Παρά τη ραγδαία αύξηση του πλούτου στα τελευταία 40 χρόνια, η ανθρωπότητα δεν είναι πιο ευτυχισμένη σήμερα. Η κατάθλιψη, το άγχος, οι κρίσεις πανικού και οι ψυχικές ασθένειες αυξάνουν με ταχύτατους ρυθμούς.
Διόλου τυχαία η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας προβλέπει ότι ώς το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη πιο κοινή ασθένεια στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης.
Αιτία, όπως..αρκετοί επιστήμονες πιστεύουν, είναι η απάνθρωπη μορφή του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού γίγνεσθαι στις τελευταίες δεκαετίες και, βέβαια, η σημερινή κρίση. Από τα όσα διαδραματίστηκαν στα τελευταία 3 χρόνια, είναι προφανές ότι οι οικονομικές ελίτ -οι 147 πολυεθνικές που ελέγχουν το 80% των λειτουργικών εσόδων στον πλανήτη, μερικές οικογένειες τραπεζιτών ή το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού- δεν επιθυμούν την εκτόνωση της κρίσης.
Δεν επιθυμούν να βάλουν τέλος στις επί δεκαετίες υπερβολές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που μας οδήγησαν ώς εδώ, δεν θέλουν έλεγχο στην οικονομία της αγοράς, αρνούνται τη μοναδική λύση που θα μπορούσε να επαναφέρει την ισορροπία στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα: μια σεισάχθεια χρεών, μια -έστω και στο ελάχιστο- δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου. Κινήσεις που ενδεχομένως να αποφόρτιζαν τις κλιμακούμενες εντάσεις στην κοινωνία.
Υιοθετούν αντίθετα όλο και πιο αυταρχικές και συγκεντρωτικές μεθόδους διακυβέρνησης, εξαθλιώνουν οικονομικά τον παραδοσιακό τους σύμμαχο -τη μεσαία τάξη-, οδηγούν την κοινωνία προς έναν ανεξέλεγκτο θυμό, στη ρήξη, στη σύγκρουση. Επιλογή που υιοθετήθηκε και στη διάρκεια της Μεγάλης Υφεσης -στη δεκαετία του '30, τροφοδοτώντας την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στη Γερμανία και οδηγώντας στον όλεθρο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ανθρωπότητα, και μαζί της ο ταλαιπωρημένος πλανήτης, δεν έχουν όμως τα περιθώρια μιας ανάλογης καταστροφής. Η συνειδητοποίηση ότι το επικεντρωμένο στη δημιουργία κερδών παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα είναι πλέον αναποτελεσματικό για τη βιωσιμότητα της ανθρωπότητας και του πλανήτη καθίσταται πλέον επιτακτική.
Ο προσανατολισμός του οικονομικού γίγνεσθαι στις ανάγκες των ανθρώπων προβάλλει αναγκαία. Τηρουμένων των συγκυριών, η δράση προς μια τέτοια κατεύθυνση περνάει αναγκαστικά στην παρούσα φάση από το μικρό. Από τις κοινότητες, από τις ομάδες ανθρώπων που αυτοοργανώνονται, λειτουργούν δημοκρατικά, οικονομούν συλλογικά και ισότιμα...
Για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα, να μπει οριστικά η ταφόπλακα στην κατάθλιψη και τους πολέμους τους.
Διόλου τυχαία η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας προβλέπει ότι ώς το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη πιο κοινή ασθένεια στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης.
Αιτία, όπως..αρκετοί επιστήμονες πιστεύουν, είναι η απάνθρωπη μορφή του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού γίγνεσθαι στις τελευταίες δεκαετίες και, βέβαια, η σημερινή κρίση. Από τα όσα διαδραματίστηκαν στα τελευταία 3 χρόνια, είναι προφανές ότι οι οικονομικές ελίτ -οι 147 πολυεθνικές που ελέγχουν το 80% των λειτουργικών εσόδων στον πλανήτη, μερικές οικογένειες τραπεζιτών ή το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού- δεν επιθυμούν την εκτόνωση της κρίσης.
Δεν επιθυμούν να βάλουν τέλος στις επί δεκαετίες υπερβολές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που μας οδήγησαν ώς εδώ, δεν θέλουν έλεγχο στην οικονομία της αγοράς, αρνούνται τη μοναδική λύση που θα μπορούσε να επαναφέρει την ισορροπία στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα: μια σεισάχθεια χρεών, μια -έστω και στο ελάχιστο- δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου. Κινήσεις που ενδεχομένως να αποφόρτιζαν τις κλιμακούμενες εντάσεις στην κοινωνία.
Υιοθετούν αντίθετα όλο και πιο αυταρχικές και συγκεντρωτικές μεθόδους διακυβέρνησης, εξαθλιώνουν οικονομικά τον παραδοσιακό τους σύμμαχο -τη μεσαία τάξη-, οδηγούν την κοινωνία προς έναν ανεξέλεγκτο θυμό, στη ρήξη, στη σύγκρουση. Επιλογή που υιοθετήθηκε και στη διάρκεια της Μεγάλης Υφεσης -στη δεκαετία του '30, τροφοδοτώντας την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στη Γερμανία και οδηγώντας στον όλεθρο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ανθρωπότητα, και μαζί της ο ταλαιπωρημένος πλανήτης, δεν έχουν όμως τα περιθώρια μιας ανάλογης καταστροφής. Η συνειδητοποίηση ότι το επικεντρωμένο στη δημιουργία κερδών παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα είναι πλέον αναποτελεσματικό για τη βιωσιμότητα της ανθρωπότητας και του πλανήτη καθίσταται πλέον επιτακτική.
Ο προσανατολισμός του οικονομικού γίγνεσθαι στις ανάγκες των ανθρώπων προβάλλει αναγκαία. Τηρουμένων των συγκυριών, η δράση προς μια τέτοια κατεύθυνση περνάει αναγκαστικά στην παρούσα φάση από το μικρό. Από τις κοινότητες, από τις ομάδες ανθρώπων που αυτοοργανώνονται, λειτουργούν δημοκρατικά, οικονομούν συλλογικά και ισότιμα...
Για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα, να μπει οριστικά η ταφόπλακα στην κατάθλιψη και τους πολέμους τους.
