Υπό προθεσμία..

Για είκοσι μήνες, η χώρα ζει και κινείται διαρκώς υπό προθεσμία.
Κάθε βήμα έχει συγκεκριμένα όρια που αμφισβητούνται την επομένη της οριοθέτησης και κάθε φορά μοιάζει σαν να ξεκινάμε από την αρχή, αλλά με αθροιζόμενο το βάρος του παρελθόντος να μας καταδιώκει..

Οι θυσίες και οι περιορισμοί μοιάζει να μην έχουν τέλος και η αβεβαιότητα κυριαρχεί στην οικονομία και την κοινωνία. Κάθε μέρα οι πολίτες αγωνιούν για την επόμενη «βόμβα» που θα σκάσει στο κεφάλι τους, χωρίς να βλέπουν πότε και πώς θα τελειώσει το... μαρτύριο. Η κατάσταση μοιάζει με πολιορκία που συνεχώς σφίγγει, και τα αποθέματα τελειώνουν από μέρα σε μέρα.

Η απειλή μιας ηρωικής εξόδου που θα παρασύρει εχθρούς τε και φίλους στην άβυσσο, ευτυχώς φαίνεται πως δεν αποτελεί επιλογή και απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από την ηγεσία της χώρας, που όμως και αυτή δείχνει να έχει αγγίξει τα όριά της. Η αντιπολίτευση,επιμένει να πολιτεύεται με ένα ιδιότυπο λαϊκισμό, χαϊδεύοντας αφτιά την ώρα που τρίζει το οικοδόμημα.


Μέσα σε αυτό το σκηνικό τρόμου και ενώ η χώρα έχει κάνει σχεδόν τα πάντα για να τιθασεύσει το θηρίο, οι προοπτικές δεν γεννούν αισιοδοξία. Αντιθέτως, η αναβλητικότητα και η ατολμία των εταίρων και δανειστών μας πυροδοτούν γενικότερη ανάφλεξη με απρόβλεπτες συνέπειες για το ευρωπαϊκό σύστημα αξιών που, αντί να κάνει βήματα ολοκλήρωσης, παρουσιάζει απίστευτα πισωγυρίσματα.

Αν μέσα σε αυτό το χάος υπάρχει μια κάποια ελπίδα, αυτή μπορεί να αναζητηθεί εν τέλει στην πίεση που δέχεται η Ευρωζώνη στο σύνολό της και την ευθεία απειλή για ντόμινο με επόμενο υποψήφιο θύμα την Ιταλία.
Ισως αυτή η πραγματικότητα λειτουργήσει ως «καμπανάκι αφύπνισης» της ευρωπαϊκής ηγεσίας, η οποία έχει μετατρέψει τη δική της αδυναμία σε κρίση της Ευρώπης και των θεσμών της.
Η ασφυκτική πίεση των αγορών ενδεχομένως να αναγκάσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να λάβουν σοβαρές και, κυρίως, οριστικές αποφάσεις για απάντηση στη συνολική κρίση χρέους που -έλεος πια- δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα..