Επιστρέφοντας ολοταχώς στη δεκαετία του ’60...

Η Ελλάδα επιστρέφει ολοταχώς στη δεκαετία του ‘60: ένα καινούργιο κύμα μετανάστευσης παίρνει στο εξωτερικό ανθρώπους με γνώσεις και ικανότητες -ενώ εδώ, οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν δραματικά και η παραγωγή συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο.
Αλήθεια, μετά από όλα αυτά, με ποιο δυναμικό θα ξεκινήσει (αν και όταν…) η ανάπτυξη, με ποιον μηχανισμό και με ποιον προσανατολισμό;

H τρόικα έρχεται ξανά, με ένα καινούργιο πακέτο απαιτήσεων στις αποσκευές της -επώδυνο και υφεσιακό κι αυτό… Τώρα, στο πρώτο πλάνο έχει έρθει η μείωση του εργασιακού κόστους στον ιδιωτικό τομέα: αυτό...(όπως λένε οι… σοφοί δανειστές μας) είναι το φάρμακο, για να ξαναβρεί η ελληνική οικονομία την προ πολλού χαμένη ανταγωνιστικότητά της.
Η συρρίκνωση των κατώτατων αποδοχών και η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, μπαίνουν στο τραπέζι με τρόπο δραματικό και βαθιά διχαστικό για τους κοινωνικούς εταίρους. Αλλά… είναι άραγε μια σύγκρουση που αξίζει τον κόπο; Πρόκειται για ένα πρόβλημα ουσιώδες και κρίσιμο, που η επίλυσή του θα δράσει προωθητικά για την περιζήτητη ανάπτυξη; Δυστυχώς, όχι!

Η τρόικα ανοίγει ένα ακόμη μέτωπο, που απλώς δεν αντιστοιχεί στη σημερινή πραγματικότητα της χώρας: ο κατώτατος μισθός έχει ήδη «σπάσει» για τους νεοπροσλαμβανόμενους, οι άτυπες ατομικές συμφωνίες έχουν γίνει κανόνας, τα τελευταία δύο χρόνια, για τις περισσότερες επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 10 εργαζόμενους, στις οποίες και τα δώρα σπανίως καταβάλλονται -τουλάχιστον… ολόκληρα. Η αγορά «αυτορυθμίστηκε»! Αλλά η ανταγωνιστικότητα δεν ανατάχθηκε!
Η σύγχρονη ελληνική τραγωδία διαψεύδει, σε κάθε πράξη της, τα εγχειρίδια της δημοσιονομικής ορθοδοξίας και της μέχρις ασυδοσίας ελεύθερης αγοράς. Υπάρχει μεγαλύτερη μείωση του μισθολογικού κόστους από την απόλυση; Προφανώς όχι! Τον Οκτώβριο του 2011, έχαναν τη δουλειά τους 1.500 άνθρωποι κάθε μέρα! Αλλά το ποθητό αποτέλεσμα δεν ήρθε ποτέ: η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων παραμένει καθηλωμένη στα Τάρταρα…

Έτσι σκληρά εκδικείται η ζωή, όσους προσπαθούν (εις μάτην!) να την πειθαρχήσουν σε αναγνώσεις αριθμών και γενικές συνταγές, στεγνές από τη γνώση μιας εξαιρετικά πολύπλοκης πραγματικότητας. Τώρα, με την επίσημη ανεργία να ξεπερνάει το 18% και με την ανεπίσημη να υπερβαίνει το 20%, η βουτιά στο υφεσιακό σπιράλ μοιάζει θανατηφόρα πια. Γιατί αυτή η ανεργία δεν αφορά πλέον μόνον, ούτε κυρίως, τις παραδοσιακά πληττόμενες κοινωνικές ομάδες (όπως τους νέους), ή γεωγραφικές περιοχές ή επαγγελματικές κατηγορίες. Σήμερα, η ανεργία διαχέεται παντού και χτυπάει τον παραγωγικό ιστό της χώρας στην καρδιά.

Η Ελλάδα επιστρέφει ολοταχώς στη δεκαετία του ‘60: ένα καινούργιο κύμα μετανάστευσης παίρνει στο εξωτερικό ανθρώπους με γνώσεις και ικανότητες -ενώ εδώ, οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν δραματικά και η παραγωγή συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο. Αλήθεια, μετά από όλα αυτά, με ποιο δυναμικό θα ξεκινήσει (αν και όταν…) η ανάπτυξη, με ποιον μηχανισμό και με ποιον προσανατολισμό