«Χωρίς το κοινό νόμισμα δεν θα ήταν ανταγωνιστική»
Οι τριγμοί στα (γερμανικά) θεμέλια της Ευρώπης είναι τόσο δυνατοί που ακόμα και οι «μύθοι» που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθεί η ακολουθούμενη πολιτική καταρρέουν.
Ο...βασικός μύθος που αναπαράχθηκε στις απαρχές της κρίσης ήταν ότι ο ευρωπαϊκός Νότος και κυρίως το νοτιοανανοτολικό άκρο της Ευρώπης απαρτίζεται από τεμπέληδες οι οποίοι σπαταλούν τα χρήματα των εργασιομανών εταίρων του Βορρά.
Αυτός ο μύθος πρέπει να αποδομηθεί, διαπιστώνουν αίφνης οι Financial Times αφού πέρασαν μήνες κατά τους οποίους η ίδια εφημερίδα φρόντιζε να συντηρεί με στοιχεία και «αντικειμενικά» δημοσιεύματα αυτή ακριβώς τη… μυθολογία.
Ο αρθογράφος Σεμπάστιαν Μάλαμπι (συνεργάτης της εφημερίδας και του πρώην κεντρικού τραπεζίτη των ΗΠΑ Πολ Βόλκερ) διαπιστώνει ότι οι Γερμανοί πρέπει πλέον να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη διάσωση του κοινού νομίσματος (και του ευρωπαϊκού εποικοδομήματος) τις οποίες απέφυγαν επιμελώς μέχρι σήμερα «άλλοτε επιβάλλοντας καταστροφική λιτότητα σε πτωχευμένες οικονομίες, άλλοτε καλώντας το ΔΝΤ και άλλοτε προσπαθώντας να πετάξει το μπαλάκι στην Κίνα».
Καλεί μάλιστα ο ίδιος τους Γερμανούς να αναθεωρήσουν τη λανθασμένη αντίληψη που έχει καλλιεργηθεί, εν γένει στο Βορρά, ότι οι Νότιοι είναι αυτοί που έχουν επωφεληθεί από τη δημιουργία «της φιλανθρωπικής αναδιανεμητικής ένωσης» όπως χαρακτηρίζεται η ευρωζώνη.
«Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία αντλεί μυριάδες οφέλη από τη νομισματική ένωση» σημειώνει η εφημερίδα.Εν περιλήψει το σκεπτικό του αρθρογράφου στηρίζεται στη διαπίστωση ότι το ευρώ υπήρξε ένα νόμισμα αρκετά σκληρό για το Νότο το οποίο στέρησε με διάφορους τρόπους κεφάλαια αλλά και πόντους ανταγωνιστικότητας από την περιφέρεια μεταφέροντάς αυτά στο Βορρά και συγκεκριμένα στη Γερμανία.
Αν η Γερμανία εξακολουθούσε να έχει δικό της νόμισμα αυτό θα είχε την «τύχη» του ελβετικού φράγκου το οποίο ανατιμήθηκε τα τελευταία χρόνια. Η εξέλιξη αυτή θα στερούσε από τη Γερμανία πολύτιμη πελατεία για τα εξαγώγιμα προϊόντα της.
Επιπλέον η αντιπληθωριστική «εμμονή» της ΕΚΤ δεν ήταν και τόσο ωφέλιμη για την περιφέρεια καθώς δημιούργησε φούσκες (πχ. Ιρλανδία και Ισπανία) αλλά ταυτόχρονα ωφέλησε τη Γερμανία. «Η νομισματική πολιτική ήταν πολύ γερμανική» σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Oλα αυτά οδήγησαν σε «αιμορραγία» το Νότο συγκεντρώνοντας κεφάλαια στο σκληρό πυρήνα του ευρώ, τη Γερμανία και συρρικνώνοντας το κόστος δανεισμού για το Βερολίνο στο 2%.
«Η Γερμανία μπορεί να χρηματοδοτεί το Νότο μέσω των περιφερειακών προγραμμάτων και του μηχανισμού διάσωσης αλλά αντλεί κέρδη μέσω εμπορικών και νομισματικών διόδων» συμπεραίνουν οι Financial Times. «Και μόνο όταν οι Γερμανοί αποδεχτούν αυτή την αλήθεια θα μπορούν να ενισχύσουν τη επιθυμία διάσωσης του ευρώ» καταλήγει το άρθρο.
Ο...βασικός μύθος που αναπαράχθηκε στις απαρχές της κρίσης ήταν ότι ο ευρωπαϊκός Νότος και κυρίως το νοτιοανανοτολικό άκρο της Ευρώπης απαρτίζεται από τεμπέληδες οι οποίοι σπαταλούν τα χρήματα των εργασιομανών εταίρων του Βορρά.
Αυτός ο μύθος πρέπει να αποδομηθεί, διαπιστώνουν αίφνης οι Financial Times αφού πέρασαν μήνες κατά τους οποίους η ίδια εφημερίδα φρόντιζε να συντηρεί με στοιχεία και «αντικειμενικά» δημοσιεύματα αυτή ακριβώς τη… μυθολογία.
Ο αρθογράφος Σεμπάστιαν Μάλαμπι (συνεργάτης της εφημερίδας και του πρώην κεντρικού τραπεζίτη των ΗΠΑ Πολ Βόλκερ) διαπιστώνει ότι οι Γερμανοί πρέπει πλέον να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη διάσωση του κοινού νομίσματος (και του ευρωπαϊκού εποικοδομήματος) τις οποίες απέφυγαν επιμελώς μέχρι σήμερα «άλλοτε επιβάλλοντας καταστροφική λιτότητα σε πτωχευμένες οικονομίες, άλλοτε καλώντας το ΔΝΤ και άλλοτε προσπαθώντας να πετάξει το μπαλάκι στην Κίνα».
Καλεί μάλιστα ο ίδιος τους Γερμανούς να αναθεωρήσουν τη λανθασμένη αντίληψη που έχει καλλιεργηθεί, εν γένει στο Βορρά, ότι οι Νότιοι είναι αυτοί που έχουν επωφεληθεί από τη δημιουργία «της φιλανθρωπικής αναδιανεμητικής ένωσης» όπως χαρακτηρίζεται η ευρωζώνη.
«Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία αντλεί μυριάδες οφέλη από τη νομισματική ένωση» σημειώνει η εφημερίδα.Εν περιλήψει το σκεπτικό του αρθρογράφου στηρίζεται στη διαπίστωση ότι το ευρώ υπήρξε ένα νόμισμα αρκετά σκληρό για το Νότο το οποίο στέρησε με διάφορους τρόπους κεφάλαια αλλά και πόντους ανταγωνιστικότητας από την περιφέρεια μεταφέροντάς αυτά στο Βορρά και συγκεκριμένα στη Γερμανία.
Αν η Γερμανία εξακολουθούσε να έχει δικό της νόμισμα αυτό θα είχε την «τύχη» του ελβετικού φράγκου το οποίο ανατιμήθηκε τα τελευταία χρόνια. Η εξέλιξη αυτή θα στερούσε από τη Γερμανία πολύτιμη πελατεία για τα εξαγώγιμα προϊόντα της.
Επιπλέον η αντιπληθωριστική «εμμονή» της ΕΚΤ δεν ήταν και τόσο ωφέλιμη για την περιφέρεια καθώς δημιούργησε φούσκες (πχ. Ιρλανδία και Ισπανία) αλλά ταυτόχρονα ωφέλησε τη Γερμανία. «Η νομισματική πολιτική ήταν πολύ γερμανική» σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Oλα αυτά οδήγησαν σε «αιμορραγία» το Νότο συγκεντρώνοντας κεφάλαια στο σκληρό πυρήνα του ευρώ, τη Γερμανία και συρρικνώνοντας το κόστος δανεισμού για το Βερολίνο στο 2%.
«Η Γερμανία μπορεί να χρηματοδοτεί το Νότο μέσω των περιφερειακών προγραμμάτων και του μηχανισμού διάσωσης αλλά αντλεί κέρδη μέσω εμπορικών και νομισματικών διόδων» συμπεραίνουν οι Financial Times. «Και μόνο όταν οι Γερμανοί αποδεχτούν αυτή την αλήθεια θα μπορούν να ενισχύσουν τη επιθυμία διάσωσης του ευρώ» καταλήγει το άρθρο.
