Οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν στην κοινή γνώμη είναι μεγάλες καθώς μέρος της φάνηκε αρχικά να αποδίδει στον κ. Παπαδήμο Μεσσιανικές ιδιότητες, περιμένοντας ότι θα μας λύσει όλα μας τα προβλήματα.
Είναι και αυτό ένα δείγμα υπανάπτυξης της δημοκρατίας μας.
Η αντικατάσταση δύο εκλεγμένων πρωθυπουργών από τεχνοκράτες στην Ελλάδα και στην Ιταλία, αντίστοιχα, προκάλεσε πολλά σχόλια, θετικά και αρνητικά, στο διεθνή, αλλά και στον... ελληνικό, τύπο. Πολλοί κάνουν ήδη λόγο για «Τεχνοκρατία» και αναστολή της Δημοκρατίας, ενώ στην Ελλάδα αμφισβητείται από την πρώτη στιγμή η νομιμοποίηση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, στην οποία θα αναφερθώ σήμερα, οι αιτιάσεις περί Τεχνοκρατίας είναι υπερβολικές. Πράγματι, ο κ. Παπαδήμος δεν είναι εκλεγμένος πρωθυπουργός. Αλλά για να εκλεγεί κάποιος πρωθυπουργός, πρέπει να είναι επικεφαλής κάποιου κόμματος. Έτσι λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία (οι ίδιοι που την αμφισβητούσαν, τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την δήθεν υπονόμευσή της). Όμως, ο κ. Παπαδήμος εξελέγη από τη Βουλή στη συγκεκριμένη θέση όχι ως εκπρόσωπος κάποιου κόμματος, αλλά ως ένα πρόσωπο πάνω στο οποίο θα συμφωνούσαν τα κόμματα, διότι, ως γνωστόν, η διακομματική συναίνεση ετέθη ως προαπαιτούμενο για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας και την παραμονή της στην ευρωζώνη. Υπό μία έννοια δηλαδή, ο κ. Παπαδήμος είναι εκπρόσωπος και των τριών κομμάτων που τον στηρίζουν (έστω και αν χάλασε τη σούπα στους κυρίους Σαμαρά και Παπανδρέου) και απολαμβάνει της δεδηλωμένης στήριξης των 5/6 του ελληνικού κοινοβουλίου, αλλά και της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Για έναν άνθρωπο που κλήθηκε να αναλάβει τα ηνία της χώρας για κάτι λιγότερο από 100 ημέρες, δεν είναι και άσχημα, από πλευράς νομιμοποίησης.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι η συναίνεση στο πρόσωπο του κ. Παπαδήμου για «την υλοποίηση των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου και των οικονομικών πολιτικών που τις συνοδεύουν», ήταν μόνο το πρώτο βήμα για την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Εκκρεμεί ακόμη η υπογραφή του κ. Σαμαρά ότι αυτές οι οικονομικές πολιτικές θα συνεχίζουν να εφαρμόζονται και μετά τις εκλογές, τις οποίες πιθανότατα θα κερδίσει. Το αν θα υπογράψει ο κ. Σαμαράς είναι μία αμιγώς πολιτική απόφαση, όχι τεχνοκρατική.
Επίσης, αδυνατώ να καταλάβω τι εννοούν ορισμένοι με τον όρο «τεχνοκράτης». Μήπως σημαίνει ότι οποιοσδήποτε έχει βγάλει ένα μεροκάματο στη ζωή του, εκτός πολιτικής, θα πρέπει να αποκλείεται από το δικαίωμα της άσκησης πολιτικής; Μήπως θέλουμε να μας κυβερνούν μόνο τα παιδιά του κομματικού σωλήνα; Αλήθεια, πόσα ένσημα έχει στο ΙΚΑ ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Σαμαράς, ο κ. Χατζηδάκης και τόσες δεκάδες ακόμη βουλευτές; Είναι μειονέκτημα να μην είναι κανείς σαν κι αυτούς;
Αυτό που με ανησυχεί λοιπόν δεν είναι ότι ο κ. Παπαδήμος θα διεκδικήσει τον τίτλο του Πλατωνικού φιλόσοφου-βασιλέα και θα ζητήσει να παραμείνει στη θέση του επ’ αόριστον, καταργώντας το δημοκρατικό πολίτευμα. Άλλα φαινόμενα είναι πολύ πιο ανησυχητικά. Το πρώτο είναι οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν στην κοινή γνώμη, μέρος της οποίας φάνηκε αρχικά να αποδίδει στον κ. Παπαδήμο Μεσσιανικές ιδιότητες, περιμένοντας ότι θα μας λύσει όλα μας τα προβλήματα. Είναι και αυτό ένα δείγμα υπανάπτυξης της δημοκρατίας μας. Αυτό που μπορεί να κάνει ο κ. Παπαδήμος είναι να προσωποποιήσει την αποφασιστικότητα της χώρας να παραμείνει στο ευρώ. Αυτό φυσικά δεν είναι λίγο, αλλά μόνος του δεν μπορεί να το κάνει, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος.
Το δεύτερο ανησυχητικό στοιχείο είναι η συνειδητή προσπάθεια των δύο μεγάλων κομμάτων να αποποιηθούν των ευθυνών τους. Να μας πείσουν δηλαδή ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι τεχνικής φύσεως και κάλεσαν έναν ειδικό να μας τα λύσει. Όμως, τα προβλήματά μας είναι πολιτικά και οικονομικά. Και οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν απαιτούν τη χάραξη συγκεκριμένων οικονομικών πολιτικών.
Ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι: δεν μπορούμε να αποφύγουμε το δίλημμα, κρυβόμενοι πίσω από το δάχτυλο του νέου πρωθυπουργού.
Το μόνο που θα καταφέρουμε έτσι θα είναι να τον εκθέσουμε και να γελοιοποιηθούμε....
Ν.Μαλεβίτης
