Ποιός κοροιδεύει ποιόν;

Επειδή είναι βέβαιον οτι δεν έχουμε να κάνουμε με τρελούς – δηλαδή την τρόικα και τους ξένους πιστωτές – αλλά αντίθετα με εξαιρετικά ενημερωμένους και έμπειρους διεθνείς οικονομολόγους,είναι βέβαιο οτι και αυτοί όπως και εμείς βλέπουν πως το σχέδιο «σωτηρίας» της ελληνικής οικονονίας είναι ανέφικτο..

Γνωρίζουν δηλαδή πολύ καλά και οι τροικανοί οτι αποκλείεται να έχουμε εισπράξει 5,5 δις ευρώ απο αποκρατικοποιήσεις μέχρι το τέλος του έτους.
Γνωρίζουν πολύ καλά οτι αποκλείεται σε καιρό... βαθειάς ύφεσης να αυξηθούν οι φόροι και να καλύψουν τα 6 δις της τρύπας του πρώτου εξαμήνου. Γνωρίζουν πολύ καλά οτι μέχρι να αρχίσει να γίνεται πιο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία θα πέφτει διαρκώς σε πιο βαθειά ύφεση. Γνωρίζουν πολύ καλά οτι κεφάλαια για αυξήσεις κεφαλαίου στις τράπεζες δεν υπάρχουν και οτι τελικά θα οδηγηθούν στο ταμείο ενίσχυσης και στην κρατικοποίηση.



Εφόσον λοιπόν τα γνωρίζουν όλα αυτά, γιατί μας έβαλαν να υπογράψουμε αυτά τα ουτοπικά συμβόλαια; Πρώτον διότι κάτι πρέπει να πούν οτι κάνουν για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους. Δεύτερον διότι αυτό το εργαλείο και μόνο έχουν προκειμένου να αποφύγουν το «πιστωτικό γεγονός» δηλαδή το haircut και την πληρωμή των ασφαλίστρων (cds). Τρίτον διότι θεωρούν οτι αυτοί οι ανέφικτοι στόχοι σε κάθε περίπτωση δείχνουν τη σωστή κατεύθυνση για την ελληνική οικονομία.


Και εμείς γιατί υπογράψαμε αυτούς τους ανέφικτους στόχους; Πρώτον για να πάρουμε τα λεφτά της πέμπτης και των επόμενων δόσεων. Δεύτερον διότι εμείς δεν καθορίζουμε τι θα υπογραφεί, απλώς το συμφωνούμε εφόσον θέλουμε να μείνουμε στην “παρέα” του δυτικού κόσμου. Τρίτον διότι δεν μας παίρνει να φύγουμε απο την παρέα. Και όσοι πιστεύουν οτι με τους Κινέζους ή τους Άραβες θα μπορούσαμε να κάνουμε δουλειά και να στηριχτούμε πάνω τους για να αποφύγουμε τις δεσμεύσεις της τρόικας, κάνουν λάθος. Αν επιχειρούσαμε να το κάνουμε αυτό, θα αρκούσε ενα τηλεφώνημα της Μέρκελ ή του Ομπάμα στον κινέζο Πρόεδρο για να χαλάσει η μεταξύ μας συνεργασία. Όπως και να το κάνουμε και οι κινέζοι πιο πολύ μετράνε τη σχέση τους με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ παρά με την Ελλάδα.


Με λίγα λόγια λοιπόν δεσμευτήκαμε και εμείς και η τρόικα σε μια ανέφικτη συμφωνία γνωρίζοντας και εμείς και εκείνοι οτι η συμφωνία είναι ανέφικτη.


Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις;
Είναι κάτι σαν τους όρκους αιώνιας αγάπης μεταξύ των ερωτευμένων, σαν τους όρκους του γάμου. Προσπαθούμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση ακόμη και αν γνωρίζουμε οτι αυτά είναι ουτοπικά λόγια. Πρέπει δηλαδή αντί να μεμψιμοιρούμε για το ανέφικτο της συμφωνίας, να προσπαθήσουμε να την υλοποιήσουμε σε ενα βαθμό. Πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάποιες αποκρατικοποιήσεις έστω και αν μαζέψουμε 500 εκατομμύρια αντί για 5 δις μέχρι το τέλος του χρόνου. Πρέπει να προσπαθήσουμε να μαζέψουμε έστω 1 δις απο φόρους αντί για 6. Πρέπει να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε κάποια κλειστά επαγγέλματα, να κόψουμε κάποιες δαπάνες, να μπούν στην επαγγελματική εφεδρεία κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι – πολλοί απο τους οποίους ουσιαστικά σε μόνιμη εφεδρεία είναι – να κλείσουν κάποιοι άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση αλλά και η τρόικα να πούν στο τέλος του έτους οτι «γίνεται μεγάλη προσπάθεια και η Ελλάδα κινείται στη σωστή κατεύθυνση».


Και ας πούμε οτι γίνεται αυτό, τι θα κερδίσουμε αφού η λύση δεν θα έχει βρεθεί;


Θα κερδίσουμε χρόνο και εμείς και η Ευρώπη μέχρις ότου καταλήξει στην μοναδική λύση που υπήρχε απο την αρχή της κρίσης: Σε μια ευρωπαική λύση και οχι ελληνική, που περιλαμβάνει την έκδοση ευρωομολόγου μέσω του οποίου θα χρηματοδοτούνται οι αδύναμες χώρες, την επαναγορά ομολόγων μας απο τη δευτερογενή αγορά, την περαιτέρω επιμήκυνση του συνολικού μας χρέους και τη μείωση του επιτοκίου δανεισμού μας και αν όλα αυτά δεν φτάνουν στο κούρεμα του χρέους όλων των ευρωπαικών χωρών και οχι μόνο της Ελλάδας.
Διότι τελικά οτι και αν γίνει, εκεί θα καταλήξει η υπόθεση.
Γ.Nικολόπουλος