κρίσης, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε για να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα. Οι μετατάξεις απέτυχαν, οι εφεδρείες απέτυχαν και τα οφέλη από τις περίφημες συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις δημοσίων φορέων ακόμη να τα δούμε… Σήμερα, με τη χρεοκοπία της χώρας δεδομένη και με ζητούμενο μόνο τον χαρακτήρα της, εθελοντικό ή μη, ίσως όλα αυτά να έχουν μικρή μόνο σημασία...Τους έλεγαν «μειώστε το έλλειμμα» και αυτοί καταλάβαιναν «ας κόψουμε μισθούς και συντάξεις».
Τους έλεγαν «περιορίστε τις δαπάνες σας» και αυτοί καταλάβαιναν «ωραία, ας μην πληρώσουμε... προμηθευτές του δημοσίου και ας καθυστερήσουμε τις επιστροφές φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ στους δικαιούχους».
Τους έλεγαν «πουλήστε ή εν τέλει αξιοποιήστε την περιουσία του δημοσίου» ώστε να μειώσετε το χρέος και αυτοί σφύριζαν αδιάφορα.
Τους έλεγαν, τέλος, «ανοίξτε αγορές και επαγγέλματα», μήπως βρει κανένας άνθρωπος δουλειά, και αυτοί κρυφογελούσαν με τα ημίμετρα που έπαιρναν, διατηρώντας συντεχνίες και προνόμια για την εκλογική τους πελατεία.
Για τα πάντα, δε, «έφταιγε η τρόικα».
«Εμείς δεν θέλουμε! Η τρόικα μας λέει να το κάνουμε», απαντούσαν στους διαδρόμους των υπουργείων και της Βουλής, όταν τους ρώταγαν για νέα μέτρα κάθε φορά που αποτύγχαναν τα προηγούμενα…
Μα πώς να πετύχουν τα ρημάδια τα μέτρα όταν, πρώτον, είναι γνωστό ότι είναι προς τη λάθος κατεύθυνση και, δεύτερον, ακόμη και αυτά αρνείσαι να τα εφαρμόσεις;
Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζει μια κυβέρνηση ότι στοχεύει στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, όταν δεν κάνει απολύτως τίποτε για να χτυπήσει τη γενεσιουργό του αιτία;
Δυόμισι χρόνια από την εκδήλωση αυτής της κρίσης, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε για να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα. Οι μετατάξεις απέτυχαν, οι εφεδρείες απέτυχαν και τα οφέλη από τις περίφημες συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις δημοσίων φορέων ακόμη να τα δούμε…
Σήμερα, με τη χρεοκοπία της χώρας δεδομένη και με ζητούμενο μόνο τον χαρακτήρα της, εθελοντικό ή μη, ίσως όλα αυτά να έχουν μικρή μόνο σημασία.
Η ύφεση είναι βαθιά και η χώρα μας ανήμπορη να αρθρώσει οποιαδήποτε λέξη αντίδρασης στους επανειλημμένους πειραματισμούς στους οποίους την υποβάλλουν οι κοινοτικοί της εταίροι, με πρώτη τη Γερμανία, και το ΔΝΤ.
Στην αρχή, όταν είδαν και απόειδαν με τους «δικούς μας» και την απροθυμία τους να βάλουν σε τάξη τα δημόσια οικονομικά του τόπου, είπαν για «κούρεμα» 21%.
Στη συνέχεια, αφού είδαν και οι ίδιοι ότι η «σάλτσα» δεν δένει αλλά και ότι οι «δικοί μας» τους λένε κάτι τρελά για «πολιτική επίλυση του θέματος», μας έβαλαν αρχικά στον «πάγο» και στη συνέχεια αύξησαν το «κούρεμα» στο 50%.
Τώρα, αφού δύο φορές φτάσαμε κοντά στο να τα βρούμε με τις τράπεζες, δυναμιτίζουν εκ νέου τη συμφωνία και ζητούν ακόμη χαμηλότερα μέσα επιτόκια, της τάξης του 3,5%, για τα «νέα ομόλογα», από το μεσοσταθμικό 4%-4,25%, στο οποίο φαίνεται να είχε συμφωνήσει το IIF.
Και όλα αυτά ώστε να μη χρειαστεί να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να στηρίξουν τους «άτακτους» Έλληνες.
Με άλλα λόγια, αφού αποφάσισαν να χρεοκοπήσουν μια χώρα της ευρωζώνης, παραβιάζοντας τον πλέον θεμελιώδη κανόνα του «συστήματος», αυτόν που αφορά στην «πίστη», σήμερα διακυβεύουν ακόμη και τις ελάχιστες ελπίδες που μας απομένουν για μια «συντεταγμένη» χρεοκοπία.
Προφανώς, είναι διαπραγμάτευση. Προφανώς, υπάρχουν κρυμμένοι άσοι.
Προφανώς, υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο «κουρέματος» και των ομολόγων που κρατά η ΕΚΤ ή περαιτέρω χρήσης των δυνατοτήτων που παρέχει ο EFSF .
Όμως, όλα αυτά δεν παύουν να είναι πειράματα στην πλάτη τη δική μας.
Ακριβώς τα ίδια άθλια πειράματα, που έπαιξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επί δύο χρόνια και μας έφεραν έως εδώ, στη βαθιά ύφεση και στη χρεοκοπία, βλέπουμε να παίζουν στην ίδια πλάτη και οι κοινοτικοί μας εταίροι, με πρώτους και καλύτερους τη Γερμανία και το ΔΝΤ, που τώρα «ανακαλύπτουν» ότι η ύφεση θα είναι βαθύτερη του αναμενομένου, για ακόμη μία φορά, στην Ελλάδα...
Αν, όμως, το «παιχνίδι» έχει «ζημιές» επειδή δεν «στήθηκε» καλά, γιατί να τις πάρει μόνο ο ιδιωτικός τομέας και όχι και ο «κρατικός» στην ευρωζώνη;
Εν τέλει, αν το χρέος που κρατά ο κρατικός τομέας είναι «ανώτερο» (senior) εκείνου που κρατά ο ιδιωτικός, γιατί να μη χρεώσει κάτι παραπάνω ο ιδιώτης για να δανείσει τα κράτη;
Αυτό δεν τη νοιάζει την κ. Μέρκελ;
Διότι είναι βέβαιο ότι τον κ. Σαρκοζί τον νοιάζει, ήδη, όπως επίσης τον νοιάζει και τον φίλτατο κ. Μόντι, η «πλάτη» του οποίου είναι μάλλον ισχυρότερη από τη δική μας…
N.Γ.Δρόσος
Τους έλεγαν «περιορίστε τις δαπάνες σας» και αυτοί καταλάβαιναν «ωραία, ας μην πληρώσουμε... προμηθευτές του δημοσίου και ας καθυστερήσουμε τις επιστροφές φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ στους δικαιούχους».
Τους έλεγαν «πουλήστε ή εν τέλει αξιοποιήστε την περιουσία του δημοσίου» ώστε να μειώσετε το χρέος και αυτοί σφύριζαν αδιάφορα.
Τους έλεγαν, τέλος, «ανοίξτε αγορές και επαγγέλματα», μήπως βρει κανένας άνθρωπος δουλειά, και αυτοί κρυφογελούσαν με τα ημίμετρα που έπαιρναν, διατηρώντας συντεχνίες και προνόμια για την εκλογική τους πελατεία.
Για τα πάντα, δε, «έφταιγε η τρόικα».
«Εμείς δεν θέλουμε! Η τρόικα μας λέει να το κάνουμε», απαντούσαν στους διαδρόμους των υπουργείων και της Βουλής, όταν τους ρώταγαν για νέα μέτρα κάθε φορά που αποτύγχαναν τα προηγούμενα…
Μα πώς να πετύχουν τα ρημάδια τα μέτρα όταν, πρώτον, είναι γνωστό ότι είναι προς τη λάθος κατεύθυνση και, δεύτερον, ακόμη και αυτά αρνείσαι να τα εφαρμόσεις;
Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζει μια κυβέρνηση ότι στοχεύει στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, όταν δεν κάνει απολύτως τίποτε για να χτυπήσει τη γενεσιουργό του αιτία;
Δυόμισι χρόνια από την εκδήλωση αυτής της κρίσης, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε για να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα. Οι μετατάξεις απέτυχαν, οι εφεδρείες απέτυχαν και τα οφέλη από τις περίφημες συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις δημοσίων φορέων ακόμη να τα δούμε…
Σήμερα, με τη χρεοκοπία της χώρας δεδομένη και με ζητούμενο μόνο τον χαρακτήρα της, εθελοντικό ή μη, ίσως όλα αυτά να έχουν μικρή μόνο σημασία.
Η ύφεση είναι βαθιά και η χώρα μας ανήμπορη να αρθρώσει οποιαδήποτε λέξη αντίδρασης στους επανειλημμένους πειραματισμούς στους οποίους την υποβάλλουν οι κοινοτικοί της εταίροι, με πρώτη τη Γερμανία, και το ΔΝΤ.
Στην αρχή, όταν είδαν και απόειδαν με τους «δικούς μας» και την απροθυμία τους να βάλουν σε τάξη τα δημόσια οικονομικά του τόπου, είπαν για «κούρεμα» 21%.
Στη συνέχεια, αφού είδαν και οι ίδιοι ότι η «σάλτσα» δεν δένει αλλά και ότι οι «δικοί μας» τους λένε κάτι τρελά για «πολιτική επίλυση του θέματος», μας έβαλαν αρχικά στον «πάγο» και στη συνέχεια αύξησαν το «κούρεμα» στο 50%.
Τώρα, αφού δύο φορές φτάσαμε κοντά στο να τα βρούμε με τις τράπεζες, δυναμιτίζουν εκ νέου τη συμφωνία και ζητούν ακόμη χαμηλότερα μέσα επιτόκια, της τάξης του 3,5%, για τα «νέα ομόλογα», από το μεσοσταθμικό 4%-4,25%, στο οποίο φαίνεται να είχε συμφωνήσει το IIF.
Και όλα αυτά ώστε να μη χρειαστεί να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να στηρίξουν τους «άτακτους» Έλληνες.
Με άλλα λόγια, αφού αποφάσισαν να χρεοκοπήσουν μια χώρα της ευρωζώνης, παραβιάζοντας τον πλέον θεμελιώδη κανόνα του «συστήματος», αυτόν που αφορά στην «πίστη», σήμερα διακυβεύουν ακόμη και τις ελάχιστες ελπίδες που μας απομένουν για μια «συντεταγμένη» χρεοκοπία.
Προφανώς, είναι διαπραγμάτευση. Προφανώς, υπάρχουν κρυμμένοι άσοι.
Προφανώς, υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο «κουρέματος» και των ομολόγων που κρατά η ΕΚΤ ή περαιτέρω χρήσης των δυνατοτήτων που παρέχει ο EFSF .
Όμως, όλα αυτά δεν παύουν να είναι πειράματα στην πλάτη τη δική μας.
Ακριβώς τα ίδια άθλια πειράματα, που έπαιξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επί δύο χρόνια και μας έφεραν έως εδώ, στη βαθιά ύφεση και στη χρεοκοπία, βλέπουμε να παίζουν στην ίδια πλάτη και οι κοινοτικοί μας εταίροι, με πρώτους και καλύτερους τη Γερμανία και το ΔΝΤ, που τώρα «ανακαλύπτουν» ότι η ύφεση θα είναι βαθύτερη του αναμενομένου, για ακόμη μία φορά, στην Ελλάδα...
Αν, όμως, το «παιχνίδι» έχει «ζημιές» επειδή δεν «στήθηκε» καλά, γιατί να τις πάρει μόνο ο ιδιωτικός τομέας και όχι και ο «κρατικός» στην ευρωζώνη;
Εν τέλει, αν το χρέος που κρατά ο κρατικός τομέας είναι «ανώτερο» (senior) εκείνου που κρατά ο ιδιωτικός, γιατί να μη χρεώσει κάτι παραπάνω ο ιδιώτης για να δανείσει τα κράτη;
Αυτό δεν τη νοιάζει την κ. Μέρκελ;
Διότι είναι βέβαιο ότι τον κ. Σαρκοζί τον νοιάζει, ήδη, όπως επίσης τον νοιάζει και τον φίλτατο κ. Μόντι, η «πλάτη» του οποίου είναι μάλλον ισχυρότερη από τη δική μας…
N.Γ.Δρόσος
