βασικό μήνυμα αυτού του κινήματος: ότι οι ψηφοφόροι έχουν πάψει να πιστεύουν στους ηγέτες τους.

Και δεν πιστεύουν στην πολιτική ηγεσία, γιατί η τελευταία έχει αποδείξει διαχρονικά ότι είναι ανίκανη να κυβερνήσει την χώρα, ότι ψεύδεται για να προστατέψει τα κεκτημένα της, ότι κλέβει, όταν, όπως και όσα μπορεί, ότι προστατεύει τους κλέπτες, ότι διανέμει χρήματα και προνόμια άδικα και για ιδιοτελείς λόγους, και ότι επιμένει να συντηρεί μία ασπίδα ατιμωρησίας πάνω από ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο.

Είναι παράλογο, και σχεδόν ανήθικο, να ισοπεδώνει κανείς συγκριτικά, το μικρο-έγκλημα του ιδιωτικού φοροφυγάδα, με το μεγαλο-έγκλημα της πολιτικής ηγεσίας να επιτρέπει και να υποθάλπει την φοροδιαφυγή σε όλη την επικράτεια, και σε ετήσιο ύψος δεκάδων δισεκατομμυρίων Ευρώ. Εξίσου ανήθικο είναι, να συγκρίνει κανείς το μικρο-έγκλημα του δημοσίου υπαλλήλου ο οποίος ψηφίζει το κόμμα που του έδωσε την θέση εργασίας, με το μεγαλο-έγκλημα του πολιτικού κόμματος πού εκτροχιάζει τον εθνικό ισολογισμό, αγοράζοντας ψήφους με την δημιουργία άχρηστων δημοσίων θέσεων.

Το ισοπεδοτικό, «μαζί τα φάγαμε», και αυτή μία θρασύτατη, όσο και μάταια απολογητική, δήλωση του αντιπρόεδρου της τωρινής κυβέρνησης, αντιπροσωπεύει την χαριστική βολή στην αποξένωση του πολιτικού κόσμου από τον λαό που κατέχει τις κάλπες. Το «μαζί τα φάγαμε» είναι η νονά της κατσαρόλας των αγανακτισμένων, που, σαν σύμβολο, θα παραμείνει ιστορική για την εύστοχη απεικόνιση, όχι μόνο της οικονομικής πενίας του έθνους αλλά και της πολιτικής.

Δεν είναι τόσο η ανικανότητα του πολιτικού κόσμου που εξοργίζει τους αγανακτισμένους, όσο τους εξοργίζει το κομματικό ψέμα, η οικονομική αδικία, η πολιτική ατιμωρησία, και η παντελής άρνηση του πολιτικού κόσμου να ασκήσει μία σοβαρή και διαφανή αυτοκριτική, η οποία να καταλήγει σε ανάλογες συνέπειες. Είμαι σίγουρος ότι ο πρώτος έλληνας πολιτικός που θα παραιτηθεί του αξιώματός του επειδή, κατά την κρίση του, απέτυχε στην άσκηση των καθηκόντων του, θα στεφθεί αυτοστιγμεί πανελλήνιος ήρωας. Και εάν θέλει μία ελληνική κυβέρνηση, η τωρινή η μία μελλοντική, να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού, πρέπει να φροντίσει άμεσα την εξυγίανση του πολιτικού βίου.

Η εξαγρίωση του πλήθους εκδηλώνεται γιατί ο λαός δεν πιστεύει στην λύση που η κυβέρνηση προσφέρει, και ταυτόχρονα και τραγικά, δεν βλέπει καμία άλλη πολιτική οντότητα να του εμπνέει εμπιστοσύνη. Η οργή του όχλου είναι το σύμπτωμα της ασθένειας από την οποία πάσχει η Ελλάδα, και όχι η ίδια η ασθένεια, όπως μερικοί αναλυτές φαίνεται να υποστηρίζουν. Το πλήθος έχει ανάγκη από μία έμπιστη ηγεσία, και θα παραμείνει οργισμένο όσο αυτή η ηγετική μορφή, ή η ηγετική κίνηση δεν παρουσιάζεται. Η τωρινή κυβέρνηση απέτυχε να πείσει τον λαό, αλλά έχει ακόμα την δυνατότητα να αλλάξει την σχέση που έχει μαζί του, μόνον εάν αλλάξει την σχέση που διατηρεί με τον εαυτό της.

Ν.Κουτσολιούτσος