Στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου αν πρότεινε κανείς κοινή συνεδρίαση Υπουργικών Συμβουλίων Ελλάδας - Ισραήλ, το λιγότερο θα τον περνούσαν για τρελό...
Ο ελληνικός πληθυσμός είχε «εκπαιδευτεί» σε αισθήματα συμπάθειας έναντι του βασανισμένου παλαιστινιακού λαού και η πατριωτική ορθοδοξία κάθε πιστού στελέχους του ΠΑΣΟΚ απαιτούσε σεβασμό και τιμή στον Γιασέρ Αραφάτ.
Βεβαίως, όπως και πολλά άλλα, τα κομματικά... ήθη και έθιμα άλλαξαν με την έλευση του Γιώργου Παπανδρέου. Ο πρώην πρωθυπουργός έδειξε αμέσως με ποιους ήταν αποφασισμένος να συστρατευθεί. Θεωρητικά, η εξωτερική πολιτική ήταν το δυνατό του σημείο και τα ανοίγματα προς το Ισραήλ θεωρήθηκαν ως κινήσεις υψηλής πολιτικής, που υπό προϋποθέσεις και συνθήκες θα μπορούσαν να διασφαλίσουν τα εθνικά συμφέροντα.
Διάχυτη ήταν μάλιστα η αίσθηση πως θα υπήρχε ισραηλινή βοήθεια και στο θέμα της κρίσης χρέους, αλλά ως φαίνεται αυτό διαψεύσθηκε από την πραγματικότητα... Μένει ωστόσο να πλανάται μια άλλη.
Η δημιουργία ενός άξονα συνεργασίας και ασφάλειας μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, που θα αναχαιτίσει την τουρκική επιθετικότητα και θα αντιταχθεί στον διαχρονικό επεκτατισμό της γείτονος.
Πρόκειται για αίσθηση που στηρίζεται στη θεμελιώδη και λογική αρχή των διεθνών σχέσεων, «ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου». Με την Τουρκία να βρίσκεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με το Ισραήλ το λογικό που θα περίμενε κανείς είναι η στροφή της Αθήνας και της Λευκωσίας προς το Τελ Αβίβ. Αλλωστε υπάρχει και... η χρυσή ταμπακιέρα με το αέριο, ίσως και τα πετρέλαια της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Το θέμα ωστόσο είναι πως η παραπάνω θεμελιώδης αρχή ισχύει και αντίστροφα.
Δηλαδή, «ο φίλος του εχθρού μου και δικός μου εχθρός».
Με απλά λόγια, ο εναγκαλισμός της Αθήνας με το Τελ Αβίβ μπορεί να κρύβει κινδύνους για τη χώρα σε μια περίοδο που διέρχεται τη σημαντικότερη κρίση στη σύγχρονη ιστορία της. Και αυτός δεν είναι άλλος από την έμμεση ή άμεση εμπλοκή στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής.
Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται.
Οχι μόνο λόγω της αστάθειας στα αραβικά καθεστώτα, αλλά κυρίως λόγω της πολεμικής ατμόσφαιρας που καλλιεργείται μεταξύ Ιράν και Δύσης.
Μάλιστα, αν ευδοκιμήσει η πίεση του εβραϊκού λόμπι προς τον Μπαράκ Ομπάμα (η οποία εν όψει των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ γίνεται μεγαλύτερη) για προληπτικό χτύπημα στο Ιράν προτού η Τεχεράνη ολοκληρώσει το πυρηνικό της πρόγραμμα, δεν αποκλείεται να δούμε την Ελλάδα να μένει από... πετρέλαιο, καθώς το Ιράν είναι ο κυριότερος προμηθευτής – χώρια που δέχεται και πίστωση...
Π.Κ. Μαυρίδης
Διάχυτη ήταν μάλιστα η αίσθηση πως θα υπήρχε ισραηλινή βοήθεια και στο θέμα της κρίσης χρέους, αλλά ως φαίνεται αυτό διαψεύσθηκε από την πραγματικότητα... Μένει ωστόσο να πλανάται μια άλλη.
Η δημιουργία ενός άξονα συνεργασίας και ασφάλειας μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, που θα αναχαιτίσει την τουρκική επιθετικότητα και θα αντιταχθεί στον διαχρονικό επεκτατισμό της γείτονος.
Πρόκειται για αίσθηση που στηρίζεται στη θεμελιώδη και λογική αρχή των διεθνών σχέσεων, «ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου». Με την Τουρκία να βρίσκεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με το Ισραήλ το λογικό που θα περίμενε κανείς είναι η στροφή της Αθήνας και της Λευκωσίας προς το Τελ Αβίβ. Αλλωστε υπάρχει και... η χρυσή ταμπακιέρα με το αέριο, ίσως και τα πετρέλαια της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Το θέμα ωστόσο είναι πως η παραπάνω θεμελιώδης αρχή ισχύει και αντίστροφα.
Δηλαδή, «ο φίλος του εχθρού μου και δικός μου εχθρός».
Με απλά λόγια, ο εναγκαλισμός της Αθήνας με το Τελ Αβίβ μπορεί να κρύβει κινδύνους για τη χώρα σε μια περίοδο που διέρχεται τη σημαντικότερη κρίση στη σύγχρονη ιστορία της. Και αυτός δεν είναι άλλος από την έμμεση ή άμεση εμπλοκή στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής.
Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται.
Οχι μόνο λόγω της αστάθειας στα αραβικά καθεστώτα, αλλά κυρίως λόγω της πολεμικής ατμόσφαιρας που καλλιεργείται μεταξύ Ιράν και Δύσης.
Μάλιστα, αν ευδοκιμήσει η πίεση του εβραϊκού λόμπι προς τον Μπαράκ Ομπάμα (η οποία εν όψει των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ γίνεται μεγαλύτερη) για προληπτικό χτύπημα στο Ιράν προτού η Τεχεράνη ολοκληρώσει το πυρηνικό της πρόγραμμα, δεν αποκλείεται να δούμε την Ελλάδα να μένει από... πετρέλαιο, καθώς το Ιράν είναι ο κυριότερος προμηθευτής – χώρια που δέχεται και πίστωση...
Π.Κ. Μαυρίδης
