Ο ..προφήτης Γ.Παπανδρέου

«Αν δεν λάβουμε μέτρα για την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες», τόνιζε από το βήμα της Βουλής πριν από ένα χρόνο ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.

Δυστυχώς, ο στόχος που τέθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό δεν επιτεύχθηκε, με αποτέλεσμα να μην έχει... αποκατασταθεί κανένα αίσθημα δικαίου.

Αντίθετα, έχει εμπεδωθεί περισσότερο η άποψη ότι ύστερα από χρόνια ρεμούλας και κακής διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, ουδείς τιμωρείται. Αντίθετα, φτάνει ενίοτε να αποτελεί και πρότυπο! Κατά έναν περίεργο τρόπο όλα μπλέκουν σε διαδικασίες που ποτέ δεν τελειώνουν, σαν κάποιοι να επιθυμούν οι υποθέσεις να αντιμετωπίζονται με το να περνούν στη λήθη.


Το ίδιο φαινόμενο είχε λάβει χώρα και στην εποχή της χρηματιστηριακής έκρηξης (1999-2000), όπου ενώ είχαν τεράστιες ευθύνες πρόσωπα και θεσμοί, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Ουδείς τιμωρήθηκε, παρά μόνο κάποιοι περιφερειακοί. Εκείνη τη διετία στην Ελλάδα επλήγη καίρια ένας θεσμός, ο οποίος απαξιώθηκε πλήρως, με αποτελέσματα αρνητικά για την ίδια την οικονομία. Στη χορεία των λησμονημένων υποθέσεων πρέπει να συνυπολογιστεί και εκείνη των ομολόγων, για την οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος μάλλον θα δώσουν απαντήσεις…


Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η ατιμωρησία στην Ελλάδα είχε παρελθόν και ήταν δομημένη στη λαϊκή ρήση: κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει! Όταν πριν από ένα χρόνο ο Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε στη Βουλή τονίζοντας την ανάγκη να γυρίσουμε σελίδα, προφήτευε, την ίδια στιγμή, ένα τραγικό μέλλον που ερχόταν με ταχύ βήμα να συναντήσει την καταχρεωμένη Ελλάδα του μνημονίου.


Οι θεσμοί στο σύνολό τους, μετά το μνημόνιο, σφραγίστηκαν ανεξίτηλα με την ολική αδυναμία να εξυπηρετήσουν τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκαν. Αντίθετα, φάνηκαν ευεπίφοροι σε πρακτικές και λύσεις που οδήγησαν τη χώρα στην υπερχρέωση.


Στους μήνες που πέρασαν από την προφητική φράση του Γ. Παπανδρέου, τίποτα δεν συνέβη που θα ήταν δείγμα της αλλαγής που έπρεπε να συντελεστεί. Πάρτε για παράδειγμα τη φοροδιαφυγή. Παραμένει ισχυρή, με το Υπουργείο Οικονομικών να την «αποφεύγει» ανεξήγητα. Ενώ, αντίθετα, το ίδιο εφευρίσκει διαρκώς νέους τρόπους απορρόφησης εισοδήματος από τους μισθωτούς. Εκεί υπάρχει ένα θέμα που ο Γ. Παπακωνσταντίνου απέτυχε να το αντιμετωπίσει.


Πέρασε ένας χρόνος και οι ΔΕΚΟ με τους κομματικούς στρατούς παραμένουν ακόμα στη θέση τους. Το ίδιο ισχύει και για τα κλειστά επαγγέλματα, που κανένα δεν άνοιξε, καθώς οι αρμόδιοι υπουργοί, πατώντας σε δύο βάρκες, ήθελαν να τα έχουν καλά τόσο με την τρόικα όσο και με τις συντεχνίες.


Η πρώτη, ύστερα από πολλούς μήνες τους πήρε χαμπάρι και κατάλαβε ότι δεν γίνεται τίποτα από όσα συμφωνούνται.


Ταυτόχρονα, οι άνεργοι πλησιάζουν το 1 εκατομμύριο (προερχόμενοι από τον ιδιωτικό τομέα), η ύφεση γίνεται πιο απειλητική, ενώ ο ιδιωτικός τομέας (από τον οποίο περιμένουμε την ανάπτυξη) πνίγεται κάτω από το βάρος ενός κράτους που παλεύει να σώσει τα τελευταία μετερίζια του.

Δ.Γ.Παπαδοκωστόπουλος