Εαν η Μέρκελ δεχόταν να δοθεί η εγγύηση της Ευρωπαικής Ένωσης στα ομόλογα που εκδίδουν όλες οι ευρωπαικές χώρες (το Ευρωομόλογο ή το τύπωμα χρήματος απο την ΕΚΤ εντάσσονται σε αυτή τη λύση), η κρίση του ευρωπαικού χρέους θα τελείωνε άμεσα.
..Και λέω η Μέρκελ διότι όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες ή δέχονται με χαρά αυτή την εγγύηση (την επιδιώκουν μάλιστα) ή... είναι δορυφόροι της Γερμανίας, οπότε θα συμφωνούσαν αμέσως.
Η εγγύηση αυτή θα διασφάλιζε στους πιστωτές οτι τα ομόλογα τους θα πληρωθούν όταν λήξουν, συνεπώς ο κίνδυνος πτώχευσης θα εξαφανιζόταν και η χρηματοδότηση της Ευρώπης θα συνεχιζόταν κανονικά και μάλιστα με χαμηλά επιτόκια. Βεβαίως αυτό θα σήμαινε οτι με την ανακοίνωση θα έπιαναν τα κομπιουτεράκια τους οι ντήλερς των επενδυτικών τραπεζών, θα έτρεχαν τα προγράμματα τους και θα έβγαζαν μια νέα αποτίμηση του Ευρώ το οποίο θα υποτιμάτο φερειπείν κατά 20%. Και αυτό όμως θα διευκόλυνε τις ευρωπαικές οικονομίες οι οποίες θα γίνονταν πιο ανταγωνιστικές και θα επιταχυνόταν ο ρυθμός ανάπτυξης της ευρωπαικής οικονομίας.
Γιατί δεν έχει ήδη γίνει αυτό; Διότι θα επέφερε μια πολύ μικρή αύξηση του κόστους δανεισμού της Γερμανίας και διότι θα αύξανε το κόστος των ισχυρών οικονομιών σε περίπτωση που καλούντο να πληρώσουν τα ομόλογα των υπερχρεωμένων χωρών που έληγαν, εφόσον βέβαια οι υπερχρεωμένες χώρες δεν είχαν τη δυνατότητα να τα πληρώσουν. Για να αποφευχθεί αυτή η πιθανότητα, θα έπρεπε παράλληλα η Ευρώπη να δημιουργούσε ενα κεντρικό Ευρωπαικό Υπουργείο Οικονομικών το οποίο θα καθόριζε τις δημόσιες δαπάνες σε κάθε χώρα και θα ήλεγχε την εφαρμογή των εθνικών προυπολογισμών. Κάτι δηλαδή σαν αυτό που κάνει τώρα η τρόικα στην Ελλάδα. Αυτο θα ενίσχυε σημαντικά τη θέση της Γερμανίας ώς ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης.
Γιατί λοιπον δεν προχωράει η κυρία Μέρκελ σε αυτό το σχέδιο; Προφανώς διότι θεωρεί οτι είναι δύσκολο οι λαοί να αποδεχθούν μνημόνια σαν αυτό που επεβλήθει στην Ελλάδα και οι Γερμανοί ψηφοφόροι να αξιολογήσουν θετικά πολιτικά την κίνηση αυτή.
Όμως στην πραγματικότητα, αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο – μετά το Ευρώ – βήμα των ευρωπαικών χωρών προς την ολοκλήρωαη της Ενωμένης Ευρώπης. ‘Ενα βήμα που για να γίνει απαιτεί συντονισμό των ηγετών και υψηλό επίπεδο ηγεσίας. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα απο τα δυο. Οι ευρωπαίοι ηγέτες ούτε το πολιτικό ανάστημα διαθέτουν για να πετύχουν τέτοιες σημαντικές συμφωνίες, ούτε να συντονιστούν καταφέρνουν.
Σε καμία περίπτωση το πρόβλημα της Ευρώπης (ούτε αυτό των ΗΠΑ) είναι λογιστικά. Ούτε καν οικονομικά. Είναι προβλήματα πολιτικά, σχετίζονται με την ισχύ των ηγετών έναντι των συμφερόντων και η ισχύς αυτή είναι σχεδόν μηδενική αυτή τη στιγμή.
Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής αδυναμίας, είναι η παγκόσμια χρηματιστηριακή κρίση η οποία μεν ξεκινάει απο τους επενδυτές καταλήγει όμως στους εργαζόμενους, αφού το γκρέμισμα των χρηματιστηρίων κάθε είδους, προκαλεί προβλήματα χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας και οδηγεί σε κλείσιμο των επιχειρήσεων, αύξηση της ανεργίας, φτώχεια και μείωση της κατανάλωσης και κατά συνέπεια του ρυθμού ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν λοιπόν δεν δούμε κάποια κινητικότητα απο πλευράς των παγκόσμιων ηγετών (που είναι σήμερα τρείς: ο Ομπάμα, η Μέρκελ και ο πρόεδρος της Κίνας Χου Τζιντάο), αν αυτοί οι τρείς δεν κάτσουν σε ενα τραπέζι για να συναποφασίσουν προς τα πού θα πάνε τον κόσμο, οι «δυνάμεις της αγοράς» λειτουργώντας με οδηγό τον πανικό θα διαλύσουν πρώτα τα χρηματιστήρια και μετά την πραγματική οικονομία, αναζητώντας ενα νέο επίπεδο ισορροπίας το οποίο βρίσκεται δυστυχώς πολύ χαμηλά. Τόσο χαμηλά που το βιοτικό μας επίπεδο θα κατρακυλήσει πολλές δεκαετίες πίσω και η κοινωνική συνοχή θα έχει γίνει σμπαράλια απο τις αντιδράσεις των αγανακτισμένων – δικαίως- πολιτών...
Γ.Νικολοπουλος
