Ποιον να πρωτοπιστέψουν τελικά οι πολίτες αυτής της χώρας;
-Τον Κ. Σημίτη, ο οποίος ακόμη και χθες υποστήριξε στο Βερολίνο την ορθότητα των δημοσιονομικών στοιχείων με τα οποία εντάχθηκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ, ή την «απογραφή» της Ν.Δ. το 2004, που υποστήριζε εν πολλοίς το αντίθετο;
-Τη Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή, που πήγε τη χώρα σε εκλογές το 2009, υποστηρίζοντας ότι το έλλειμμα ήταν 6%, ή την Τράπεζα της Ελλάδος, που το υπολόγιζε διψήφιο;
-Τον προεκλογικό Γ. Παπανδρέου, που έλεγε... ότι «λεφτά υπάρχουν», ή τον μετεκλογικό Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος «ομολογούσε» στους κοινοτικούς εταίρους μας ότι το έλλειμμα ήταν 12,5%, για να εισπράξει το περίφημο «Game over» από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ;
-Την ΕΛΣΤΑΤ και τη Eurostat, που έβγαλαν το έλλειμμα του 2009 αρχικά στο 13% και στη συνέχεια στο 15%, ή τη Ζ. Γεωργαντά, πρώην στέλεχος της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία καταγγέλλει ότι το έλλειμμα δεν ήταν πάνω από 12,5%-13% και ότι τα στοιχεία μαγειρεύτηκαν εν γνώσει του Γ. Παπακωνσταντίνου και του Η. Πλασκοβίτη;
Την ίδια ώρα που εξελίσσεται η κρισιμότερη διαπραγμάτευση στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας, με αντικείμενο την άτακτη ή τη συντεταγμένη χρεοκοπία της, ο κυριότερος λόγος για τον οποίο οδηγήθηκε η Ελλάδα σε αυτήν τη δεινή θέση, ήτοι η αναξιοπιστία της, κυριαρχεί για ακόμα μία φορά, επαναβεβαιώνοντας ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει σε αυτόν τον τόπο.
Η υπόθεση της ακρίβειας ή μη των στατιστικών στοιχείων του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 προφανώς πρέπει να διερευνηθεί υπό το φως όσων καταγγέλλονται.
Πρέπει να διερευνηθεί, όμως, κατά τρόπο μεθοδικό και νηφάλιο και ασφαλώς όχι στο πλαίσιο του θεάτρου του παραλόγου, το οποίο εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, με τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, Α. Γεωργίου, να βροντοφωνάζει ότι ουδέποτε κλήθηκε από τους οικονομικούς εισαγγελείς να καταθέσει και να σπεύδει να το πράξει την ύστατη ώρα ενώπιον ενός άλλου εισαγγελέα, πριν παραπεμφθεί η υπόθεση στη βουλή, και ενώ διατυπώνονται απειλές περί... μακελειού από υπουργικά χείλη, σε περίπτωση παραπομπής του Γ. Παπανδρέου.
Η διερεύνησή της, δε, εφόσον προκύπτουν τουλάχιστον αποχρώσες ενδείξεις, ασφαλώς πρέπει να επεκταθεί και στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Η αξιοπιστία, όμως, δεν χτίζεται με πολιτικούς συμψηφισμούς και με εκατέρωθεν απειλές ποινικοποίησης μιας υπόθεσης η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο των λόγων για τα σημερινά δεινά της πατρίδας μας.
Χτίζεται όταν οι άνθρωποι που κρατούν θέσεις ευθύνης ελέγχονται κατά τρόπο αποτελεσματικό για τα έργα ή τις παραλείψεις τους και όταν δεν υφίστανται υποψίες ανάμιξης της μιας εξουσίας στα πόδια της άλλης…
Αν υπάρχει ένας λόγος για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας, αυτός κυρίως αφορά στη δραματική κατάπτωση αρχών και αξιών σε αυτόν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες.
Δίχως την αποκατάσταση αυτών των αξιών, ακόμη και εάν γλιτώσουμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από τη σημερινή συμφορά μας, η επόμενη δεν θα αργήσει να έρθει...
Ν.Γ.Δρόσος
