Ιταλία: Δανείζεται με 6,5% ...και δανείζει την Ελλάδα με 3,5%.

Η Ιταλία δανείζεται με 6,5% για να δανείζει την Ελλάδα με 3,5%. Εκεί έχει καταλήξει σήμερα η λογική των ψευδοσωτήρων που επινόησαν τον μηχανισμό για τη διάσωση του ευρώ!

Γι' αυτό οι χώρες που είναι παγιδευμένες σε αυτόν δεν...έχουν ελπίδα. Και γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο αυτή η λογική να γίνει αποδεκτή από την κοινή λογική, χωρίς αυτή να πέσει θύμα πειθαναγκασμού, εξαναγκασμού και βίας.

Η έκπτωση της λογικής οδηγεί μοιραία σε μια έκπτωση της δημοκρατίας, αφού μονάχα μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα μπορούσε να κάμψει τον κοινό νου, ώστε να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα το θεωρούσε παράλογο. Είναι πια σήμερα σε όλους φανερό πως η σωτηρία των προβληματικών χωρών του ευρώ έχει ανατεθεί στους εμπόρους των εθνών και των χρεών τους, σε εκείνους δηλαδή ακριβώς που προκάλεσαν το πρόβλημα: στη Γουόλ Στριτ, στο Σίτι του Λονδίνου και στην υπόλοιπη χρηματοπιστωτική βιομηχανία που αποκομίζει κέρδη 300% εδώ και τρεις δεκαετίες. Υπάρχει δημοκρατικός τρόπος ώστε οι λαοί των χωρών που έχουν παγιδευτεί στα γρανάζια της να ελπίζουν ότι κάποτε αυτή η βιομηχανία θα δεχτεί να τους απαλλάξει από τα χρέη τους που την κάνουν ολοένα και πιο πλούσια;

Οι ανάγκες της ευρωζώνης υπερβαίνουν τις ανάγκες της δημοκρατίας έλεγε πρόσφατα στο BBC ο βρετανός δημοσιογράφος Γκάβιν Χιούιτ, φέρνοντας για παράδειγμα τις ωμές επεμβάσεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου στα ιρλανδικά δημοψηφίσματα. Οποτε ένας λαός θέλησε να εκφράσει τη βούλησή του, όπως συνέβη στη Δανία και την Ιρλανδία, τον υποχρέωσαν να ξαναψηφίσει ώσπου να ψηφίσει «σωστά». Ομως γιατί το ευρωπαϊκό διευθυντήριο φοβάται τόσο πολύ τη δημοκρατία; Επειδή έχει πλήρη επίγνωση πως, αν ήταν στο χέρι των λαών, θα κατέρρεε αμέσως ολόκληρο το σύστημα των εκβιαστών που παγιδεύουν τις χώρες στα δίχτυα του χρέους. Η επιτυχημένη πορεία χωρών όπως η Ισλανδία, ο Ισημερινός και η Αργεντινή που αποτίναξαν αυτά τα δίχτυα δείχνει πως μπήκαν κατόπιν σε έναν καλό δρόμο. Ομως, τα συμφέροντα που έχουν επενδύσει στα χρέη των χωρών απαγορεύουν κάθε τέτοια συζήτηση. Γι' αυτό σήμερα ο χάρτης με τα δημοκρατικά δικαιώματα των λαών της Ευρώπης σκεπάζεται σιγά σιγά από γκρίζες ζώνες που σιγουρεύουν ότι οι τοκογλύφοι θα εισπράττουν τους τόκους και τα πανωτόκια τους αδιαμαρτύρητα.

Τι κρατάει τους λαούς σιωπηλούς σε αυτό το σύστημα που μοιάζει με ζούγκλα; Η υπόσχεση των κυβερνήσεων ότι μόλις περάσει ο παροξυσμός των αρπακτικών και μόλις καταλαγιάσει η κρίση θα τη μετατρέψουν σε έναν ζωολογικό κήπο στον οποίο θα ζουν αρμονικά τα αρπακτικά μαζί με τα θύματά τους. Μπορεί ένας λαός να ελπίζει με βάση την κοινή λογική πως θα μπορούσε ποτέ να ευδοκιμήσει σε αυτόν δημοκρατικά και ειρηνικά, όσο δεν καταργείται ο νόμος της ζούγκλας;