Σύμφωνα με τις αρχές πάνω στις οποίες λειτουργεί το ΔΝΤ, του απαγορεύεται να δανείσει χώρες των οποίων το χρέος δεν θεωρείται διατηρήσιμο σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Αυτό σημαίνει ότι κανονικά, το Ταμείο θα έπρεπε να είχε επιβάλει το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους από τη στιγμή της προσφυγής της χώρας, το Μάιο του 2010. Διαφορετικά, απλά κάνει το ίδιο λάθος που έκανε και στην Αργεντινή. Έπειτα από τη χαρακτηριστική δυσκολία που διαπιστώνεται στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των ιδιωτών επενδυτών για την...εθελοντική συμμετοχή τους στην αναδιάρθρωση του χρέους, και την ώρα που ο χρόνος που έχει η Αθήνα στη διάθεσή της τελειώνει, εν όψει της λήξης ομολόγων ύψους 14,4 δισ. ευρώ το Μάρτιο του 2012, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το ΔΝΤ έκανε στην Ελλάδα το ίδιο λάθος που είχε κάνει στην Αργεντινή.
«Το ΔΝΤ έχει επιτελέσει έναν πολύ πολύτιμο ρόλο σε πολλές οικονομικές κρίσεις, όμως, στην Ελλάδα, έκανε, κατά την άποψή μας, ένα βασικό λάθος πολιτικής. Το Ταμείο έπρεπε να βάλει φρένο στην εμμονή των Ευρωπαίων πολιτικών με την ελληνική δημοσιονομική προσαρμογή, επιμένοντας να συνοδευτεί από την αναδιάρθρωση του χρέους, από νωρίς», εξηγεί ο Gabriel Sterne, της Exotix σε σχετική έκθεσή του.
Αντ΄ αυτού, οι Ευρωπαίοι –υπό την ανοχή του ΔΝΤ- επέμειναν εξ αρχής ότι η λιτότητα αποτελεί τη λύση στα προβλήματα της Ελλάδας, έστω και εάν το τεράστιο ύψους του ελληνικού δημοσίου χρέους θεωρούνταν από πολλούς ως μη βιώσιμο.
Κατά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής, ακόμα και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που είχαν επιμείνει για το PSI (την εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών στο κόστος του δεύτερου πακέτου διάσωσης της Ελλάδας), παραδέχτηκαν ότι η στρατηγική τους υπήρξε λανθασμένη. Ο εθελοντικός χαρακτήρας της επιδιωκόμενης συμφωνίας είναι βέβαια τουλάχιστον αμφισβητήσιμος, ενώ όπως σημειώνει και το blog των Financial Times, Alphaville, οι διαπραγματεύσεις δεν είναι φιλικές, όπως κάποιοι θέλουν να τις παρουσιάζουν, αλλά μάλλον καταστροφικές.
Μόνο τώρα, έπειτα από το διαφαινόμενο φιάσκο του ελληνικού PSI, οι Ευρωπαίοι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πολιτική αυτή (όμως, μόνο για τις μελλοντικές περιπτώσεις, και όχι για την Ελλάδα) και να αφήσουν στο εξής την πρωτοβουλία στο ΔΝΤ.
Σύμφωνα με τις αρχές πάνω στις οποίες λειτουργεί το ΔΝΤ, του απαγορεύεται να δανείσει χώρες των οποίων το χρέος δεν θεωρείται διατηρήσιμο σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Αυτό σημαίνει ότι κανονικά, το Ταμείο θα έπρεπε να είχε επιβάλει το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους από τη στιγμή της προσφυγής της χώρας, το Μάιο του 2010. Διαφορετικά, απλά κάνει το ίδιο λάθος που έκανε και στην Αργεντινή.
Αντ΄ αυτού, τα μπρος – πίσω των Ευρωπαίων αφήνουν τώρα την Ελλάδα να πασχίζει να κλείσει μια συμφωνία με τους ιδιώτες πιστωτές της, κυριολεκτικά στο παρά πέντε. Και αυτό γιατί τα 14,4 δισ. ευρώ των ομολόγων που λήγουν τον επόμενο Μάρτιο, δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Θα πρέπει, έως τότε, να έχουν ανταλλαγεί στο πλαίσιο του PSI.
Όμως, το Alphaville περιγράφει το κακό κλίμα που επικρατεί στις σχετικές διαπραγματεύσεις. Κάθε ψήγμα καλής πίστης μεταξύ των δύο πλευρών έχει χαθεί, καθώς «όλοι έχουν κουραστεί να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο των διαπραγματεύσεων, με τους ίδιους απέναντί τους, για μήνες χωρίς τέλος». Και σίγουρα, το κλίμα εμπιστοσύνης δεν βοηθήθηκε καθόλου από το γεγονός ότι στους πιστωτές προσφέρθηκε αρχικά ένα deal (αυτό του haircut 21%), αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα, αυτό αναθεωρήθηκε προς το χειρότερο. Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι πιστωτές της Ελλάδας βρίσκονται τώρα σε μια μεταξύ τους μάχη, για το ποιος θα πληρωθεί πρώτος σε αυτή την αναδιάρθρωση του χρέους.
