Επί χρόνια, τους δουλεύαμε. Επί χρόνια, παίρναμε τα λεφτά τους και λογαριασμό δεν δίναμε. Δεν θα ερχόταν κάποια στιγμή που κάποιος Ευρωπαίος θα «πάταγε πόδι» και θα έλεγε «game over»;
Επί χρόνια, τους δουλεύαμε. Επί χρόνια, παίρναμε τα λεφτά τους και λογαριασμό δεν δίναμε. Βάζαμε το χέρι στο «πακέτο» Σαντέρ τη μια φορά, Ντελόρ την επόμενη και τη μεθεπόμενη, ΚΠΣ τάδε ή δείνα, ΕΣΠΑ, ΜΟΠ, ΠΕΠ ή όπως αλλιώς ονομάζονταν τα διάφορα κοινοτικά κονδύλια που κατέληγαν στη...χώρα μας, και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Οι «εθνικοί εργολάβοι» και οι «εθνικοί προμηθευτές», κυρίως, αλλά και χιλιάδες άλλοι, συμπεριλαμβανομένων ειδικών ομάδων «ημετέρων» πάσης φύσεως και ορέξεως, αλλά και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, όπως οι αγρότες ή εν τέλει όποια τάξη ήθελαν οι εκάστοτε κυβερνώντες να προσεταιριστούν, έπαιρναν το «μερίδιό» τους χάριν της «σύγκλισης» με την Ευρώπη…
Μια Ευρώπη η οποία προφανώς μετείχε τόσο η ίδια όσο και οι επιχειρηματικοί της κολοσσοί στο «πάρτι» που στήθηκε πριν, αλλά κορυφώθηκε μετά την ένταξή μας στην ευρωζώνη.
Πόσα από αυτά τα χρήματα έπιασαν τόπο; Πόσο βοήθησαν να στηθούν αναπτυξιακές δομές στη χώρα μας, ώστε αυτή η σύγκλιση να μην αποτιμάται μόνο στο επίπεδο της κατανάλωσης αλλά και σε εκείνο της παραγωγής;
Από την ημέρα που επισήμως μπήκαμε στην ΕΟΚ, την 1η Ιανουαρίου του 1981, έως σήμερα, ποια ήταν η πορεία που ακολούθησε η βιομηχανία στη χώρα μας; Πόσα ονόματα του βιομηχανικού χώρου σβήστηκαν μονοκοντυλιά στο πέρασμα των ετών αυτών;
Αντίστοιχα, πόσο διευρύνθηκε ο δημόσιος τομέας και πόσο επεκτάθηκε στην οικονομία της χώρας, ώστε να την καταστήσει σχεδόν αμιγώς κρατικοδίαιτη;
Ακόμη όμως και την ύστατη ώρα, τη στιγμή που χτύπησε η κυβέρνηση Παπανδρέου την πόρτα της Γερμανίας, της Γαλλίας και των Βρυξελλών, προ διετίας, και τους είπε, «κυρίες και κύριοι, το πάρτι τελείωσε στην Ελλάδα», ζητώντας εκ νέου τη βοήθειά τους, πόσο διατεθειμένη φάνηκε να αρχίσει να βάζει τον τόπο σε τάξη;
Ψέματα, καθυστερήσεις, αναποτελεσματικότητα, πολιτικές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες ήταν και παραμένουν στην «ημερήσια διάταξη», αλλά από δουλειά και οργάνωση μηδέν.
Σκηνές «ροκ», με την Ελλάδα να μην ξέρει ούτε πόσα χρωστάει, ούτε πόσους απασχολεί, ούτε πόσο τους πληρώνει, ούτε πόσες εταιρίες διαθέτει ο δημόσιος τομέας ή πόσα χρωστάνε αυτές, ούτε πόσα ακίνητα κατέχει ή ποιος πληρώνει ή δεν πληρώνει φόρους σε αυτήν τη χώρα…
Και όλα αυτά ύστερα από 30 χρόνια και αμύθητα ποσά σε κοινοτικές επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις, που διοχετεύτηκαν κυρίως βάσει κριτηρίων ιδιοτέλειας, κομματικής ή αμιγώς προσωπικής, αλλά και ενός μνημονίου 110 δισ. ευρώ, που μέσα σε έναν χρόνο μετεξελίχθηκε στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, για τη διάσωση της χώρας.
Εμείς, όμως, εκεί. Στην αδράνεια και στα κόλπα της ύστατης ώρας.
Δεν θα ερχόταν κάποια στιγμή που κάποιος Ευρωπαίος θα «πάταγε πόδι» και θα έλεγε «game over», όπως έκανε ο Γιούνκερ προ διετίας, απευθυνόμενος στον Παπακωνσταντίνου;
Δεν θα ερχόταν κάποια στιγμή, δύο χρόνια μετά, που η κόρη του Λουθηρανού Πάστορα θα έλεγε «σας βαρέθηκα, είστε αδιόρθωτοι και πρέπει κάποιος να σας βάλει σε τάξη»;
Κάτι η κομμουνιστική της παιδεία, κάτι το γερμανικό της ταμπεραμέντο, κάτι όσα κουβαλάει στο κεφάλι της, αυτή βρέθηκε να το πει…
Ίσως η προσέγγιση της Μέρκελ να είναι μυωπική και να μην προσμετρά εθνικές υπερηφάνειες και ψυχές, αλλά τις αποφάσεις της για τη χώρα μας τη βοηθήσαμε και εμείς να τις πάρει.
Αν υπήρχε κάποτε ένα φως στην άκρη του τούνελ, μόνοι μας το σβήσαμε.
Ν.Γ.Δρόσος
