Μετά τις αυθόρμητες συγκεντρώσεις των πρώτων ημερών οι εναπομείναντες "αγανακτισμένοι" στην Πλατεία Συντάγματος και πέριξ του Λ.Πύργου(όσοι δηλαδή δεν διασκορπίστηκαν στις γειτονιές και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους για το θεάρεστο έργο των προπηλακισμών), συνεχίζουν τις διαλέξεις με εκθέσεις ιδεών επιπέδου ..δημοτικού.Μιλάνε για το δημόσιο καλό, έχοντας καταλάβει το δημόσιο χώρο με τσαντίρια...
Την ίδια ώρα έχουμε μία πολιτεία που κοιτάει σχεδόν αμέριμνη και απαντά στον εξευτελισμό της (όταν απαντά) με φοβισμένα μισόλογα.
Όταν, στις πρώτες ημέρες του κινήματος των Αγανακτισμένων, στήθηκαν κρεμάλες έξω από τη Βουλή, όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης χτυπούσαν παλαμάκια. Όταν οι συγκεντρωμένοι στην Πλατεία Συντάγματος, μούτζωναν και καθύβριζαν το... πολίτευμα και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των πολιτών, τα μίντια τους αποθέωναν (οι ρεπόρτερ των καναλιών δεν μετέδιδαν την είδηση, αλλά τη συγκίνησή τους για τον άσπιλο, άμωμο και αμίαντο λαό και τα αγνά συνθήματά του).
Όταν έπεσαν τα πρώτα γιαούρτια, τα μίντια άρχισαν να μαζεύονται. Όμως ήταν ήδη αργά. Ο πολιτικός λόγος της βίας είχε ήδη νομιμοποιηθεί. Σύντομα, ακολούθησαν οι φάπες, οι επικηρύξεις, οι απαγορεύσεις σε βουλευτές να επισκεφθούν τις πατρίδες τους. Σε λίγο, θα έχουμε και τους πρώτους λιθοβολισμούς, ίσως και τα πρώτα θύματα. Ιδού λοιπόν το τέρας που δημιουργήσατε...
Όποιοι δε εξ ημών διαχωρίσαμε εξαρχής τη θέση μας από αυτή τη συνάντηση της κινηματικής ακροδεξιάς και της κινηματικής ακροαριστεράς στην Πλατεία Συντάγματος, δεχθήκαμε απειλές, βρισίδια και απαξιωτικά σχόλια. Οι υμνητές του Κινήματος επικράτησαν στον δημόσιο λόγο.
Και ορίστε σήμερα τα αποτελέσματα:
οι μισοί Έλληνες τάσσονται υπέρ της επίλυσης των διαφορών τους με τους πολιτικούς, όχι διά της ψήφου και των θεσμοθετημένων διαδικασιών της δημοκρατικής πολιτείας, αλλά διά του ξύλου (και ακόμη χειρότερα). Και ποιος ξέρει τι άλλο έχουμε να δούμε ακόμη. Η απόσταση που μας χωρίζει από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης μικραίνει συνεχώς.
Στο μεταξύ, οι εναπομείναντες στην Πλατεία Συντάγματος και πέριξ του Λ.Πύργου(όσοι δηλαδή δεν διασκορπίστηκαν στις γειτονιές και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους για το θεάρεστο έργο των προπηλακισμών), συνεχίζουν τις διαλέξεις με εκθέσεις ιδεών επιπέδου δημοτικού. Μιλάνε για το δημόσιο καλό, έχοντας καταλάβει το δημόσιο χώρο με τσαντίρια. Το κέντρο μίας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας έχει καταντήσει ρυπαρό παζάρι. Τριακόσια άτομα (αν είναι τόσα) παρακωλύουν κάθε βράδυ την κυκλοφορία στον βασικό οδικό άξονα της Αθήνας (από Αμαλίας σε Πανεπιστημίου) ενώ αποτελούν μια άσχημη παρένθεση σε όσους ξένους τουρίστες και Έλληνες επιχειρούν να κυκλοφορήσουν στην πλατεία του Λ.Πύργου. Θύματα της βίας αυτή τη φορά όμως είναι, όχι οι πολιτικοί, αλλά οι πολίτες, από τους οποίους στερούν το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης. Και μέσα σε όλα αυτά, έχουμε μία πολιτεία που κοιτάει σχεδόν αμέριμνη και απαντά στον εξευτελισμό της (όταν απαντά) με φοβισμένα μισόλογα.
Για να μην παρεξηγηθώ:
οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που τρέφουν την αγανάκτηση είναι απολύτως υπαρκτές.
Όλοι, λίγο-πολύ αγανακτισμένοι είμαστε.
Η κριτική μου δεν αφορά τους αγανακτισμένους γενικώς, αλλά τους συγκεκριμένους Αγανακτισμένους.
Τα παιδιά του κινήματος του «Δεν πληρώνω» και της Πλατείας. Διότι ας μην ξεχνάμε, και η Νύχτα των Κρυστάλλων, στη Ναζιστική Γερμανία, προϊόν της λαϊκής αγανάκτησης ήταν, ενώ και ο Χίτλερ εξελέγη, δεν κατέλαβε την εξουσία με τη βία. Όσοι αποθεώνουν λοιπόν κάθε λαϊκό αίτημα, ας προσέχουν τι εύχονται. Γιατί μπορεί να τους συμβεί.
Το τελευταίο ισχύει ιδίως για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο οποίος φυσικά ούτε ελέγχει, ούτε έχει τις υποδομές να ελέγξει το κίνημα. Με τις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ όμως, προσπαθεί να το καπελώσει. Να του προσφέρει πολιτική κάλυψη.
Αγνοώντας ίσως ότι κάτω από το παλτό που άπλωσε, ζεσταίνεται ένα παγωμένο φίδι...
Σ/Α
N.Mαλεβίτης
