Από την πλατεία Απελευθέρωσης στο Κάιρο, στην πλατεία Θριάμβου της Μόσχας:Η αραβική Ανοιξη παίζει περίεργα παιγνίδια και εμφανίζεται, εν μέσω του Χειμώνα, για να ζεστάνει την παγωμένη ατμόσφαιρα.
..Παγωμένη από τη βία και τη νοθεία στις εκλογές και από την ασφυξία, την έλλειψη αέρα της δημοκρατίας.Οι Ρώσοι πραγματοποιόντας την μεγαλύτερη διαδήλωση της μετασοβιετικής εποχής ξεχύθηκαν -και- σήμερα κατά χιλιάδες... στους δρόμους για να διαδηλώσουν για το εκλογικό αποτέλεσμα και να απαιτήσουν κι αυτοί τη δική τους αλλαγή, εδώ και τώρα. Μόνον που ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι Μπεν Αλι που θα φύγει τρέχοντας, ούτε Μουαμάρ Καντάφι που θα πεθάνει από τα πυρά του εχθρού. Ο Πούτιν είναι ένας και μοναδικός, ή τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστεύουν οι Ρώσοι για εκείνον.
Aναντικατάστατος, τόσο πολύ που πρέπει να παραμείνει στην εξουσία για ακόμη έξι χρόνια...
Οι Ρώσοι έχουν άλλη γνώμη.
Και είναι έτοιμοι επιτέλους να ξεφύγουν από την κηδεμονία, να εξερευνήσουν καινούργιους τόπους. Το δίλημμα που ο Πούτιν έθεσε στους ψηφοφόρους ήταν απλό: 'Η εγώ, ή η οικονομική κρίση.
Οι Ρώσοι απάντησαν ευγενικά: «Όχι, ευχαριστώ».
Και τώρα, οι πάγοι λιώνουν στην πλατεία Θριάμβου κι η ζεστασιά απλώνεται από καρδιά σε καρδιά...
Ηρθε όμως πράγματι η «Ανοιξη», ή είναι απλώς αλκυονίδες μέρες;
Οι γνώμες διχάζονται.
Για τον Ντέιβιντ Χιρστ, αναλυτή της εφημερίδας The Guardian, «η σύντομη απάντηση είναι 'όχι'», η Ανοιξη δεν ήρθε στη Μόσχα.
«Υπάρχουν πολλά κοινά σημεία με την Τυνησία ή την Αίγυπτο», γράφει, «όπως μία χωρίς πολιτικά δικαιώματα αλλά καλά μορφωμένη νεολαία, τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν τον πρώτο λόγο, ένα διεφθαρμένο καθεστώς και την απουσία κάθε προοπτικής για αλλαγή».
Για τον Χιρστ, αυτό που λείπει από την πλατεία Θριάμβου είναι η ενωμένη αντιπολίτευση, με τα περισσότερα κόμματα να περιορίζονται σε εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά. «Αυτά τα κόμματα δεν είναι ακριβώς η Μουσουλμανική Αδελφότητα», γράφει, αναφερόμενος στην αιγυπτιακή οργάνωση που κέρδισε την πρώτη φάση των εκλογών.
Επιπλέον, ο Πούτιν έχει επιλογές:
Μπορεί να αποστασιοποιηθεί από το κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε και μπορεί να ανακαλέσει την υπόσχεσή του να αναθέσει στο Μεντβέντεφ την πρωθυπουργία ώστε να μπορεί ελεύθερα να τον κατηγορήσει για όλα τα δεινά της χώρας.
Εξάλλου, θυμίζει ο Χιρστ, ο Πούτιν ακόμα απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του 60% των πολιτών, έναν αριθμό που θα ζήλευαν και οι πιο δημοφιλείς ηγέτες της Δύσης και άρα «θα περάσει καιρός πριν έρθει αντιμέτωπος με έναν αντίπαλο τον οποίο πρέπει να πάρει στα σοβαρά».
Ο Κονσταντίν βον Εγκερτ, σχολιαστής στο ρωσικό ραδιοφωνικό σταθμό Kommersant, έχει άλλη γνώμη. «Είναι αυτή η αραβική Ανοιξη της Ρωσίας; Η απάντηση είναι 'ναι'», γράφει σε άρθρο του στην εφημερίδα Financial Times. Και καταγράφει τους παράγοντες που `διαβρώνουν' την ικανότητα του καθεστώτος να ανταποκριθεί σωστά στην παρούσα κρίση:
Πρώτον, παρά τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας και τη νοθεία στις εκλογές, η θέληση του λαού να «γυρίσει» το αποτέλεσμα κατέλαβε το Κρεμλίνο εξαπίνης:Ο Πούτιν δεν είχε Σχέδιο Β.
Δεύτερον, οι καθημερινοί χρήστες στο διαδίκτυο φθάνουν τα 50 εκατομμύρια, άρα αυτές ήταν οι τελευταίες εκλογές στις οποίες η κυβέρνηση μπορούσε να βασιστεί στην αποκλειστικότητά της στην κρατική τηλεόραση.
Και τρίτον, οι προεδρικές εκλογές έρχονται το Μάρτιο, κι αν ο Πούτιν συνεχίσει την ίδια πρακτική, θα υποστεί σοβαρή κρίση νομιμότητας.
Χιρστ και βον Εγκερτ συμφωνούν πάντως, ότι αυτές οι μέρες δεν είναι ανοιξιάτικες, ότι θα περάσουν τουλάχιστον κάποιοι μήνες πριν υπάρξουν αλλαγές.
Προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση...
Ελ.Μπέλλη
