Ο εκπρόσωπος του Ολι Ρεν, Αμαντέο Αλταφάιγ, δηλαδή ένας δημόσιος υπάλληλος που εργάζεται για τα συμφέροντα όλης της Ευρώπης, τόλμησε για μία ακόμη φορά να...πάρει μια θέση με το γνωστό μισο-αφελές μισο-αγενές ύφος του, ότι οι κατώτεροι μισθοί στην Ισπανία είναι 548 ευρώ και στην Πορτογαλία 566 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα είναι 751 ευρώ επί 14 μήνες, ήτοι 870 ευρώ σε 12μηνη βάση.
Τι δουλειά έχει αυτός ο κύριος να σηκώνεται και να παραθέτει στοιχεία τα οποία περιέχουν μισές αλήθειες και μάλιστα στις κρίσιμες στιγμές, όπου οι κατώτεροι μισθοί είναι μέρος του αντικειμένου της διαπραγμάτευσης τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης;
Ιδού λοιπόν μερικά ακόμη στοιχεία τα οποία δεν είπε (ξέχασε ή δεν γνώριζε;), στρεβλώνοντας σκόπιμα την εικόνα της Ελλάδας
. Με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι συνολικές ώρες εργασίας στην Ελλάδα είναι 2.109, στην Ισπανία 1.663 και στην Πορτογαλία 1.714.
Αρα οι Ελληνες εισπράττουν μεγαλύτερο μισθό για περισσότερες ώρες εργασίας.
Επίσης στην Ισπανία και την Πορτογαλία εδώ και πάνω από 20 χρόνια έχει απελευθερωθεί πλήρως η εργασία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σχεδόν πουθενά μονιμότητα. Οι υπάλληλοι συχνά μαθαίνουν κάθε τελευταία Παρασκευή του μηνός, αν θα έχουν δουλειά τον επόμενο μήνα.
Η έννοια της σύμβασης αορίστου χρόνου είναι σχεδόν άγνωστη ανάμεσα στους εργαζομένους.
Ο στόχος του εν λόγω κυρίου –όπως ο ίδιος δήλωσε– είναι «να στηρίξουμε τη βιωσιμότητα μέσω των διαρθρωτικών μέτρων που θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα».
Δηλαδή, ισχυρίζεται πως μειώνοντας τους μισθούς στα επίπεδα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας εξασφαλίζουμε ανάπτυξη ή και μείωση της ανεργίας! Μα το θέμα αυτό έχει καταντήσει ανέκδοτο.
Η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν την τελευταία δεκαετία την πιο ανθεκτική ανεργία, παρά τους χαμηλούς μισθούς.
Η Ισπανία παραμένει σταθερά επί 10 χρόνια πρωταθλήτρια ανεργίας στην Ευρώπη. Σε αντίθεση η Ελλάδα από το 2000 και εδώ παρουσιάζει συστηματική συγκράτηση του ποσοστού ανεργίας (με εξαίρεση τον περσινό χρόνο).
Η στήλη δεν θέλει να πάρει θέση αν οι μισθοί στην Ελλάδα είναι υψηλοί ή όχι. Θέλει όμως να αποτάξει μετά βδελυγμίας τον σατανά της στείρας μαθηματικής «μισθολογίας» που κατακυρίευσε τον δημόσιο λόγο, κρύβοντας άλλα πολύ πιο σπουδαία θέματα, όπως η μείωση των εισφορών, η μέριμνα για ενίσχυση της καινοτομίας, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών, η κατάργηση της γραφειοκρατίας.
Ποιος έχει χρεωθεί αυτά τα ζητήματα;
K.Λουρόπουλος
Τι δουλειά έχει αυτός ο κύριος να σηκώνεται και να παραθέτει στοιχεία τα οποία περιέχουν μισές αλήθειες και μάλιστα στις κρίσιμες στιγμές, όπου οι κατώτεροι μισθοί είναι μέρος του αντικειμένου της διαπραγμάτευσης τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης;
Ιδού λοιπόν μερικά ακόμη στοιχεία τα οποία δεν είπε (ξέχασε ή δεν γνώριζε;), στρεβλώνοντας σκόπιμα την εικόνα της Ελλάδας
. Με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι συνολικές ώρες εργασίας στην Ελλάδα είναι 2.109, στην Ισπανία 1.663 και στην Πορτογαλία 1.714.
Αρα οι Ελληνες εισπράττουν μεγαλύτερο μισθό για περισσότερες ώρες εργασίας.
Επίσης στην Ισπανία και την Πορτογαλία εδώ και πάνω από 20 χρόνια έχει απελευθερωθεί πλήρως η εργασία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σχεδόν πουθενά μονιμότητα. Οι υπάλληλοι συχνά μαθαίνουν κάθε τελευταία Παρασκευή του μηνός, αν θα έχουν δουλειά τον επόμενο μήνα.
Η έννοια της σύμβασης αορίστου χρόνου είναι σχεδόν άγνωστη ανάμεσα στους εργαζομένους.
Ο στόχος του εν λόγω κυρίου –όπως ο ίδιος δήλωσε– είναι «να στηρίξουμε τη βιωσιμότητα μέσω των διαρθρωτικών μέτρων που θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα».
Δηλαδή, ισχυρίζεται πως μειώνοντας τους μισθούς στα επίπεδα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας εξασφαλίζουμε ανάπτυξη ή και μείωση της ανεργίας! Μα το θέμα αυτό έχει καταντήσει ανέκδοτο.
Η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν την τελευταία δεκαετία την πιο ανθεκτική ανεργία, παρά τους χαμηλούς μισθούς.
Η Ισπανία παραμένει σταθερά επί 10 χρόνια πρωταθλήτρια ανεργίας στην Ευρώπη. Σε αντίθεση η Ελλάδα από το 2000 και εδώ παρουσιάζει συστηματική συγκράτηση του ποσοστού ανεργίας (με εξαίρεση τον περσινό χρόνο).
Η στήλη δεν θέλει να πάρει θέση αν οι μισθοί στην Ελλάδα είναι υψηλοί ή όχι. Θέλει όμως να αποτάξει μετά βδελυγμίας τον σατανά της στείρας μαθηματικής «μισθολογίας» που κατακυρίευσε τον δημόσιο λόγο, κρύβοντας άλλα πολύ πιο σπουδαία θέματα, όπως η μείωση των εισφορών, η μέριμνα για ενίσχυση της καινοτομίας, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών, η κατάργηση της γραφειοκρατίας.
Ποιος έχει χρεωθεί αυτά τα ζητήματα;
K.Λουρόπουλος