Το ζήτημα των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα καλώς ή κακώς έχει τεθεί στον δημόσιο διάλογο και φυσικά στις άτυπες ακόμη συζητήσεις με τους δανειστές μας. Ο στρουθοκαμηλισμός προφανώς δεν μπορεί να είναι η επιλογή υπευθύνων -κατά τα λοιπά- εκπροσώπων των λεγομένων παραγωγικών τάξεων. Ακόμη χειρότερα, σοβαροί παράγοντες της οικονομίας δεν πρέπει να σφυρίζουν αδιάφορα δημοσίως και να ψιθυρίζουν στο... αυτί της τρόικας τους μύχιους πόθους αναμένοντας την παρέμβαση της κυβέρνησης για να μη...λερώσουν τα χέρια τους. Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία δεν επιδέχεται ωραιοποιήσεων και λαϊκισμών από όπου και αν προέρχονται. Η πραγματικό-τητα είναι σκληρή και η ανάγκη αδήριτη. Ας καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι να βρουν λύσεις λογικές και, προπάντων, εφικτές.
Στον υπό εξέλιξη κοινωνικό διάλογο για το θέμα των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα προφανώς και είναι προτιμότερο να βρεθεί κοινός τόπος και να προκύψει μια κάποια συμφωνία που θα δημιουργεί το νέο τοπίο σε ρεαλιστική βάση. Ο άλλος δρόμος δυστυχώς -και αυτό μπορεί να είναι έως και πολιτικά επικίνδυνο- μοιάζει να είναι η νομοθετική παρέμβαση με όσους κινδύνους αυτή εμπεριέχει για τη διατήρηση κεκτημένων δεκαετιών όχι για τους προνομιούχους, αλλά για τους μισθοσυντήρητους του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας που έχει ήδη υποστεί μεγάλες θυσίες στον βωμό της κρίσης.
Οι συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων μπορούν και πρέπει να συμφωνήσουν με ειλικρίνεια και πνεύμα αλληλεγγύης για να αφήσουν έξω από τον ζωτικό τους χώρο το μακρύ χέρι του κράτους που θα πέσει επί δικαίων και αδίκων εφόσον κληθεί να παρέμβει για να καλύψει την αποτυχία του κοινωνικού διαλόγου.
Π.Λάμψιας
Στον υπό εξέλιξη κοινωνικό διάλογο για το θέμα των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα προφανώς και είναι προτιμότερο να βρεθεί κοινός τόπος και να προκύψει μια κάποια συμφωνία που θα δημιουργεί το νέο τοπίο σε ρεαλιστική βάση. Ο άλλος δρόμος δυστυχώς -και αυτό μπορεί να είναι έως και πολιτικά επικίνδυνο- μοιάζει να είναι η νομοθετική παρέμβαση με όσους κινδύνους αυτή εμπεριέχει για τη διατήρηση κεκτημένων δεκαετιών όχι για τους προνομιούχους, αλλά για τους μισθοσυντήρητους του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας που έχει ήδη υποστεί μεγάλες θυσίες στον βωμό της κρίσης.
Οι συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων μπορούν και πρέπει να συμφωνήσουν με ειλικρίνεια και πνεύμα αλληλεγγύης για να αφήσουν έξω από τον ζωτικό τους χώρο το μακρύ χέρι του κράτους που θα πέσει επί δικαίων και αδίκων εφόσον κληθεί να παρέμβει για να καλύψει την αποτυχία του κοινωνικού διαλόγου.
Π.Λάμψιας
