Το λιγότερο ανίκανοι -και μάλιστα ύποπτα ανίκανοι- θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι σημερινοί ευρωπαϊκοί φορείς διαμόρφωσης οικονομικής πολιτικής.
Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την ιστορική σύνοδο κορυφής, στην οποία εγκρίθηκε νέο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα και λήφθηκαν οι σχετικές αποφάσεις για το μελλοντικό... Μηχανισμό Στήριξης Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας στην ευρωζώνη, η συμφωνία αυτή βαίνει προς επανεξέταση και μάλιστα με προτροπή της Κομισιόν. Την ίδια στιγμή η κρίση χρέους, που έστειλε στην αγκαλιά του ΔΝΤ Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία, χτυπά πια εκκωφωντικά την πόρτα της Ισπανίας και της Ιταλίας, τα φορτωμένα με τα ομόλογα των χωρών τους ευρωπαϊκά τραπεζικά ιδρύματα αγωνιούν για τη μελλοντική τους ύπαρξη, ενώ οι χρηματιστηριακοί δείκτες των ευρωπαϊκών αγορών βρίσκονται σε τροχιά διαρκούς πτώσης.
Η μονομερής πολιτική καταμερισμού του κόστους της κρίσης στον κόσμο της εργασίας, με τα δρακόντεια προγράμματα λιτότητας που τόσο εύκολα υιοθέτησαν κυβερνήσεις, Κομισιόν και ΕΚΤ σε συνεργασία με το ΔΝΤ, οδηγώντας στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του ευρωπαϊκού πληθυσμού, όχι μόνο δεν εκπληρώνει το στόχο της, δηλαδή τον κατευνασμό των αγορών και τη σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος, αλλά αντίθετα οξύνει τα προβλήματα.
Και καθώς η ευρωπαϊκή οικονομία βαδίζει ολοταχώς προς τη στασιμότητα, η φαγωμάρα φαίνεται ότι θα είναι η επόμενη πράξη του δράματος. Η άμεση άρνηση της Γερμανίας και της Ολλανδίας στην αγωνιώδη έκκληση του προέδρου της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο την περασμένη Πέμπτη για περισσότερο χρήμα στους μηχανισμούς στήριξης ήταν η πρώτη ένδειξη.
Η διαφωνία της Γερμανίας στην απόφαση της ΕΚΤ για την επανενεργοποίηση του προγράμματος επαναγοράς κρατικών ομολόγων και χορήγηση περαιτέρω ρευστότητας στις τράπεζες την ίδια ημέρα, προκειμένου να αποκλιμακωθεί η πίεση των αγορών προς την Ιταλία και την Ισπανία, η δεύτερη. Είναι προφανές ότι το περιβόητο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» κλονίζεται.
Οι φορείς που μας έφεραν ώς εδώ, οι επίτροποι, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι κεντρικοί τραπεζίτες, δείχνουν πολύ λίγοι για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αρτηριοσκληρωτικά προσκολλημένοι στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό δόγμα, υιοθετούν πολιτικές ξεπερασμένες για έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα. Φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη συνέχεια.
Μπ.Μιχ
