Στο σημείο μηδέν..

Φτάσαμε στο σημείο μηδέν. Τις επόμενες μέρες, τα ταμεία του κράτους αδειάζουν. Η πληρωμή των μισθών στο Δημόσιο το δεύτερο 15νθήμερο Ιουνίου, θα εξαρτηθεί από την επιτυχία της έκδοσης εντόκων γραμματίων αύριο, Τρίτη.

Πολλά κρέμονται σε μια κλωστή. Ενα ατύχημα μπορεί να επιφέρει ανυπολόγιστες συνέπειες. Και τα σύννεφα στον ορίζοντα, πυκνά. Οι εταίροι θέλουν να μας διασώσουν, αλλά διαφωνούν έντονα στον τρόπο. Και οι... φωνές που προπαγανδίζουν «να κοπεί το άρρωστο μέλος» για να σωθεί η υπόλοιπη Ευρωζώνη, παραμένουν μειοψηφικές αλλά κερδίζουν οπαδούς. Τέτοιες ώρες, όταν ο πόλεμος βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση, αυτονόητη θα ήταν η μεγάλη εθνική συνεννόηση. Αλλά ο κοινός νους δεν είναι τόσο κοινός.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει κάποιον να προτείνει να μην υπογράψουμε το Μνημόνιο ΙΙ, να μην πάρουμε την 5η δόση. Ούτε κάποιο σοβαρό κόμμα να ζητεί εκλογές για να αποτραπεί η υπογραφή του Μνημονίου ΙΙ. Ούτε, βεβαίως, έχει κάποιος το κουράγιο να φανεί συνεπής στην ακραία αντιπολιτευτική απερισκεψία του και να διανοηθεί -έστω- να πει ότι (αφού το Μνημόνιο ΙΙ είναι «καταστροφικό»…) αν γίνει κυβέρνηση δεν θα το εφαρμόσει. Το κακό, όμως, είναι ότι πολλοί φέρονται ως αν η χώρα είχε την πολυτέλεια μικροπολιτικών, μυωπικών παιχνιδιών. Ως «τζάμπα μάγκες». Πνιγμένοι σε ιδεολογήματα, δεν κατανοούν τι σημαίνει να θέτουν προσωπικές ή κομματικές ιδιοτέλειες, σήμερα, πάνω από τις εθνικές προτεραιότητες. Λες, θα υπάρχουν αύριο ως πολιτικοί, αν η χώρα καταστραφεί...

Πώς αλλιώς, άραγε, ερμηνεύεται το γεγονός ότι η Ελλάδα εκτίθεται ως ότι διαφωνεί με το σχέδιο διάσωσής της, όταν η κ. Μέρκελ δίνει μάχες (έστω καθυστερημένα, έστω με επαρχιώτικο εθνοκεντρισμό…) για να πείσει τους βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού και τον Γερμανό φορολογούμενο να εγκρίνουν το σχέδιο διάσωσής μας; Πώς αλλιώς εξηγείται ότι η Ελλάδα τείνει να εμφανίζεται πως δεν θέλει να επιστρέψει στις αγορές αλλά, αντίθετα, ότι επιδιώκει να εξαπατήσει τα Ταμεία των Νορβηγών εργατών και όσους άλλους την εμπιστεύθηκαν και τη δάνεισαν, πληρώνοντάς τους μόνο ένα μέρος από τα δανεικά; Πώς αλλιώς, πάλι, εξηγείται ότι βουλευτές που πιστεύουν ότι χωρίς το Μνημόνιο ΙΙ θα καταστραφεί η χώρα, διστάζουν να μιλήσουν και έλκονται από τη λογική του «κομματικού μαντριού»; Και πώς, άλλοι, θέτουν υπεράνω της χώρας, τους οπαδούς που με ρουσφέτια διόρισαν;

Το πολιτικό σύστημα (πολιτικό προσωπικό, μέσα μαζικής ενημέρωσης, μεγάλα συμφέροντα, κρατικές συντεχνίες) τείνει να βυθίσει τη χώρα σε μεγάλη απελπισία. Καθώς κατερειπώνεται παράλληλα με την κατεδάφιση του πελατειακού κράτους. Το μεγάλο διακύβευμα είναι αν θα παρασύρουν και τη χώρα ή αν η κατάρρευσή τους γίνει η ευκαιρία για την αναγέννησή της. Προϋπόθεση της αναγέννησης είναι μεγάλες υπερβάσεις, με τελικό στόχο μια νέα θέσπιση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η αρχή αναπόφευκτα θα γίνει με την υπέρβαση του παλαιού τύπου πολιτικού προσωπικού. Η οποία, εφόσον δεν υπάρξει συνεννόηση, θα συμβεί είτε μετά από μεγάλες περιπέτειες είτε (ίσως…) θα προκληθεί από μια μεγάλη κίνηση του κ. Γ. Παπανδρέου. Ξεκινώντας από μια κυβέρνηση μάχης και καταλήγοντας στην ανασύνταξη του πολιτικού και κομματικού χάρτη. Διότι, το οικονομικό πρόβλημα ήταν και είναι πολιτικό. Και, πλέον, η λύση έστω του πιο απλού, μικρού προβλήματος, προϋποθέτει κινήσεις μεγάλου βεληνεκούς. Πόσω μάλλον, όταν τα προβλήματα είναι τεράστια και σύνθετα.
K.Kαλίτσης