Τι ήταν αυτό που τελικά μέτρησε περισσότερο απ' όλα και οδήγησε την περασμένη Πέμπτη στην απόφαση της Ευρωζώνης για την παροχή και δεύτερου πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα;
Το ενδεχόμενο της κατάρρευσης της οικονομίας της που διαφαινόταν εδώ και καιρό, αλλά ελάχιστα έδειχνε να ενδιαφέρει, ή η προοπτική να σκάσει η ισπανική και κατόπιν η ιταλική φούσκα, οι οποίες από κάποια στιγμή κι έπειτα άρχισαν να δείχνουν σημάδια ανησυχητικής διόγκωσης;
Προσέξτε: Βερολίνο και Παρίσι κινητοποιήθηκαν πραγματικά μόνο όταν... από κάποια στιγμή κι έπειτα το spread του 10ετούς ιταλικού ομολόγου «φλέρταρε» με τα επίπεδα των 300 μονάδων βάσης, προκαλώντας ρίγη στις αγορές και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Γιατί όταν μιλάμε για ιταλική οικονομία, αναφερόμαστε, μεταξύ άλλων, σε χώρα-μέλος του κλαμπ των 8 ισχυρότερων οικονομιών παγκοσμίως. Ούτε καν των 25 μεγαλύτερων, όπως η ισπανική. Οπερ σημαίνει ότι αν ο μη γένοιτο η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι αναγκαζόταν να προστρέξει στη βοήθεια του ευρωπαϊκού μηχανισμού διάσωσης, προσωρινού ή μόνιμου, δεν θα έφτανε ούτε ένα τρισεκατομμύριο ευρώ για να σωθεί.
Θέλετε μέτρο σύγκρισης; Υπολογίζεται ότι η διάσωση της ισπανικής οικονομίας θα στοίχιζε στην Ευρωζώνη το ποσό των περίπου 750 δισ. ευρώ. Οσα δηλαδή απαιτούνται αθροιστικά για τη σωτηρία της ελληνικής, της ιρλανδικής και της πορτογαλικής οικονομίας μαζί, συν κάτι «ψιλά». Ωστόσο, από εδώ και στο εξής, μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι το Βερολίνο αντιλήφθηκε (προφανώς μετά και την τελευταία τηλεφωνική επικοινωνία της κ. Αγκελα Μέρκελ με τον κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι) ότι η κατάσταση κινδυνεύει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και ότι αν συμβεί αυτό, μετά, πολύ δύσκολα θα μαζευτεί.
Γιατί, αν για τα επιπλέον 60 δισ. ευρώ του δεύτερου πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα (αυτό είναι στην πραγματικότητα το «φρέσκο» ποσό που θα συνεισφέρουν οι εταίροι-πιστωτές μας, πλην του ιδιωτικού τομέα, που θα «βάλει» άλλα περίπου 50 δισ., τα υπόλοιπα δηλαδή 49 δισ. ευρώ που λείπουν για να συγκεντρωθεί ο «μαγικός» αριθμός 109 δισ., θα καλυφθούν από τα ανείσπρακτα του πρώτου πακέτου) χρειάστηκε τόση και τέτοια διαβούλευση, που λίγο έλειψε να οδηγηθεί σε ναυάγιο, τι θα γινόταν αν στο τραπέζι των συζητήσεων έπεφταν ποσά του τύπου 750 δισ. και βάλε;
Κανείς δεν θέλει να σκεφτεί, γιατί εύκολα μπορεί να φανταστεί. Και κάπως έτσι, το τελευταίο 10ήμερο, αφότου άρχισε να κυοφορείται το ιταλικό και το ισπανικό ζήτημα, η Ευρωζώνη -θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος- αποφάσισε να παρέμβει κατά τρόπο καταλυτικό και να δώσει λύση στο ελληνικό. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Τα spreads διόρθωσαν, τα CDS επίσης, ωστόσο ποιος είναι σε θέση να διαβεβαιώσει με σιγουριά ότι το ευρωπαϊκό πρόβλημα λύθηκε οριστικά;
Γ/Μαντελας
kathimerini.gr
