-Από μας πόσοι ξέρουμε αν σε έξι μήνες θα έχουμε δουλειά;-Πόσοι ξέρουμε αν σε εννέα μήνες θα έχουμε σπίτι;
-Πόσοι ξέρουμε αν φέτος θα πεινάσουν τα παιδιά μας και εμείς;
-Πόσοι θα διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας;
Ποιό είναι το αντάλλαγμα που προσφέρει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο στους ταγούς του και τους υποστηρικτές του; Η πλήρης εξαθλίωση της μεσαίας τάξης;
Δυστυχώς εδώ που μας έφτασαν σε 30 χρόνια ασυδοσίας οι επίορκοι, οι αδιάβαστοι, οι ανεπάγγελτοι, οι φιλάρεσκοι, οι παρακρατικοί και τα λαμόγια, σχεδόν στο...σύνολό της η κοινωνία βρίσκεται σε απόγνωση.
Στα 30 αυτά χρόνια αναδείχτηκε μια κάστα λαμογιάς, απάτης και εκβιασμού, που κατέλυσε κάθε έννοια δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, ασφάλειας, όπου ο Ελληνικός Λαός κατέληξε να απομυζάται για τον πλουτισμό των πολιτικών, των ρετιρέ και των απατεώνων. Το παρακράτος διέλυσε κάθε έννοια υγιούς κρατικού μηχανισμού, και οι αργομισθίες, οι λαθροσυντάξεις, η υπερτιμολόγηση και οι επιδοτήσεις μαϊμού έγιναν κατεστημένο. Τα υποβρύχια, οι "αγορές του αιώνα", τα μεγάλα έργα που υπερκοστολογήθηκαν σε τέτοιο βαθμό που να γονατίσουν ολόκληρη οικονομία, οι εκατομμύρια μισθοδοσίες στα "κολητάρια" και τους κομματικούς στρατούς εκτόξευσαν τα ελλείμματα και συσσώρευσαν χρέη 30.000 ευρώ για κάθε Έλληνα, Ελληνίδα, παιδί ή γέρο, άνεργο ή εργάτη.
Στην μητέρα όλων των Κρίσεων, μοναδική στην πενταετή διάρκεια της ύφεσης, αυτοί που κρατούν τα χαλινάρια της Χώρας συνεχίζουν την αμετανόητη σπατάλη των τελευταίων χρημάτων της μεσαίας τάξης που συνέλεξαν με το φορολογικό τσουνάμι των τελευταίων δύο ετών. Δυο χρόνια άπαντες στο πολιτικό σύστημα δεν κάνουν τίποτε πέρα από το να προσπαθούν να διατηρήσουν τα κακώς κεκτημένα τους, χωρίς να κάνουν ούτε μια διαρθρωτική αλλαγή από αυτές που επειγόντως χρειάζεται η Χώρα εδώ και δεκαετίες.
Η μεσαία τάξη ουσιαστικά δεν έχει φωνή στα σημερινά πολιτικά δρώμενα, και στην πορεία και το μέλλον αυτής της ευλογημένης χώρας, καθώς αυτή δεν εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο. Αντίθετα, τα ειδικά συμφέροντα, τα λαμόγια, οι συντεχνίες, οι κομματικοί στρατοί, τα συνδικάτα, και κάθε είδους συμφέροντα κρατικοδίαιτων και προσοδοθήρων έχουν αντιπροσώπευση.
Αποτέλεσμα είναι πως σχεδόν όλες οι δράσεις του πολιτικού κατεστημένου επιβαρύνουν τη μεσαία τάξη, με τέτοια γελοία επιχειρήματα, όπως το ότι "αν δεν την ξεζουμίσουν για να δώσουν τα λεφτά που της αφαιρούν στους κομματικούς στρατούς, στις αργομισθίες, στις σπατάλες και στις λαθροσυντάξεις, η ύφεση θα βαθύνει!". Σχεδόν έχει πεισθεί ο μέσος Έλληνας πως οι κρατικοί μηχανισμοί παράγουν πλούτο, και όχι πως αφαιρούν πλούτο από τις παραγωγικές τάξεις. Σχεδόν όμως, και προσωρινά. Ήδη άρχισε να πεινάει και αυτός και τα παιδιά του, όπως μαρτυρούν τα συσσίτια στις εκκλησίες και τους δήμους, και προσφάτως τα συσσίτια "μικρογεύματα" στα σχολεία. Έναντι πινακίου φακής επιχειρείται η συνέχιση της πλέον διεφθαρμένης πολιτικής γενιάς των διακοσίων ετών της Νέας Ελληνικής Δημοκρατίας.
Το διακύβευμα πλέον για την μεσαία τάξη είναι η επιβίωση. Σε μια αγορά ολοκληρωτικά στεγνή από ρευστότητα λόγω αδυναμίας των τραπεζών να δανειστούν στη διατραπεζική, και αύξησης των επισφαλειών ακριβώς λόγω μειωμένης ρευστότητας, η ιδιωτική πρωτοβουλία ψυχορραγεί σε απόγνωση. Οι επιχειρήσεις κλείνουν σε ρυθμό πολυβόλου πλέον, με την ανεργία αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα να έχει ξεπεράσει το εκατομμύριο επιταχύνοντας, ενώ οι αποταμιεύσεις γρήγορα τελειώνουν.
Ειδικά μάλιστα στο θέμα επιβίωσης της μέσης οικογένειας, η κατανάλωση στο πετρέλαιο για θέρμανση έχει μειωθεί κατά 70%, μισό εκατομμύριο πινακίδες αυτοκινήτων έχουν παραδοθεί, ενώ τα παιδιά που μπορούν να αντιληφθούν τι τους επιφυλάσσουμε αναρωτιούνται με απόγνωση ποιο μέλλον τα περιμένει.
Μόλις δε παύσει στις 31/12/2012 το μορατόριουμ στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για οφειλές, οι άστεγοι θα ξεφύγουν από τους σημερινούς 30.000 και θα πολλαπλασιαστούν επί δέκα σχεδόν σε ένα βράδυ.
Από μας πόσοι ξέρουμε αν σε έξι μήνες θα έχουμε δουλειά;
Πόσοι ξέρουμε αν σε εννέα μήνες θα έχουμε σπίτι;
Πόσοι ξέρουμε αν φέτος θα πεινάσουν τα παιδιά μας;
Πόσοι θα διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας;
Ποιό είναι το αντάλλαγμα που προσφέρει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο στους ταγούς του και τους υποστηρικτές του; Η πλήρης εξαθλίωση της μεσαίας τάξης;
Η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη απόγνωση της μεσαίας τάξης είναι βέβαιο πως θα οδηγήσει σε κατακλυσμικές εξελίξεις τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Η υπεροψία του μειοδοτικού πολιτικού κατεστημένου που αρνείται τις θεσμικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν ανάσα στο Λαό, προκειμένου να προστατέψει τους κομματικούς πελάτες του και τις συντεχνίες που ρουφάνε τον πλούτο της κοινωνίας εδώ και δεκαετίες, έχει κοντά πόδια.
Πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της με βία, η μεσαία τάξη που αριθμεί ακόμη 7,5 εκατομμύρια κόσμου, για να παύσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση, ο εκμαυλισμός και η εξαθλίωσή της;
Όλοι αυτοί που αποτελούν το λάφυρο του κάθε κομματικού απατεώνα στα τελευταία 30 χρόνια, αυτοί που σήμερα βρίσκονται σε απόγνωση, πρέπει να αναλογιστούμε όλοι, αν μπορούν να αντέξουν για πολύ στη σημερινή συγκυρία, κάνοντας ό,τι ακριβώς έκαναν ως τώρα.
Η εμπειρία και η λογική λέει πως όχι. Επειδή είναι θέμα επιβίωσης πλέον, φοβάμαι πολύ πως οι εξελίξεις θα μας προλάβουν, όμως χωρίς ανοχές για το καπέλωμα των εγκάθετων, ή την προβοκάτσια των κουκουλοφόρων.
Έχει σκεφτεί το πολιτικό προσωπικό αν μπορεί να αντιμετωπισθούν επτάμιση εκατομμύρια απεγνωσμένων νεόπτωχων που θα ζητούν δικαιοσύνη;
Η απόγνωση είναι επικίνδυνος σύμβουλος, καθώς αν πολιορκώντας κάποιον δεν του αφήνεις καμία διέξοδο επιβίωσης, το μόνο βέβαιο είναι πως θα παλέψει μέχρι τέλους. Και αυτό, φευ, θα μας πάει 64 χρόνια πίσω...
Α.Βεγούτης
