Πως είναι δυνατόν να μπαίνει σε κίνδυνο η έκτη δόση, για την οποία ματώσαμε κυριολεκτικά, πληρώνοντας την αποτυχία του κ. Παπανδρέου να διευρύνει τη φορολογική βάση.
Και πως είναι δυνατόν να θέτουμε μόνοι μας θέμα παραμονής μας στο ευρώ, σκάβοντας το λάκκο που ετοίμαζαν οι εχθροί μας;
Το μόνο σταθερό γνώρισμα σε κάθε περίπτωση λαϊκιστή ηγέτη είναι η απόλυτη περιφρόνηση που τρέφει για τον λαό. Μολονότι οι λαϊκιστές αυτοσυστήνονται ως «ελέω Θεού» αποκλειστικοί εκπρόσωποι των συμφερόντων του έθνους, στην πραγματικότητα θεωρούν ότι...το πόπολο στερείται της στοιχειώδους ευφυϊας που απαιτείται, ώστε να αντιληφθεί πότε το κοροϊδεύουν κατάμουτρα.
Πιστεύουν ότι μια εξωφρενική υπόσχεση περί επίγειου παράδεισου, ένας συνδυασμός από ρουσφέτια και βολέματα ημετέρων ή μία παιδαριώδης θεωρία συνωμοσίας, αρκούν κάθε φορά – και ανάλογα με την περίσταση – για να διασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία. Ορισμένες φορές, η πεποίθηση αυτή επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα. Άλλοτε όμως, μας λένε οι αναλυτές της ρητορικής, «το λαϊκιστικό λογοπλαίσιο εξαρθρώνεται λόγω των εσωτερικών του αντιφάσεων» - κοινώς, το παραμύθι μπάζει από παντού και δεν μπορεί να σταθεί πουθενά. Στην προκειμένη περίπτωση, τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας; Ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι εκτός από την εμπιστοσύνη των πολιτών, είχε απολέσει ουσιαστικά και την εμπιστοσύνη της Βουλής. Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος είχαν διαμηνύσει ότι, στο όνομα της αναγκαίας πολιτικής σταθερότητας, του δίνουν ψήφο ανοχής μέχρι να ολοκληρωθούν οι κρίσιμες διαβουλεύσεις για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους και στη συνέχεια αναμένουν είτε να προκηρύξει εκλογές, είτε να αποχωρήσει ανοίγοντας το δρόμο για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Όλα αυτά είχαν ειπωθεί δημοσίως από το βήμα της Βουλής και φυσικά οι βουλευτές έχουν Συνταγματική υποχρέωση να άρουν την εμπιστοσύνη τους σε μία κυβέρνηση, εφόσον θεωρούν ότι αυτή είναι επιζήμια για τη χώρα.
Καμία συνωμοσία λοιπόν.
Μετά την ολοκλήρωση των Ευρωπαϊκών ζυμώσεων λοιπόν, στις οποίες είναι αστείο να υποστηρίξει κανείς ότι έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο οι δήθεν διαπραγματευτικές ικανότητες της δικής μας πλευράς, ο κ. Παπανδρέου γνώριζε ότι οι προαναφερθείσες πολιτικές εξελίξεις είχαν πλέον δρομολογηθεί και οι επιλογές του περιορίζονταν.
Και τότε έριξε τη βόμβα του δημοψηφίσματος, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αυτή θα προκαλέσει θυελλώδεις αντιδράσεις, για λόγους που έχουν εκτεθεί και από αυτήν εδώ τη στήλη και αναλυτικότερα από εγκυρότερους εμού αρθρογράφους.
Σκοπός του ήταν να διασώσει όχι μόνο την υστεροφημία του, αλλά και τον απόλυτο προσωπικό έλεγχο που ασκεί στο κόμμα, τη διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει κληρονομικώ δικαιώματι από τον μπαμπά του.
Υπό κανονικές συνθήκες, το κόμμα αυτό όδευε για στρατηγική ήττα χωρίς επιστροφή στις επόμενες εκλογές, απέναντι σε μία ακόμη πιο ανεύθυνη από αυτό αντιπολίτευση.
Τι έκανε λοιπόν για να το διασώσει ο κ. Παπανδρέου; Υποστηρίζει ότι «εγώ ήθελα να πάω αυτή τη συμφωνία στον ελληνικό λαό, αλλά δεν με άφησαν και με ανέτρεψαν τα συμφέροντα που πλήττονται από αυτήν, δηλαδή οι τράπεζες και τα πληρωμένα παπαγαλάκια τους».
Πρόκειται φυσικά για μία παιδαριώδη θεωρία συνωμοσίας που αποδεικνύει αυτό που έλεγα στην αρχή: την περιφρόνηση που τρέφουν δηλαδή οι λαϊκιστές ηγέτες για την ευφυϊα του λαού.
Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου από την οποία πράγματι πλήττονται οι τράπεζες ο κ. Παπανδρέου δεν είχε καμία ανάμειξη. Η Μέρκελ με τον Σαρκοζί το αποφάσισαν και ο ίδιος απλώς ενημερώθηκε. Επιπλέον, ο κ. Παπανδρέου με το δημοψήφισμα του είναι αυτός που βάζει μπουρλότο στη συμφωνία και παγώνει τις διαπραγματεύσεις για την υλοποίησή της!
Και οδηγεί συν τοις άλλοις σε εξάπλωση του κλίματος αβεβαιότητας στην ευρωζώνη, θέτοντας σε κίνδυνο και το δικό μας πακέτο, ενώ δίνει επιχειρήματα σε όσους θέλουν την εκπαραθύρωση της χώρας μας από το ευρώ. Δεν είναι τυχαίο ότι την πρωτοβουλία του χειροκρότησαν όλα τα ξένα έντυπα τα οποία προπαγανδίζουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Για ποια συμφέροντα επομένως μιλάει ο κ. Παπανδρέου;
Το παραμύθι δεν πείθει πια κανέναν.
Ούτε την ίδια του την κυβέρνηση. Εξ ου και ο πρωθυπουργός κατάφερε να έλθει σε σύγκρουση με όλα τα στελέχη του που έχουν να επιδείξουν την υλοποίηση κάποιας μεταρρύθμισης (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης), ενώ βρήκε τους θερμότερους υποστηρικτές του ανάμεσα σε εκείνους που έχουν αποδεδειγμένα αποτύχει στη διαχείριση του χαρτοφυλακίου τους. Είναι φυσικό. Άτομα όπως ο κ. Παπουτσής είναι αδύνατον να επιβιώσουν εκτός «Παπανδρεϊστάν».
Στο μεταξύ, εμείς διερωτόμαστε πως είναι δυνατόν να μπαίνει σε κίνδυνο η έκτη δόση, για την οποία ματώσαμε κυριολεκτικά, πληρώνοντας την αποτυχία του κ. Παπανδρέου να διευρύνει τη φορολογική βάση. Και πως είναι δυνατόν να θέτουμε μόνοι μας θέμα παραμονής μας στο ευρώ, σκάβοντας το λάκκο που ετοίμζαν οι εχθροί μας. Και τι θα γίνει αν οι πρώτες δημοσκοπήσεις βγάζουν μπροστά το «Όχι» λόγω της οργής των πολιτών έναντιον του; Θα πάρει πίσω το δημοψήφισμα;
Οι λαϊκιστές δεν ορρωδούν προ ουδενός...
Και πως είναι δυνατόν να θέτουμε μόνοι μας θέμα παραμονής μας στο ευρώ, σκάβοντας το λάκκο που ετοίμαζαν οι εχθροί μας;
Το μόνο σταθερό γνώρισμα σε κάθε περίπτωση λαϊκιστή ηγέτη είναι η απόλυτη περιφρόνηση που τρέφει για τον λαό. Μολονότι οι λαϊκιστές αυτοσυστήνονται ως «ελέω Θεού» αποκλειστικοί εκπρόσωποι των συμφερόντων του έθνους, στην πραγματικότητα θεωρούν ότι...το πόπολο στερείται της στοιχειώδους ευφυϊας που απαιτείται, ώστε να αντιληφθεί πότε το κοροϊδεύουν κατάμουτρα.
Πιστεύουν ότι μια εξωφρενική υπόσχεση περί επίγειου παράδεισου, ένας συνδυασμός από ρουσφέτια και βολέματα ημετέρων ή μία παιδαριώδης θεωρία συνωμοσίας, αρκούν κάθε φορά – και ανάλογα με την περίσταση – για να διασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία. Ορισμένες φορές, η πεποίθηση αυτή επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα. Άλλοτε όμως, μας λένε οι αναλυτές της ρητορικής, «το λαϊκιστικό λογοπλαίσιο εξαρθρώνεται λόγω των εσωτερικών του αντιφάσεων» - κοινώς, το παραμύθι μπάζει από παντού και δεν μπορεί να σταθεί πουθενά. Στην προκειμένη περίπτωση, τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας; Ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι εκτός από την εμπιστοσύνη των πολιτών, είχε απολέσει ουσιαστικά και την εμπιστοσύνη της Βουλής. Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος είχαν διαμηνύσει ότι, στο όνομα της αναγκαίας πολιτικής σταθερότητας, του δίνουν ψήφο ανοχής μέχρι να ολοκληρωθούν οι κρίσιμες διαβουλεύσεις για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους και στη συνέχεια αναμένουν είτε να προκηρύξει εκλογές, είτε να αποχωρήσει ανοίγοντας το δρόμο για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Όλα αυτά είχαν ειπωθεί δημοσίως από το βήμα της Βουλής και φυσικά οι βουλευτές έχουν Συνταγματική υποχρέωση να άρουν την εμπιστοσύνη τους σε μία κυβέρνηση, εφόσον θεωρούν ότι αυτή είναι επιζήμια για τη χώρα.
Καμία συνωμοσία λοιπόν.
Μετά την ολοκλήρωση των Ευρωπαϊκών ζυμώσεων λοιπόν, στις οποίες είναι αστείο να υποστηρίξει κανείς ότι έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο οι δήθεν διαπραγματευτικές ικανότητες της δικής μας πλευράς, ο κ. Παπανδρέου γνώριζε ότι οι προαναφερθείσες πολιτικές εξελίξεις είχαν πλέον δρομολογηθεί και οι επιλογές του περιορίζονταν.
Και τότε έριξε τη βόμβα του δημοψηφίσματος, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αυτή θα προκαλέσει θυελλώδεις αντιδράσεις, για λόγους που έχουν εκτεθεί και από αυτήν εδώ τη στήλη και αναλυτικότερα από εγκυρότερους εμού αρθρογράφους.
Σκοπός του ήταν να διασώσει όχι μόνο την υστεροφημία του, αλλά και τον απόλυτο προσωπικό έλεγχο που ασκεί στο κόμμα, τη διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει κληρονομικώ δικαιώματι από τον μπαμπά του.
Υπό κανονικές συνθήκες, το κόμμα αυτό όδευε για στρατηγική ήττα χωρίς επιστροφή στις επόμενες εκλογές, απέναντι σε μία ακόμη πιο ανεύθυνη από αυτό αντιπολίτευση.
Τι έκανε λοιπόν για να το διασώσει ο κ. Παπανδρέου; Υποστηρίζει ότι «εγώ ήθελα να πάω αυτή τη συμφωνία στον ελληνικό λαό, αλλά δεν με άφησαν και με ανέτρεψαν τα συμφέροντα που πλήττονται από αυτήν, δηλαδή οι τράπεζες και τα πληρωμένα παπαγαλάκια τους».
Πρόκειται φυσικά για μία παιδαριώδη θεωρία συνωμοσίας που αποδεικνύει αυτό που έλεγα στην αρχή: την περιφρόνηση που τρέφουν δηλαδή οι λαϊκιστές ηγέτες για την ευφυϊα του λαού.
Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου από την οποία πράγματι πλήττονται οι τράπεζες ο κ. Παπανδρέου δεν είχε καμία ανάμειξη. Η Μέρκελ με τον Σαρκοζί το αποφάσισαν και ο ίδιος απλώς ενημερώθηκε. Επιπλέον, ο κ. Παπανδρέου με το δημοψήφισμα του είναι αυτός που βάζει μπουρλότο στη συμφωνία και παγώνει τις διαπραγματεύσεις για την υλοποίησή της!
Και οδηγεί συν τοις άλλοις σε εξάπλωση του κλίματος αβεβαιότητας στην ευρωζώνη, θέτοντας σε κίνδυνο και το δικό μας πακέτο, ενώ δίνει επιχειρήματα σε όσους θέλουν την εκπαραθύρωση της χώρας μας από το ευρώ. Δεν είναι τυχαίο ότι την πρωτοβουλία του χειροκρότησαν όλα τα ξένα έντυπα τα οποία προπαγανδίζουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Για ποια συμφέροντα επομένως μιλάει ο κ. Παπανδρέου;
Το παραμύθι δεν πείθει πια κανέναν.
Ούτε την ίδια του την κυβέρνηση. Εξ ου και ο πρωθυπουργός κατάφερε να έλθει σε σύγκρουση με όλα τα στελέχη του που έχουν να επιδείξουν την υλοποίηση κάποιας μεταρρύθμισης (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης), ενώ βρήκε τους θερμότερους υποστηρικτές του ανάμεσα σε εκείνους που έχουν αποδεδειγμένα αποτύχει στη διαχείριση του χαρτοφυλακίου τους. Είναι φυσικό. Άτομα όπως ο κ. Παπουτσής είναι αδύνατον να επιβιώσουν εκτός «Παπανδρεϊστάν».
Στο μεταξύ, εμείς διερωτόμαστε πως είναι δυνατόν να μπαίνει σε κίνδυνο η έκτη δόση, για την οποία ματώσαμε κυριολεκτικά, πληρώνοντας την αποτυχία του κ. Παπανδρέου να διευρύνει τη φορολογική βάση. Και πως είναι δυνατόν να θέτουμε μόνοι μας θέμα παραμονής μας στο ευρώ, σκάβοντας το λάκκο που ετοίμζαν οι εχθροί μας. Και τι θα γίνει αν οι πρώτες δημοσκοπήσεις βγάζουν μπροστά το «Όχι» λόγω της οργής των πολιτών έναντιον του; Θα πάρει πίσω το δημοψήφισμα;
Οι λαϊκιστές δεν ορρωδούν προ ουδενός...
